Nie wiem, czy to brak efektu świeżości przy czytaniu kolejnych powieści Clancyego czy raczej sam Clancy od pewnego momentu zaczął się rozdrabniać i tracić pisarski impet. Tak mniej więcej do „Dekretu” każdą powieść Clancy’ego czytałem niemal jednym tchem. Nawet dość monotonna powieść jakim był „Czerwony sztorm” wciągała po same uszy.
„Zwierzchnika” nie tyle przeczytałem, co odsłuchałem. Odniosłem wrażenie, że Clancy nie mógł się zdecydować, czy napisać mocno sensacyjną powieść jak „Bez skrupułów” skupiając się na losach konkretnych bohaterów czy raczej stworzyć political fiction o globalnych zmaganiach państw i organizacji. Tymczasem mamy jedno i drugie w bardzo nierównych proporcjach. Mamy agresję militarną jednego państwa na drugie, akcja się rozwija, napięcie narasta i … prysk! Bańka napięcia peka, lądujemy w pokojach szpiegów, analityków, śledzimy kolejne rozmowy, dywagacje, snucie przypuszczeń etc., jakby wojna nie istniała. Do tego mamy ciągłe retrospekcje do młodości Rayana seniora, bo uwikłanie współczesnych bohaterów na szczytach władzy ma tam swoje korzenie. Całość chwilami nudzi.
Być może dla przeciętnego Amerykanina wszystko z książki Clancy’ego jest niesamowitą egzotyką, ale dla kogoś ze środkowej Europy, kto choć trochę interesuje się tym, co dzieje się na świecie, treść jest mocno przewidywalna. Na półce w domu stoi jeszcze „Niedźwiedź i smok”, zastanawiam się, czy warto sięgnąć, by przypomnieć sobie emocje z „Sumy wszystkich strachów” i wcześniejszych powieści czy też odpuścić sobie, żeby nie czytać kolejnego „Zwierzchnika”.

Nie wiem, czy to brak efektu świeżości przy czytaniu kolejnych powieści Clancyego czy raczej sam Clancy od pewnego momentu zaczął się rozdrabniać i tracić pisarski impet. Tak mniej więcej do „Dekretu” każdą powieść Clancy’ego czytałem niemal jednym tchem. Nawet dość monotonna powieść jakim był „Czerwony sztorm” wciągała po same uszy.
„Zwierzchnika” nie tyle przeczytałem,...