Mam bardzo mieszane uczucia co do tej książki :/

Z jednej strony: ważny głos i świadectwo wydarzeń, o których zwykle nie chce się pamiętać, które podręczniki zbywają kilkoma okrągłymi zdaniami o "antysemickich zajściach". Autorka przedstawiła ofiary i oprawców, nie wahała się nazwać zbrodni po imieniu, ukazać tragedii, jaka stała się udziałem ludności żydowskiej w Polsce w latach poprzedzających wybuch II wojny światowej. To nie tylko Niemcy, nie tylko naziści mieli swoją politykę i swój pomysł na ostateczne rozwiązanie kwestii żydowskiej. Polskie środowiska nacjonalistyczne święte nie były, moc ludzi zginęła, straciła zdrowie i mienie tylko dlatego, że nagle chrześcijańskie zalecenie miłości drugiego bliźniego rozprysło się jak butelka rzucona o bruk. Dobrze jest o tym pisać, nie pozwolić, by te sprawy zostały ostatecznie zamiecione pod dywan, przekłamane, wyparte ze świadomości.

Z drugiej jednak strony forma i sposób, w jaki zostało to wszystko napisane, wydaje się dość koślawe i mocno chaotyczne. Tytułowy bohater - odsunięty do roli zaledwie inicjatora, punktu wyjścia, zaczepienia. A jego tajemnica? Czy było nią rzeczywiście wybaczenie? Czy fakt, że pan Cukier o pewnych sprawach nie chciał mówić inaczej, jak tylko w superlatywach, świadczy o tym, że wybaczył? Może po prostu zadziałał tu mechanizm wyparcia, albo inny mechanizm obronny? Ja osobiście nie odniosłam wrażenie, że w grę wchodziło tu wybaczenie oprawcom i prześladowcom.

No i mocno irytujący jest chaos, gdy autorka przedstawia kolejne antysemickie ekscesy i morderstwa. Nie ma tu żadnego ładu i składu, przeskakuje się z miejscowości do miejscowości, raz wybiegając do 1938 roku, potem znowu cofając się do 1936. Jakby cała ta część opowieści składała się z luźno i przypadkowo zestawionych notatek, spisanych z kroniki kryminalnej tamtych czasów. Brak przypisów też trochę odbiera wiarygodności całemu przekazowi.

Dlatego o ile pomysł i idea przyświecająca książce, są świetne i ważkie, o tyle ich realizacja mocno kuleje i psuje końcowy efekt, znacznie odbierając książce siłę refleksyjnego rażenia. Szkoda, zapowiadała się ciekawa opowieść i ważny głos w dziejach polsko-żydowskiej historii...

Mam bardzo mieszane uczucia co do tej książki :/

Z jednej strony: ważny głos i świadectwo wydarzeń, o których zwykle nie chce się pamiętać, które podręczniki zbywają kilkoma okrągłymi zdaniami o "antysemickich zajściach". Autorka przedstawiła ofiary i oprawców, nie wahała się nazwać zbrodni po imieniu, ukazać tragedii, jaka stała się udziałem ludności żydowskiej w Polsce w...