"Plemiona skazane na sto lat samotności nie mają już drugiej szansy na ziemi."

Gabriel Garcia Marquez w 1982 roku został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. W uzasadnieniu napisano, iż nagrodę otrzymał za "powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu". Jedną ze składowych tej właśnie nagrody było niewątpliwie "Sto lat samotności", które zaraz po ukazaniu się w 1967 roku - pobiło wszelkie rekordy poczytności i stało się wydarzeniem artystycznym najwyższej rangi. Jednak droga do sukcesu nie była prosta, a okupiona wielkim poświęceniem, i to nie tylko ze strony jej autora. Z tego co donoszą źródła, Marquez rzucił pracę i na 18 miesięcy zamknął się w swojej pracowni, aby napisać książkę, o której od zawsze marzył. Jego rodzina żyła w tym czasie z wyprzedaży kolejnych sprzętów domowych, z których ostatnie sztuki znalazły się w lombardzie, aby opłacić wysłanie maszynopisu do wydawcy(!). Zaraz po wydaniu, książka szybko zdobyła rozgłos w całej Ameryce Łacińskiej. Sagę rodu Buendia nazwano "najważniejszym dziełem literatury hiszpańskojęzycznej od czasów Don Kichota", natomiast jej specyficzny styl - "realizmem magicznym". I tak, Gabriel Garcia Marquez z dnia na dzień stał się sławny. Nieoczekiwana popularność przerosła wszelkie wyobrażenia i wręcz przytłoczyła pisarza. Jednak jest coś wielkiego w tym tekście, coś ponadczasowego, co pozwala stwierdzić, że "Sto lat samotności" jest dziełem wybitnym. Mianowicie: utwór ten przedstawiając sagę rodu Buendía z zagubionej gdzieś na bezdrożach wioski Macondo, jest jednocześnie swoistą syntezą skomplikowanej iberoamerykańskiej rzeczywistości, a zarazem - uniwersalną metaforą losów współczesnego człowieka.

"Sto lat samotności" przedstawia historię fikcyjnego kolumbijskiego miasta Macondo oraz rozkwitu i upadku jego założycieli, rodziny Buendia. Postaci, prezentowane w kolejnych warstwach czasu, dziedziczą imiona i usposobienie członków rodziny (występuje tutaj sześć, a nawet siedem pokoleń rodziny Buendia), mniej lub bardziej świadomie powielając i rozwijając wzorce zachowania swoich przodków. Nie sposób czytać tej książki bez drzewa genealogicznego u boku (określony już w tytule okres stu lat, obejmuje losy aż 56 osób!) i wertowania wciąż od nowa stron i treści, by nie pogubić się w zawiłościach genealogicznych nazywanych tak samo potomków, czego najlepszym przykładem jest 17 synów pułkownika Aureliana Buendii, z których każdy nosi imię... Aureliano. Jednak, co dziwne i fascynujące, ta niesamowicie barwna historia opowiedziana przez utalentowanego pisarza sprawia, że książkę pochłania się z zapartym tchem.

"Sto lat samotności" to napisana z rozmachem historia codziennego życia uwikłanych w kazirodcze związki bohaterów, która miesza z wydarzeniami natury politycznej. Miasto Macondo walczy z plagami bezsenności, wojny i deszczu, a tajemnice rodzą się tutaj niemal z niczego. Márquez przedstawia w swej powieści świat, którego integralną częścią są także zjawiska fantastyczne. Dla mieszkańców Macondo całkiem naturalna i uzasadniona jest chociażby obawa przed urodzeniem dziecka ze świńskim ogonem, spotykanie zmarłych, deszcz żółtych kwiatów czy lewitacja proboszcza. Natomiast paradoksalnie - magię i tajemnicę bohaterowie Márqueza widzą w technicznych wynalazkach, czy też kulistym kształcie Ziemi, który uważają za zupełny absurd. Świat w powieści Márqueza to niezmierzone pogranicze pomiędzy rzeczywistością a halucynacją. Nie sposób odgadnąć, co jest tutaj prawdziwe, a co jest tylko iluzją. Bo Márquez - poza wszystkim - bywa też szalenie dowcipny ;)

W świecie Márqueza nie ma zegarów ani kalendarzy, a upływ czasu mierzony jest wydarzeniami. Na co dzień są to narodziny, śmierć, żałoby, czy też okresy narzeczeństwa ciągnące się latami. Nic jednak nie trwa wiecznie, a kolejni potomkowie Buendiów stają świadkami nieuchronnych zmian. Jedni widzą w nich triumf rodzinnej wioski, zaś inni - jego upadek. Ta czarująca i kolorowa saga funkcjonuje również jako społeczna i polityczna alegoria, czasem zbyt surrealistyczna, by być przekonująca, a czasem bardziej realna, niż mógłby sobie na to pozwolić jakikolwiek konwencjonalny realizm.

"Sto lat samotności" to powieść mistrzowska. Uwodzicielska, pełna humoru, lecz nie pozbawiona cierpienia. Niezwykle błyskotliwa i tajemnicza, a także trudna i wymagająca wytężonej uwagi. Warto ją czytać mając przy sobie długopis i kartkę, by nie pogubić się w gąszczu rodzinnych koligacji i wciąż powtarzalnych imion. "Sto lat samotności" to czytelnicza uczta dla ducha i zmysłów. Wstrząsający i ponadczasowy opis samotności, przed którą nie można uciec.

"Życie nie jest tym, co człowiek przeżył, ale tym, co i jak zapamiętał."

__________________________________
RecenzjeAmi.blogspot.com

"Plemiona skazane na sto lat samotności nie mają już drugiej szansy na ziemi."

Gabriel Garcia Marquez w 1982 roku został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. W uzasadnieniu napisano, iż nagrodę otrzymał za "powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu". Jedną...