Surrealizm zaangażowany

Enki Bilal, jeden z najsłynniejszych europejskich twórców komiksowych, pochodzi z dawnej Jugosławii. Jego rodzina przybyła do Paryża z Belgradu w 1960 roku, wymykając się z kraju pozostającego we władzy Josipa Broza-Tito. Bilal często powtarzał, że widok zniszczonej jugosłowiańskiej stolicy pozostał z nim na całe życie i wpłynął na specyficzną, obskurną i lekko turpistyczną estetykę jego komiksów. Zajrzyjmy do jego najgłośniejszego dzieła, pierwszego w pełni autorskiego komiksu – nie zaczynam od początku, na to przyjdzie jeszcze czas. Owym legendarnym już komiksem jest „Trylogia Nikopola”, której albumy wychodziły kolejno w 1980, 1986 i 1992 roku.

Tryptyk otwierają „Targi nieśmiertelnych”. Jest to historia Alcyda Nikopola, skazanego w 1993 roku za zdradę narodu. Zahibernowany i wysłany za karę w przestrzeń kosmiczną budzi się trzydzieści lat później, w Paryżu skutym łańcuchami faszyzmu. Stolica niegdysiejszej Francji jest autonomicznym państwem-miastem, rządzonym twardą ręką przez Jeana-Ferdinanda Choublanca, który wprowadził w życie specyficzną odmianę faszyzmu – „fallokratyczny” szublankizm. To skrajnie mizoginistyczna odmiana rządów, redukująca kobiety do roli żywych inkubatorów i utrzymująca, za pomocą inżynierii genetycznej, udział mężczyzn w społeczeństwie na poziomie osiemdziesięciu procent. Choublanc ma problem – nad Paryżem zawisł dziwny statek kosmiczny o kształcie piramidy, którego pasażerami okazują się bóstwa znane z egipskiej mitologii. Anubis, Bast i reszta domagają się olbrzymiego trybutu w paliwie. Nikopol wrzucony zostaje w wir wydarzeń, które przekraczają nieco zdolność jego rozumowania. Dowiaduje się, że ma syna, Alcyda Juniora, który okazuje się być jego doskonałą kopią i rówieśnikiem oraz zostaje opanowany przez boga Horusa, zbiega z piramidy potrafiącego wejść w ciało innej żywej osoby i wykorzystywać je jako swojego awatara.

W drugiej części trylogii, „Kobiecie pułapce” mamy okazję dowiedzieć się nieco więcej o samym świecie i jego geopolityce. Jednym z największych mocarstw na naszej planecie jest państwo Czechosowietów, czyli tak naprawdę Układ Warszawski, który przetrwał do 2025 roku. W świecie Bilala panuje tam inny totalitaryzm niż ten paryski – a mianowicie monstrualny komunizm. W Wielkiej Brytanii zapanował hiperliberalizm, spełnienie mokrego snu Ayn Rand i Margaret Thatcher. Londyn jest jednym wielkim, już nawet nie multinarodowym, lecz multigatunkowym kotłem – obok ludzi żyją w nim również Zuben’Ubijczycy, przybysze z innego wymiaru, żywiący się naszymi, ziemskimi narkotykami. Berlin jest permanentnym, trójkątnym polem bitwy pomiędzy chrześcijaństwem, islamem i dziwnymi kosmitami składającymi gigantyczne jaja w pobliżu miejsc religijnych kultów. Między tymi wszystkim miejscami podróżuje angielska dziennikarka, Jill Bioskop, opłakująca śmierć swojego kochanka-kosmity, który zginął w zamachu Zuben’Ubijczyków na londyńską społeczność Afro-Pakistańską. Jill zażywa podejrzany środek o nazwie HLV, który rzekomo tłumi emocje. Jak się okazuje, HLV całkowicie odkształca rzeczywistość rejestrowaną przez Jill, czyniąc ją niewiarygodnym narratorem. Fantasmagoryczna podróż dziennikarki przez europejskie metropolie wiedzie ją ostatecznie na spotkanie z bohaterami pierwszej części – Horusem i towarzyszącym mu mimowolnie Alcydem Nikopolem Seniorem.

Ciąg dalszy na:
http://plejbekpisze.blogspot.com/2018/04/trylogia-nikopola.html

Surrealizm zaangażowany

Enki Bilal, jeden z najsłynniejszych europejskich twórców komiksowych, pochodzi z dawnej Jugosławii. Jego rodzina przybyła do Paryża z Belgradu w 1960 roku, wymykając się z kraju pozostającego we władzy Josipa Broza-Tito. Bilal często powtarzał, że widok zniszczonej jugosłowiańskiej stolicy pozostał z nim na całe życie i wpłynął na specyficzną,...