Autor poszukiwał na fejsbuku odważnych krytyków, którym mógłby przesłać egzemplarz do oceny. Nie chcąc się oferować bez uprzedniego rozeznania terenu, tymczasowo postanowiłam skorzystać z dostępnego darmowego fragmentu i na tym oprzeć swoją opinię (stąd brak gwiazdek, jako że nie zapoznałam się z całością).

Styl jest dziwny, rozbuchany i przesadzony. Rozumiem go jako zabawę językiem i uznaję w wypadku krótkich opowiadań, nie wyobrażam sobie jednak brnięcia przez ponad 100 stron powieści cierpiącej najwyraźniej na przerost formy nad treścią. Dlaczego kontener na śmieci jest czołgiem? Czy chmury naprawdę muszą mieć genitalia, czy po prostu tak się napisało, żeby czytelnik miał zagwozdkę i zawołał "wow, nie rozumiem, to na pewno musi być bardzo głębokie!"? W jakim świecie "witaj, co u ciebie słychać" brzmi quasi-arystokratyczne? Nie mam nic przeciwko metaforom, ale one muszą mieć sens - ukryty, bo ukryty, ale jednak sens, do którego można dojść. Niestety, wiele tych tutaj sprawia wrażenie, jakby powstały dzięki losowemu składaniu do kupy przypadkowych wyrazów. Ot, "poetyckość". Oczywiście, w ramach literackiego trollingu można i tak, ale myślę, że dałoby się zrobić lepiej. Najgorsze jest jednak coś innego. Zdarzają się metafory naprawdę udane. Ale lada chwila zostają one zachwaszczone przez kolejne ciężkie porównania i przysłówki, którym do udatności i lekkości daleko. A to już sprawia wrażenie, jakby te zgrabne fragmenty wychodziły autorowi przez przypadek, on zaś nie był w stanie ich wyłapać i odpowiednio wyeksponować przez "wyciszenie" tego, co wokół. Zwłaszcza to widać w dialogach, ponieważ ludzie nie będący narratorem mówią, cóż, jak normalni ludzie i jeśli w takich sytuacjach narratorowi uda się napisać coś naprawdę dobrego i wywołującego zastanowienie, od razu to widać i efekt jest o wiele lepszy. Oczywiście nie zawsze mu się udaje, ale cóż. Dialogi i tak są tutaj małymi oazami spokoju bez przeegzaltowanwego słownictwa.

Chyba ostatecznie dobrze, że nie zostałam oficjalną recenzentką, bowiem po przedstawieniu takiej opinii usłyszałam od szanownego autora, że "nie mam co robić, skoro stać mnie na takie wypociny" oraz że "nic nie wiem" gdyż mój mózg jest "antysymboliczny, racjonalny", bo - co tu kryć! - taki mam "genotyp". W sumie nie mam pojęcia, czy autor usiłował mnie - czy też mój genotyp, a zatem pośrednio i moich zacnych przodków - obrazić, czy może po prostu jest na serio przekonany, że do przyswojenia jego dzieła konieczna jest jakaś specjalna konstrukcja psychiczna, dzięki której tekst wywołuje zachwyt u odbiorcy, zaś której brak z miejsca dyskwalifikuje go jako profana i czyni jego opinię niewartą funta kłaków. Ostatecznie nie wydaje mi się to zbyt dobrym nastawieniem do potencjalnego czytelnika.

Autor poszukiwał na fejsbuku odważnych krytyków, którym mógłby przesłać egzemplarz do oceny. Nie chcąc się oferować bez uprzedniego rozeznania terenu, tymczasowo postanowiłam skorzystać z dostępnego darmowego fragmentu i na tym oprzeć swoją opinię (stąd brak gwiazdek, jako że nie zapoznałam się z całością).

Styl jest dziwny, rozbuchany i przesadzony. Rozumiem go jako...