Cenię, lubię i czytam Tadeusza Różewicza, jednakowoż z tym oto cytatem znajdującym się w opisie książki zgodzić się nie mogę:
"Duszyczka - przejmujący poemat prozą z roku 1977 - to jeden z najważniejszych utworów nie tylko Tadeusza Różewicza (laureata Nagrody Nike 2000),ale i całej powojennej polskiej literatury”.

Jeśli to jest jeden z najważniejszych utworów powojennej polskiej literatury to ja nie bardzo łapię, o co w nim, w tym utworze chodzi i dlaczego jest on taki najważniejszy.
Może dla jasności przytoczę krótkie fragmenty z "Duszyczki" dające jakieś wyobrażenie o powyższym dziele:

"był pies ale jest kot czy to nie jest śmieszne nie wiem ale pies uśpiony utopiony przejechany zamieniony kot pies pies kot czy to nie wszystko jedno więc pusto dokoła nic nikogo do nikogo otworzyć ust przecięte dzwonek nie dzwoni drzwi się nie otwierają czasem jestem głodna ty również"

Może jeszcze jeden:

"Gdybym przyłożył wargi do tego miejsca w którym jej ciało otwiera się usta i wargi miałem w torbie zielone trzy jabłka wzgórek to wszystko moje moje przechodził koło wielkiego pałacu w teatrze odbywała się odbywało się przedstawienie szedł pod kamienną ścianą stały posągi jak żywe"

Powyższy poemat nie zawiera: kropek, przecinków, średników, wykrzykników, myślników, i tym podobnych znaków, których brak (jak chyba nigdy dotąd) tak bardzo odczuwałem i których wartość i znaczenie doceniłem po przeczytaniu „Duszyczki” i to chyba jedyna korzyść, którą wyniosłem z tej lektury.

Cóż- powiem tylko tyle: dobrze, że to takie krótkie.

Cenię, lubię i czytam Tadeusza Różewicza, jednakowoż z tym oto cytatem znajdującym się w opisie książki zgodzić się nie mogę:
"Duszyczka - przejmujący poemat prozą z roku 1977 - to jeden z najważniejszych utworów nie tylko Tadeusza Różewicza (laureata Nagrody Nike 2000),ale i całej powojennej polskiej literatury”.

Jeśli to jest jeden z najważniejszych utworów powojennej...

Utwór napisany jest w większej części bez podziału na strofy czy akapity. To właściwie poemat prozą bez znaków interpunkcyjnych. Dzięki temu Autor pozostawia czytelnikowi wolność interpretacyjną. Z zapisanych słów wnioskuję, że bezkompromisowo spogląda na swoje osobiste doświadczenia i w trosce o zachowanie wartości humanistycznych przeciwstawia się automatyzacji życia duchowego. Idealny manifest przeciwko komputeryzacji naszego współczesnego dnia powszedniego.

Pozwoliłam sobie na streszczenie, które można zinterpretować w dowolny sposób:

być nie być
rozmowa milczenie

miłość nienawiść
teatr kino

głowa mózg
śnieg

pan pani dłonie stopy kot pies Paryż pocałunek rozpacz las rozstanie On Ja ulga strach ucieczka w marzenia port burdel ślina noc literatura świadek pierwsza miłość cierpienie zachód słońca zdrada rozkaz urodziny pustka

Utwór napisany jest w większej części bez podziału na strofy czy akapity. To właściwie poemat prozą bez znaków interpunkcyjnych. Dzięki temu Autor pozostawia czytelnikowi wolność interpretacyjną. Z zapisanych słów wnioskuję, że bezkompromisowo spogląda na swoje osobiste doświadczenia i w trosce o zachowanie wartości humanistycznych przeciwstawia się automatyzacji życia...