Autorka tej książki przyjrzała się w niej i poddała szczegółowej analizie występowanie w poezji Owidiusza odniesień do postaci mitycznych bohaterów-wygnańców. Badania nad rolą mitu w literaturze rzymskiej mają już na polskim gruncie pewną tradycję (vide A. Bobrowski „Mitologia w rzymskiej elegii i liryce miłosnej okresu augustowskiego”) i dobrze, że się rozwijają. „Mit tułacza i wygnańca w twórczości Owidiusza” to praca bardzo dokładna i precyzyjna skupiona na drobnym wycinku mitologicznych opowieści znanych z poezji. Pierwsze dwa rozdziały tej monografii mają charakter wprowadzający. Autorka omawia w nich najpierw wygnanie występujące w mitologii, ale i wygnanie występujące w rzymskim prawie, potem zaś przedstawia wątki wygnańcze w twórczości innych autorów epoki augustowskiej. To istotne, bowiem pozwala ujrzeć Owidiusza w szerszym kontekście i – co więcej – dostrzec pewne nawiązania do zastosowanych przez poprzedników ujęć mitycznych tematów.

Zasadniczą część książki stanowią rozdziały trzeci i czwarty. W pierwszym z nich Autorka przeprowadza bardzo dokładną analizę występowania mitów o tułaczach i wygnańcach w całej poezji Owidiusza. Analiza ta pozwala dojrzeć pewne prawidłowości: najczęściej wykorzystywanym mitologicznym przykładem wygnańca jest Odyseusz, a zaszczytne drugie miejsce zajmuje Jazon Argonauta. Korzystając z wygnańczych motywów mitologii greckiej poeta z Sulmony odnosi się wielokrotnie do swoich własnych losów. Przeprowadza nawet swoistą automitologizację, dzięki której sam staje się nowym Odysem, a jego żona nową Penelopą. Końcówka rozdziału czwartego pokazuje na wybranych przykładach trwanie tego motywu poety-tułacza i u innych twórców w bliższych nam czasach, choćby u Puszkina.

„Mit tułacza...” M. Puk to książka w pełni naukowa, napisana z wykorzystaniem ogromu literatury w różnych językach. Na gruncie polskim jest to też prekursorskie opracowanie tego tematu. Autorka nie tłumaczy w tekście fragmentów łacińskich, co z pewnością nie ułatwi lektury osobom bez dobrej znajomości języka starożytnych Rzymian. Monografia skierowana jest wyraźnie do filologów klasycznych i im zapewne przypadnie do gustu, gdyż rozszerza spojrzenie na twórczość Owidiusza (zwłaszcza twórczość wygnańczą) i pozwala jeszcze bardziej docenić jego poetycki talent.

Tomasz Babnis

Autorka tej książki przyjrzała się w niej i poddała szczegółowej analizie występowanie w poezji Owidiusza odniesień do postaci mitycznych bohaterów-wygnańców. Badania nad rolą mitu w literaturze rzymskiej mają już na polskim gruncie pewną tradycję (vide A. Bobrowski „Mitologia w rzymskiej elegii i liryce miłosnej okresu augustowskiego”) i dobrze, że się rozwijają. „Mit...