Za czytanie „Promyczka” zabrałam się ze względu na dużą ilość pozytywnych opinii na LC i ilość gwiazdek przyznawanych przez kolejnych czytelników. Po kilkudziesięciu przeczytanych przeze mnie stronach pomyślałam, że chyba pomyliłam książkę, alb coś ze mną jest nie tak. „Może jestem za stara” takie myśli przemknęły mi przez głowę...
Nic w niej nie widziałam nadzwyczajnego, a wręcz mogę powiedzieć, że mnie nudziła.
Nie należę jednak do osób, które rzucają książkę w kąt, kiedy ich mało interesuje i brnęłam cierpliwie do przodu. I całe szczęście.
Główną bohaterką jest Kate Sedgwick, która dostała się na uczelnię w Grant na obrzeżach Minneapolis. Drobna, uśmiechnięta, uzależniona od kawy, grająca na skrzypcach, pięknie śpiewająca, ciągle się spóźniająca wegetarianka.
Jak się później okazuje wspaniała osobowość. Promyczek rozjaśniający i ocieplający atmosferę dookoła siebie. Wszędzie , gdzie się pojawiała panował spokój i miłość. Miłością do innych aż tryskała. Chciałoby się rzec, to nie Promyczek, a Anioł. Piękna zarówno na zewnątrz, a przede wszystkim wewnątrz. Poświęcająca czas i zainteresowanie innym, wyzbyta egoizmu. Mająca zasadę nr.4 „Pomagać, zamiast osądzać” Wiedziała jak traktować ludzi, aby czuli się kochani, wyjątkowi, wspaniali. Przy niej każdy odzyskiwał poczucie własnej wartości. Poza tym często przeprowadzała rozmowy z Bogiem. Proste, a jakie poruszające. Umiała za wszystko dziękować Bogu.

„ Niespotykany promyk słońca, nie tylko szuka jasnych stron, ale nimi żyje...”

Oczywiście w życiu Promyczka przeplata się mnóstwo osób, które poznajemy wraz z ich niesamowitymi życiowymi historiami.

Tylko ciężka i smutna jest druga połowa książki. Cóż trudno, z tego się bierze również jej wyjątkowość, bo nie jest taka jak inne. Zakończyłam ją czytać ze łzami lejącymi się z oczu i długo nie mogłam dojść do siebie.

Za czytanie „Promyczka” zabrałam się ze względu na dużą ilość pozytywnych opinii na LC i ilość gwiazdek przyznawanych przez kolejnych czytelników. Po kilkudziesięciu przeczytanych przeze mnie stronach pomyślałam, że chyba pomyliłam książkę, alb coś ze mną jest nie tak. „Może jestem za stara” takie myśli przemknęły mi przez głowę...
Nic w niej nie widziałam nadzwyczajnego,...