Jørn Lier Horst pisze tak, że od pierwszego zdania potrafi wciągnąć czytelnika w fabułę książki. Akcja jest niesamowicie wartka, rozdziały dosyć krótkie, co pozwala przeskakiwać często z jednego miejsca wydarzeń do drugiego. Dzięki temu nic nie umyka czytelnikowi. Z każdym kolejnym zdaniem coraz bardziej wsiąkamy w opisaną przez Horsta fabułę, głowiąc się, o co tu chodzi... Rozwiązanie zagadki z pewnością nie jest oczywiste. Pojawia się mnóstwo tropów, ale jak znaleźć ten właściwy?

Chociaż to William Wisting jest głównym bohaterem tej serii, a co za tym idzie i "Psów gończych", to jednak trzeba przyznać, że jego córka Line odgrywa tu też bardzo dużą rolę. Dodaje trochę damskiego pierwiastka tej opowieści i wielokrotnie przyprawia czytelnika o szybsze bicie serca. W końcu jak na dziennikarkę śledczą przystało, musi być w wielu niebezpiecznych miejscach, styka się z najgorszymi przestępcami. Trudno więc nie bać się o nią, która w starciu z takimi zwyrodnialcami nie ma zbyt dużych szans. Niestety Line nie zawsze chce pracować w duecie... Odwaga, a może bardziej brawura tej dziewczyny momentami bardzo mnie denerwowała, ale nie zmienia to faktu, że właśnie taką ją lubię, że dodaje ona dużo energii też książce, podkręca akcję, pozwala spojrzeć z bliska na pracę dziennikarzy śledczych, którzy przynajmniej teoretycznie nie mają takich środków jak policja, a mimo to potrafią ją niejednokrotnie wyprzedzić w rozwiązywaniu zagadki.

Na pierwszym planie mamy dwa śledztwa. Pierwsze prowadzone przez Line i dotyczące znalezionych właśnie zwłok. Drugie przywołujące sprawę sprzed siedemnastu lat. Wistng, żeby oczyścić siebie z zarzutów, postanawia przyjrzeć się jej jeszcze raz, spojrzeć na nią z zupełnie innej perspektywy, zbadać, czy faktycznie to niewinny człowiek został wtedy skazany i kto spreparował dowody. Śledztwa są niezmiernie ciekawe. Książkę czytałam z wypiekami na twarzy i bardzo szybko okazało się, że dopóki nie dobrnę do jej końca, to nie zaznam spokoju. Tej powieści nie da się czytać na raty, nie da się jej ze spokojem odłożyć na potem, ją trzeba przeczytać do ostatniej strony.

Dla mnie "Psy gończe" to kawałek dobrej literatury. Kryminał z najwyższej półki. Jeżeli po "Jaskiniowcu" polubiłam pisarstwo Horsta, tak teraz spokojnie mogę się już uważać za jego fankę i z niecierpliwością wypatrywać kolejnych części tej serii. Jedyne czego żałuję to to, że Wydawnictwo Smak Słowa oddaje w ręce czytelników poszczególne części tej serii w kolejności odwrotnej do tego, jak były pisane, co niestety odbiera nieco dramatyzmu. Jeżeli czytaliśmy "Jaskiniowca", to wiemy, czy coś poważnego stało się naszym głównym bohaterom, znamy też ich późniejszą sytuację życiową... Nie zmienia to jednam faktu, że kryminał jest świetny i rozbudza mój apetyt na więcej, zarówno Horsta jak i Wistinga. Mam nadzieję, że nie będę musiała długo na to czekać.

Cała recenzja na:
http://korcimnieczytanie.blogspot.com/2015/05/jrn-lier-horst-psy-goncze.html

Jørn Lier Horst pisze tak, że od pierwszego zdania potrafi wciągnąć czytelnika w fabułę książki. Akcja jest niesamowicie wartka, rozdziały dosyć krótkie, co pozwala przeskakiwać często z jednego miejsca wydarzeń do drugiego. Dzięki temu nic nie umyka czytelnikowi. Z każdym kolejnym zdaniem coraz bardziej wsiąkamy w opisaną przez Horsta fabułę, głowiąc się, o co tu chodzi......