"- Nikt nigdy nie jest tym, na kogo wygląda."

Albo na co wygląda. Naprawdę się zawiodłam, bo pomimo dobrze zapowiadającej się pierwszej części, ciekawych postaci i wspaniałego pomysłu na opowieść, "Wodospad" nie powala na kolana, co mnie zasmuca, bo liczyłam na coś więcej.
Relacja Andera i Eureki nie jest rozbudowana, ale wręcz pozbawiona głębszych uczuć, taka wymuszona. Eureka sprawia wrażenie jakby bardziej od Andera, o miłości do którego tak gorąco myśli, jest jej pewna i pragnie jej, bardziej kochała Brooksa. Czytając o Córce Łez miałam wrażenie, że już nie czytam o tej samej postaci. Eureka czarnym charakterem? Mimo wszystko nie wygląda i jakby ona sama próbowała sobie wmówić swój mrok, kiedy na pewno mogła być światłem. Swoich bliskich traktowała jakby byli dla niej ciężarem... Główna bohaterka zawodzi tak samo jak cała książka.
Atlantyda była wręcz dziwna, chyba nikt nie chciałby jej takiej zobaczyć. Wszędzie podobizny Atlasa, który reklamuje produkty? Tandetnie i przereklamowanie.
Wydarzenia w książce też nie zaskakują, były fragmenty, które naprawdę mi się podobały, ale i one nie ratuja książki, bo na tle całej opowieści i one nie wypadają aż tak rewelacyjnie.
Z nowych postaci na pewno polubiłam Solona i Esme, a i od początku lubię Andera, o którym pewien fragment w książce mnie zaskoczył, co zaliczam do plusów książki, ale podsumowując plusy i minusy... Niestety na pewno więcej zauważyłam w niej minusów.
Nie jestem zorientowana, ale wygląda na to, że "Wodospad" kończy opowieść o Atlantydzie, chyba że autorka chciałaby nas czymś zaskoczyć... Chociaż zakończenie jasno mówi, że to już koniec.
A mówiąc o zakończeniu, przez nie też czuję się zawiedziona, ale widać, że autorka miała już wszystko ułożone i konsekwentnie trzymała się swojego planu, za co ją podziwiam. Nie napisała zakończenia takiego, jakie chciałaby większość czytelników, lecz takie jakie chciała ona.
Nie żałuję, że przeczytałam "Wodospad", bo lubię każdą zaczętą serię doprowadzić do końca, ale gdybym wtedy wiedziała, jak będzie wyglądać historia Eureki, to chyba sięgnęłabym po coś innego.

"- Nikt nigdy nie jest tym, na kogo wygląda."

Albo na co wygląda. Naprawdę się zawiodłam, bo pomimo dobrze zapowiadającej się pierwszej części, ciekawych postaci i wspaniałego pomysłu na opowieść, "Wodospad" nie powala na kolana, co mnie zasmuca, bo liczyłam na coś więcej.
Relacja Andera i Eureki nie jest rozbudowana, ale wręcz pozbawiona głębszych uczuć, taka wymuszona....