Wydaje się, że na temat mody oraz redakcji czasopism zajmujących się tym zagadnieniem napisano lub powiedziano wszystko – czy może być coś jeszcze do dodania, poza powszechnym kultem piękna i doskonałości, ciągła rywalizacją i pogonią za najnowszymi trendami? Kirstie Clements, była redaktor naczelna australijskiego wydania „Vogue’a”, nie powiedziała w tej kwestii ostatniego słowa i postanowiła opowiedzieć czytelnikom ten okres, kiedy pracowała w wymienionej przeze mnie redakcji i na co dzień miała do czynienia z osobami, które miały ogromny wpływ na modę.

Impulsem do napisania „Vogue. Za kulisami świata mody” było niespodziewane zwolnienie Kirstie po ponad dwudziestu latach pracy, w tym trzynastu na stanowisku redaktor naczelnej. Autorka kreśli nam historię rodem z baśni o Kopciuszku – początki pracy w recepcji, późniejsze awanse na stanowisku asystentki, pomocy w organizacji sesji zdjęciowej, dziennikarza, aż w końcu przyszedł czas na objęcie bardzo ważnej posady w redakcji „Vogue’a” i wzięcia na swoje barki wielu zadań, które miały doprowadzić do wzrostu popularności i prestiżu czasopisma w branży...

Jeśli ktoś liczy na ciekawą opowieść, pełną ukrywanych przez lata sekretów ze świata mody i różnych skandali na tle obyczajowych, ten gorzko się rozczaruje. Książka Kirstie Clements, co prawda, jest naprawdę dobrze napisana, ale określiłabym ją jako próbę wykreowania idealnego autoportretu byłej naczelnej australijskiego „Vogue’a”. Autorka przedstawia tylko jedną stronę medalu, a mianowicie tę lepszą część funkcjonowania branży, w której wyznacza się aktualne trendy. Po bardzo interesującym początku „Vogue. Za kulisami świata mody”, czyli pierwszych latach pracy w redakcji czasopisma (można łatwo się przy tych rozdziałach utożsamiać z wówczas dwudziestokilkuletnią dziewczyną, stawiającą pierwsze kroki w pracy), czytelnik ma później do czynienia z bardzo subiektywnym opisem funkcjonowania osób zatrudnionych w branży dziennikarskiej oraz mody. Kirstie Clements bardzo idealizuje w swojej książce przeszłość, kiedy była młodą kobietą i „świeżym” pracownikiem, a krytycznie ocenia współczesne podejście dziennikarstwa modowego. Autorka nie zapomina wspomnieć o tym, że w czasach, kiedy ona zajmowała stanowisko redaktor naczelnej, to dzięki niej australijski „Vogue” zyskał uznanie czytelników i krytyków. Nie muszę też dodawać, jak Kirstie opisuje swoich poprzedników – może nie robi tego w sposób bezpośredni, ale nie ukrywa swojego stosunku wobec wcześniejszych działań redaktorów naczelnych czasopisma. Czy jest to zemsta za niespodziewane zwolnienie? Być może, ale za o wiele ciekawszą wendettą określiłabym powieść „Diabeł ubiera się u Prady”.

Kirstie Clements nic nowego nie napisała, jeśli chodzi o modę i ogólne wyobrażenie ludzi odnośnie tego tematu. Tytułowe kulisy tego świata nie robią żadnego wrażenia na czytelniku, ale na pewno spodobają się pasjonatom mody, projektantów i dziennikarstwa związanego z tymi zagadnieniami. Jednak musze jeszcze raz podkreślić jedno – nic nowego się nie dowiecie.

Anna Wolak