Matylda Man zebrała w swej powieści gamę mitów i stereotypów, jakie na dobrą sprawę - mimo XXI wielu i wieloletniej mody na single - wciąż pokutują w naszym społeczeństwie. Wszystko oczywiście podane jest w formie prześmiewczej, jako karykatura, trochę naszej zaściankowości, trochę przywiązania do tradycyjnie pojmowanych ról. Z drugiej strony czy aby tak nie podchodzimy do tematu osób żyjących w pojedynkę? Jest taka presja, szczególnie w stosunku do kobiet, żeby każda miała oparcie w postaci mężczyzny, że nawet te, którym po kolejnych rozczarowaniach partnerami wychodzi to już bokiem, po jakimś czasie znów desperacja zagląda w oczy. Otoczenie zaniża wartość kobiety tylko dlatego, że ta jest samotną. Ale jeśli ta samotna jednostka potrafi sobie zorganizować życie w pojedynkę, zapracować na własne utrzymanie i czuje się lepiej bez męża i dzieci to skąd w społeczeństwie to ciągłe stanie na straży i patrzenie z litością na - w końcu - zaradne kobiety?

W sposób stosunkowo zabawny lecz nie pozbawiony goryczy opisane zostało zjawisko, o które ocieramy się w naszej codzienności. Zawsze gdzieś obok jest ktoś, kto pragnie życ sam, z własnego przemyślanego wyboru, a ma narzucane, że powinien inaczej. Nie żyjemy po to by dogadzać innym i spełniać marzenia bliskich. Nie da się być na siłę szczęśliwym z byle kim, nie da się na dłuższą metę żyć byle jak, z kimś kto nas nie szanuje i nie motywuje do działania.
Naszpikowana dobrymi radami bliskich i znajomych, jak zdobyć mężczyznę na życie, co robić a czego absolutnie się wystrzegać by usidlić człowieka, bez którego żadna kobieta nie jest pełną jednostką, oczywiście.

Tematyka świetna tylko znów, jak dla mnie, kiepsko rozpracowana i męcząco podana treść. Przeszkadzała mi specyficzna stylizacja wypowiedzi, która pewnie ma na celu wyeksponowanie ironicznego tonu, jednak na dłuższą metę to co miało być żartobliwe stało się również nieznośnie męczące w odbiorze. Ten styl sprawdziłby się, gdyby go użyć rozsądnie do części wypowiedzi, szczególnie tych autorstwa rodziny pouczającej Tośkę, jak radzić sobie z mężczyznami. Niestety, tej stylizacji podlega cały tekst i zamiast historii, przy której można się bawić i mieć jednocześnie refleksje, jak w przypadku książek Noszczyńskiej, to tutaj zaczynamy mieć dość całej zabawy.

Matylda Man zebrała w swej powieści gamę mitów i stereotypów, jakie na dobrą sprawę - mimo XXI wielu i wieloletniej mody na single - wciąż pokutują w naszym społeczeństwie. Wszystko oczywiście podane jest w formie prześmiewczej, jako karykatura, trochę naszej zaściankowości, trochę przywiązania do tradycyjnie pojmowanych ról. Z drugiej strony czy aby tak nie podchodzimy do...