Na pewno są koneserzy, którzy Księżniczkę Marsa czytają z zainteresowaniem albo ludzie, którzy uznają ją za tak głupią, że aż zabawną. Moim zdaniem jest tylko głupia i wcale nie pomaga fakt, że jest retro. Do tego napisana jest beznamiętnym językiem sprawozdań finansowych, co, przyznaję, jest nawet pewnym ewenementem.

Kapitan Carter znalazł żyłę złota, ale uciekając przed złymi Apaczami trafił przypadkiem na Marsa. Dobra, czytam dalej. Marsjanie są ogromni, zieloni i mają antenki zamiast uszu. Niech będzie. Są agresywni i zawsze uzbrojeni, ale bohater (który raz po raz nam tłumaczy jaki jest odważny) z łatwością ich zabija i zyskuje ich szacunek. Podobno znają tylko parę słów, ale z kapitanem wymieniają się długimi pretensjonalnymi tekstami. A potem pojawia się księżniczka innej rasy, która jest piękna, naga i całkowicie polega na kapitanie, żeby ją uwolnił od zielonych, a on wygłasza płomienne mowy w jej obronie. Coś tam mówią o pokonaniu ich króla, czego kapitan nie bierze pod uwagę oczywiście i w tym momencie nie wytrzymałam suspensu i rzuciłam książkę w metaforyczny kąt. Szkoda czasu.

Na pewno są koneserzy, którzy Księżniczkę Marsa czytają z zainteresowaniem albo ludzie, którzy uznają ją za tak głupią, że aż zabawną. Moim zdaniem jest tylko głupia i wcale nie pomaga fakt, że jest retro. Do tego napisana jest beznamiętnym językiem sprawozdań finansowych, co, przyznaję, jest nawet pewnym ewenementem.

Kapitan Carter znalazł żyłę złota, ale uciekając przed...