Magiczny realizm świata tej książki sprawia, że "nasza" rzeczywistość pęka jak mydlana bańka... przynajmniej ja wsiąknąłem w te kilogramy liter niczym biała piana pachnąca bzem w niebieską, kąpielową gąbkę, a moje życie podczas czytania gdzieś wyparowało. Świat, którym "uraczył" nas Márquez bywa smutny, pogrążający i ponury, a jego niebo potrafi zapłakać deszczem martwych ptaków. Bywa jednak również niebywale urokliwy, wszak słońce jest w stanie wylać z siebie promienie żółtych motyli i choć na chwilę przekręcić smutny grymas w radosny uśmiech. Czytając tę książkę pierwszy raz miałem poważny problem z ogarnięciem pokaźnej ilości bohaterów... przydałaby mi się wtedy wkładka z drzewem genealogicznym ; ). Nie pamiętam już wszystkich szczegółów, a książka obfituje w detale jak plaża w muszelki (pamiętacie np. kto wytapiał złote rybki?)... choć czytałem ją już trzy razy, chyba przeczytam ją po raz kolejny. Sto lat samotności polecam wszystkim wrażliwym osobom, bez względu na wiek (choć chyba nie warto sięgać po nią zbyt wcześnie, bo po prostu się jej nie zrozumie), płeć i upodobania.

Magiczny realizm świata tej książki sprawia, że "nasza" rzeczywistość pęka jak mydlana bańka... przynajmniej ja wsiąknąłem w te kilogramy liter niczym biała piana pachnąca bzem w niebieską, kąpielową gąbkę, a moje życie podczas czytania gdzieś wyparowało. Świat, którym "uraczył" nas Márquez bywa smutny, pogrążający i ponury, a jego niebo potrafi zapłakać deszczem martwych...