Nie przemawia do mnie temat żałoby po zmarłym dziecku.
Bardzo przykro czytało mi się o dniach, miesiącach i latach cierpienia, bólu, rozstroju psychicznego i prób zmierzenia się ze wspomnieniami.
Głowna bohaterka zrobiła to, co moim zdaniem powinien zrobić każdy w takiej sytuacji, a więc odciąć się i żyć w całkiem inny sposób. Przekuć cierpienie w działanie.
Każdy rodzic pragnie wierzyć, że nie doświadczy tego stanu, ponieważ każde chwile spędzone z dzieckiem definiują tak naprawdę, to kim jesteśmy. Dla nich jesteśmy wszystkim i nawet jeśli nie jesteśmy idealni, to w ich oczach właśnie tacy jesteśmy. Przynajmniej do pewnego wieku.
Tracąc dziecko, tracimy tak naprawdę całe dotychczasowe życie, rytm dnia, rytm życia, jakim jest opieka nad dzieckiem, wszystkie przedstawienia w szkole, zajęcia dodatkowe, końce roku, świadectwa szkolne, święta. Podobnie jak narodziny, tak i śmierć dziecka wiążą się więc z przewrotem życiowym, choć z zupełnie innymi emocjami.
Dlatego też, sama zastanawiając się nad tym, co bym zrobiła, wpadłam w melancholię i zaraziłam się tym żałobnym klimatem. A jednocześnie wnerwiały mnie opisy cudownej wyspy, które nie współgrały z emocjonalnością.

Nie przemawia do mnie temat żałoby po zmarłym dziecku.
Bardzo przykro czytało mi się o dniach, miesiącach i latach cierpienia, bólu, rozstroju psychicznego i prób zmierzenia się ze wspomnieniami.
Głowna bohaterka zrobiła to, co moim zdaniem powinien zrobić każdy w takiej sytuacji, a więc odciąć się i żyć w całkiem inny sposób. Przekuć cierpienie w działanie.
Każdy rodzic...