Pierwsze wrażenie z czytania „Iliady” to ogromne zaskoczenie wartką akcją. Przedmowa nastraszyła mnie homeryckim stylem obfitującym w rozbudowane opisy, niosące retardację – ja nic takiego nie zauważyłam, a homeryckie porównania po prostu urzekły mnie. Generalnie utwór ten niespodzianie lekko mi się czytało, choć w pewnym momencie pojawiło się znużenie wydarzeniami na polu walki. Dzidami rzucają, tarczą się zasłaniają, końmi tratują, z łuku strzelają, w ostateczności za miecze łapią, zbroje z trupów zdzierają lub do trupa przyjaciela dojść nie dają, bogów na pomoc wzywają, klną, złorzeczą, obrażają się, ale na noc grzecznie do obozu wracają, bo przed kolejnym dniem bojów posilić się trzeba. I tak dzień po dniu przez 10 lat…A wszystko przez kobietę. I cholera wie, ile by to jeszcze trwało, gdyby nie kolejna kobieta – Agamemnon odebrał Achillesowi brankę, ten się obraził, focha strzelił, do mamuśki na skargę poleciał. A że szanowna pani matka chody u szefa szefów posiadała, to załatwiła pomszczenie krzywd wszelakich.

To przenikanie się planu boskiego i ludzkiego sprawiło, że miałam wrażenie, że podglądam jakąś zakręconą rozgrywkę w Simsach. Pionki na planszy rozstawione, losy poszczególnych osób z góry przesądzone, a jednak intryga nie ma końca. Bogowie w swych przepychankach bardziej ludzcy od ludzi. Ludzie stawiający czoła przeznaczeniu znacznie mężniejsi i szlachetniejsi od bogów. I tylko Hektora mi w tym wszystkim żal, bo na tle pozostałych bohaterów, którzy kojarzą mi się z bandą rozpuszczonych gówniarzy, jest niezwykle rozsądny i zachowuje trzeźwość oceny sytuacji, choć konflikt nie był jego wyborem. Hektor stał się tylko środkiem do osiągnięcia celu w rozgrywce, której do końca nie rozumiał. Z kolei Achilles jest tak niezrównoważony emocjonalnie, że dochodzę do wniosku, że tytuł bohatera antycznego jest synonimem poważnych zaburzeń psychicznych, egoizmu i nadmiernej dumy.

Kolejny raz odkryłam, że klasyka nie jest wcale taka straszna, jak zawsze mi się wydawała. I że można ją odczytać na wiele sposobów, w zależności od filtru wrażliwości danego czytelnika. Tylko trzeba dać sobie i takiej literaturze szansę.

Pierwsze wrażenie z czytania „Iliady” to ogromne zaskoczenie wartką akcją. Przedmowa nastraszyła mnie homeryckim stylem obfitującym w rozbudowane opisy, niosące retardację – ja nic takiego nie zauważyłam, a homeryckie porównania po prostu urzekły mnie. Generalnie utwór ten niespodzianie lekko mi się czytało, choć w pewnym momencie pojawiło się znużenie wydarzeniami na polu...