" Może na tym polegała magia - na patrzeniu w ciemność i dostrzeganiu światła, które większość ludzi przegapiła. "

Po przeczytaniu książki "Łza", która naprawdę mi się podobała, czekałam na premierę "Wodospadu". Nie będę ukrywać, że żywiłam nadzieję iż drugi tom okaże się równie dobry co pierwszy. Cóż, zawiodłam się.

Eureka zatopiła świat swoimi łzami. Jest on zniszczony i brakuje jedzenia oraz słodkiej wody. Wielu ludzi umarło, a ona sama wraz ze swoimi najbliższymi musi odnaleźć zaginionego Solona, który posiada odpowiedzi na pytania, jak pokonać Atlasa i naprawić wyrządzone szkody.

W pierwszym tomie bardzo lubiłam główną bohaterkę za to, jaka była tajemnicza, skryta, ale też kochająca i dobra. Tutaj mam wrażenie, że czytam o zupełnie innej dziewczynie. Bardzo zawiodłam się na Eurece. Dokonuje ona czynów jakich nie spodziewałabym się po niej. A na dodatek bliskich traktuje jakby byli dla niej kulami u nogi, których trzeba się pozbyć. Raz się nad sobą użala, raz budzi się w niej duch walki, a innym razem jest bierna. Na dodatek jej zachowanie jest tłumaczone tym, że odezwała się jej nagle ta zła strona natury. Na koniec książki się trochę reflektuje, jednak moje ogólne odczucia co do niej są w tej części negatywne.

" - Kiedy wrócisz ?
- Nie wróci.
- Wróci. Przecież nas kocha.
- Gdyby nas kochała, zostałaby. "

Pozostali bohaterowie są gdzieś na drugim planie. Nawet Ander, którego bardzo lubiłam stał się przewidywalny. Nie zmienia to faktu, że dla mnie nadal jego miłość pozostaje jasna i czysta. Ale nie ma rozbudowanej relacji między nim, a Eureką. Nie czuć żadnej chemii, ogólnie jest jakoś tak pusto. Nie odczuwałam żadnych przykrości, żali, czy radości bohaterów. Ot, czytałam to, co autorka stworzyła, nie reagując zbytnio na to, co się komu dzieje.

Przez pierwszą połowę mam wrażenie, że ta książka była pisana trochę "na kolanie" i "żeby odbębnić". Każdy problem znajduje swoje magiczne rozwiązanie, brakuje mi "tego czegoś" co znalazłam w pierwszej części.

Nie mogę powiedzieć, że książka ma same minusy. Świetny pomysł na mit o Atlantydzie, to przede wszystkim. Bardzo podobały mi się opisy, zwłaszcza to, jak wyglądała jaskinia Solona. Zakończenie też rzadko spotykane, nawet można się pokusić o stwierdzenie, że wzrusza na swój sposób. Jest dość dużo akcji, ciągle coś się dzieje.

Książkę polecam :)

" Miłość sprawia, że ludzie stają się najlepszymi wersjami samych siebie. "

" Może na tym polegała magia - na patrzeniu w ciemność i dostrzeganiu światła, które większość ludzi przegapiła. "

Po przeczytaniu książki "Łza", która naprawdę mi się podobała, czekałam na premierę "Wodospadu". Nie będę ukrywać, że żywiłam nadzieję iż drugi tom okaże się równie dobry co pierwszy. Cóż, zawiodłam się.

Eureka zatopiła świat swoimi łzami. Jest on zniszczony...