„A kiedy martwisz się o kogoś, kogo kochasz, nie obchodzi cię zdrowie innych. Czasami nawet twoje własne. "

Książkę zaczęłam czytać w niedzielne przedpołudnie. Pomyślałam, tylko parę stron tak przed obiadem, a skończyło się na tym, że kilka godzin później zalana łzami ją zamknęłam, przeczytawszy ostatnią stronę.

Temat niby oklepany, niedaleka przyszłość, katastrofa biologiczna. Jednak okazała się być zupełnie inna, czuć było taki powiew świeżości.
Przedstawiony świat był całkowicie przemyślany, postacie świetnie wykreowane, a "dzicy" przedstawieni w zupełnie innym świetle, niemal mogłam ich zobaczyć przed oczami.

Podobało mi się również to, że wątek romantyczny został nieco zepchnięty na dalszy plan. Autorka skupiła się na akcji i ważnych motywach, co tylko dodało wyjątkowości książce.

Zakończenie sprawiło, że teraz jeszcze bardziej czekam na kontynuacje.
Z pewnością na długo zostanie w mojej pamięci. Zdecydowanie polecam.

„– Nie można kochać kogoś, kogo się nie zna.
– Znałem ją. Dzięki opowieściom. Jej ojciec lubi mówić o córce, bo jest z niej dumny. (...) Chłonąłem każde słowo. Bo skoro gdzieś tam żyła dziewczynka, która codziennie wychodziła, żeby ocalić jakieś bezdomne zwierzę, to wiedziałem, że pewnego dnia znajdzie i mnie. I tak się stało. ”

„A kiedy martwisz się o kogoś, kogo kochasz, nie obchodzi cię zdrowie innych. Czasami nawet twoje własne. "

Książkę zaczęłam czytać w niedzielne przedpołudnie. Pomyślałam, tylko parę stron tak przed obiadem, a skończyło się na tym, że kilka godzin później zalana łzami ją zamknęłam, przeczytawszy ostatnią stronę.

Temat niby oklepany, niedaleka przyszłość, katastrofa...