Joanna d'Arc jest dla mnie jedną z najbardziej fascynujących postaci w dziejach. Prosta, niepiśmienna chłopska córka w czasach gdy takie jak ona miały nadzieje jedynie na wczesne zamążpójście i spokojne życie w pracy, znoju i umiarkowanym dostatku, stała się kimś o kim mówiło się dworach i ulicach całej ówczesnej Europy. Jak to się stało, że w mrocznych czasach Wojny Stuletniej ktoś taki jak Joanna przekonał możnych by postawili ją przed obliczem francuskiego króla, a następnie samego władcę i otaczających go hrabiów i generałów namówiła do uznania swoich wizji i dzieła jakiego chciała się podjąć? Trzeba tutaj też spróbować sobie wyobrazić jak osobliwym, szokującym nieomal, musiał się wydać ówczesnym widok drobnej dziewczyny, dziecka niemal, która w zbryzganej krwią zbroi, w chaosie, znoju i okrucieństwie średniowiecznego pola walki zagrzewała tysiące żołnierzy by nieustępliwie nacierali na wroga.
Bo jej bezpośredni udział w tamtych wydarzeniach, jej trud, rany, no i jej sukcesy nie są jakimś pózniej opisanym przez pieśniarzy mitem, ale potwierdzonym przez licznych, i chętnych jej i wrogich, uczestników tamtych zdarzeń oraz kronikarzy, ludzi kościoła oraz świeckich.
Nie bez powodu okryła się sławą (różnie rozumianą) na całym niemal kontynencie a jej pamięć jest żywa aż do dzisiaj. I to nie jest zasługa przyznanej jej świętości, bo stało się to 500 lat po jej męczeństwie ale właśnie niezwykłego, choć krótkiego, życia.
W książce autorstwa Helen Castor przeczytamy o tym wszystkim i wielu innych kwestiach.Lektura jest tak przyjemna i łatwa w odbiorze, że aż się ją pochłania i zapomina o kolejnym łyku herbaty. Doskonałe pióro jest zresztą typowe dla książek autorstwa Pani Castor. Co również jest ważne, autorka nie ocenia tego czy nadzwyczajnym czynom Joanny towarzyszył pierwiastek boski (na który ona sama się powoływała)czy jej czyny były emanacją niezwykłej siły woli i szczęścia/talentu. Tutaj każdy musi rozstrzygnąć sam, całe szczęście bo nie brakuje pozycji w których autorom włącza się jakieś poczucie misji i szkodzą tym samym sobie i opowiadanej przezeń historii. Jest jednak pewien zasadniczy kłopot z tą pozycją... Otóż jest w niej zaskakująco mało o... samej Joannie. Tak, może to kogoś zaskoczy, ale o Dziewicy Orleańskiej i jej pamiętanym do dzisiaj dziele traktuje gdzieś tak jedna trzecia tej niedługiej przecież publikacji. Całą resztę pochłania nakreślenie kontekstu i rysu historycznego oraz tego co działo się po śmierci francuskiej patronki. Dlatego po lekturze, jakkolwiek przyjemnej, pozostaje spory niedosyt. Mam nadzieję, że Helen Castor będąca równie dobrą autorką co świetną brytyjską mediewistką zdecyduje się w przyszłości poszerzyć swoje dziełko. Zyska ono wtedy zupełnie nową wartość.

Joanna d'Arc jest dla mnie jedną z najbardziej fascynujących postaci w dziejach. Prosta, niepiśmienna chłopska córka w czasach gdy takie jak ona miały nadzieje jedynie na wczesne zamążpójście i spokojne życie w pracy, znoju i umiarkowanym dostatku, stała się kimś o kim mówiło się dworach i ulicach całej ówczesnej Europy. Jak to się stało, że w mrocznych czasach Wojny...