Monografia autorstwa wybitnego angielskiego badacza, Derwasa Jamesa Chitty’ego (1901–1971),którą polski czytelnik właśnie otrzymuje, należy bez wątpienia do klasyki historiografii zajmującej się dziejami monastycyzmu na Bliskim Wschodzie. Ruch monastyczny, który z wielką dynamiką rozwinął się w Egipcie na przełomie III i IV w., bardzo szybko zaczął oddziaływać na inne regiony późnostarożytnego świata i już w ciągu IV w. przeniknął na zachód Europy. Równocześnie przyciągnął sporą ilość przedstawicieli kultury łacińskiej, którzy z terenów Italii i Galii udawali się na Wschód, najczęściej zaczynając swą nową drogę życia właśnie w Egipcie. Niektórzy pozostawali tam na całe życie, inni osiedlali się następnie w Palestynie, a jeszcze inni wracali potem do swoich krajów, propagując tam nowe idee. Siła tego oddziaływania jest wielkim fenomenem w skali nie tylko religijnej. Szereg bowiem tekstów powstałych w tych środowiskach monastycznych zalicza się do klasyki piśmiennictwa łacińskiego, które oddziaływało na kanon literatury łacińskiej w kolejnych stuleciach. Niektóre z powstałych wówczas klasztorów istnieją do dziś, inne odkopano w trakcie badań archeologicznych, wszystkie jednak budzą niesłabnący zachwyt nie tylko swą architekturą i położeniem, ale także zachowanymi malowidłami i dziełami sztuki. Wszystkie te aspekty znakomicie wydobywa i kompetentnie omawia autor wspomnianej monografii.

Monografia D. Chitty’ego nie była dotąd tłumaczona na język polski. Istnieją co prawda rozmaite opracowania szczegółowe dotyczące początków monastycyzmu, także wydane już przez nasze wydawnictwo, jak choćby prace V. Desprez czy A. Guillaumont, niemniej jednak wciąż brakuje całościowego ujęcia, które obejmowałoby także epokę wczesnobizantyjską (praktycznie dla okresu VI–VII w. brak opracowań po polsku podejmujących problematykę monastyczną, zwłaszcza w Palestynie).