Na wstępie mojej opinii chciałem umieścić cytat z przypisu, albowiem po przeczytaniu go doznałem szoku, który później przemienił się w niemiłą konsternację . Brzmi on:

(…) Niewiele Amerykanów wie, że pieniądze, które trzymają na rachunkach bankowych, są prawnie własnością bankierów, którzy mają zaledwie zobowiązanie do „wypłacenia” pieniędzy na żądanie. (…)

Czego spodziewać się po lekturze o znamiennym tytule „Etyka produkcji pieniądza”? W przybliżeniu dowiemy się już, kiedy prześledzimy biografię autora. Bynajmniej nie potrzebujemy szczegółowego życiorysu. A więc, Jörg Guido Hülsmann jest profesorem ekonomii francuskiego Uniwersytetu w Angers. Jak dotąd jego najważniejszym dziełem jest „Etyka produkcji pieniądza”. I co najważniejsze, określa się jako apologeta austriackiej szkoły ekonomii. Czego możemy oczekiwać po przysłowiowym „Austriaku”? Jak miałbym przewidywać jedynie po tytule, to w ciemno obstawiałbym zdecydowaną krytykę pieniądza papierowego, ekspansji pieniężnej i kredytowej i wynikających z powyższych działań cykli koniunkturalnych.

Ażeby uporządkować, pierwsza część lektury zawiera genezę pieniądza jako środka wymiany, część druga to krytyka pieniądza papierowego, nierynkowych stóp procentowych oraz inflacji, zaś trzecia to opis obowiązującego obecnie systemu monetarnego i wynikających z niego zagrożeń. Teraz przejdę do meritum.

Zacznijmy od etymologii. Jak fachowo nazywa się pieniądz, obecnie przez nas używany? Mam na myśli te pieniądze, na których dumnie widnieją polscy władcy, od Mieszka I do Zygmunta Starego. Fachowo taki papierowy środek wymiany nazywany jest pieniądzem fiducjarnym. Drugi człon tej nazwy pochodzi od łacińskiego słowa fides, czyli po prostu wiara. Cały świat bazuje obecnie na pieniądzu opartym o wiarę. Z dnia na dzień taka waluta stać się może całkowicie bezwartościowa. Zatem radzę, aby nie opierać swych oszczędności na wiarołomnym papierku. Gdyby powiedzieć jednak komuś aktualnie, że należałoby powrócić do pieniądza towarowego albo oprzeć chociażby te papierki na standardzie złota, to ten ktoś niechybnie popukałby się w głowę. Nieważne, iż pieniądz towarowy to środek wymiany, który wykształcił się na przestrzeni wieków absolutnie naturalnie. W średniowieczu ludzie dostrzegali już zagrożenia wynikające ze stosowania pieniądza fiducjarnego. Dziś obowiązuje on bodajże wszędzie. Kto ma z tego profity i, co oczywiste, najbardziej za tym optuje? W pierwszej kolejności państwo. Przy zwiększonej podaży pieniądza, państwo jest pierwszym beneficjentem inflacji. Znacznie lepiej opodatkować produkt, który kosztuje 1,50 zł aniżeli 1 zł. Od razu VAT większy. Toteż nie słuchajcie ministra finansów, mającego czelność zachwalania inflacji. Jak ma nie zachwalać, jak sam jest beneficjentem inflacji? Poza tym, kiedy waluta nie jest już oparta na złocie, to mamy prostą drogę do bezkarnego dodruku, a w koszmarnej ostateczności hiperinflacji. W drugiej kolejności banki. Zwiększona podaż pieniądza zapewnia możliwość ekspansji kredytowej. Ekspansja kredytowa to zyski. Więcej tłumaczyć nie zamierzam, albowiem jest to dość logiczne.

Ostatni temat, ponieważ i tak już się aż zanadto rozpisałem. Zauważyłem czytając tę książkę pewną zależność. Jest jeden kraj w Europie, który nie ustala odgórnie stóp procentowych. Ustala je rynek. Drapieżny rynek. Przejdę do tego państwa na koniec. Polska, Hiszpania, Wielka Brytania etc. Tam wszędzie wyznacza stopy jakieś ciało kolegialne. W czasach spowolnienia są on dramatycznie niskie. Zdecydowanie poniżej rynkowych. Owe działania natychmiast uruchamiają ekspansję kredytową. W związku z niskimi stopami kredyt jest tani. Zatem zadłużają się obywatele oraz państwo. Zadłużają się nawet Ci, którzy zadłużać się nie powinni, albowiem nie mają odpowiedniego zabezpieczenia. Ponadto wykorzystują te pieniądze na bezrozumną konsumpcję lub nietrafione inwestycje, które nie mają odpowiedniej stopy wzrostu. Owe chybione inwestycje powodują częstokroć też bańki spekulacyjne, kiedy ludzie wykorzystują wzięte kredyty, na z pozoru, pewny projekt inwestycyjny. W pewne miejsca chce swoje oszczędności kumulować każdy. Niestety czasem okazują się one mylnym miejsce do inwestycji, a wówczas mamy problem z płynnością i spłatą pożyczki. Toteż skutkiem tych łatwych kredytów jest ogromne zadłużenie większości państw europejskich. Dla przykładu, Grecja ma 180% zadłużenie względem PKB, Włochy 120%, Portugalia 100%. Polska aktualnie około 50%. Porównując z powyższymi krajami stosunkowo niewiele. Niemniej zmierza to w złą stronę. Wracając jednak do tego enigmatycznego kraju, o jakim mówiłem. Estonia. W tym państwie nadbałtyckim stopy procentowe reguluje ta domniemana „niewidzialna ręka rynku”. Kolejny raz drapieżna ręka rynku. Pożyczki z pewnością są trudniej dostępne. Dlaczego? Wysokość stóp procentowych zależna jest bowiem od naszych oszczędności. Im wyższe, tym niższe stopy. Prosta zależność. Natomiast w Europie Zachodniej na to nie zważają, kredyty sypią się na lewo i prawo, niezależnie od oszczędności. To zaś jest prostą receptą na bolesne cykle koniunkturalne tudzież recesje. Na koniec już, jaki dług ma zatem Estonia z wolnorynkowymi stopami procentowymi? Niecałe 5%. Niespotykane w dzisiejszym świecie. Poddaję to pod rozwagę i zapraszam do zapoznania się z tą lekturą.

Nie mógłbym pominąć jeszcze podziękowań. Wyrazy wdzięczności dla wydawcy, Instytutu Ludwiga von Misesa, mecenasom wydania oraz samemu autorowi. Z pewnością powrócę jeszcze do tej książki.

Na wstępie mojej opinii chciałem umieścić cytat z przypisu, albowiem po przeczytaniu go doznałem szoku, który później przemienił się w niemiłą konsternację . Brzmi on:

(…) Niewiele Amerykanów wie, że pieniądze, które trzymają na rachunkach bankowych, są prawnie własnością bankierów, którzy mają zaledwie zobowiązanie do „wypłacenia” pieniędzy na żądanie. (…)

Czego...