Powiedzcie mi proszę, kto to umieścił w kanonie lektur? Śmiechu warte i tyle. Myślałam, że Kordian, który strzelił do siebie z broni, a potem wędrował po świecie i latał na chmurze będzie najdziwniejszą książką jaką czytałam, a tu proszę!
Tu ktoś zostaje zamieniony w pół-psa, tu ktoś dostaje siekierą w głowę i nadal prawi, tu księżna niemalże nimfomanka, wiecznie się podniecająca i gotowa oddać się każdemu (taki biedny Scurvy jej pragnął, a ona nazywa go swoim Scurviątkiem), tu Czeladnicy chcą pachnących dziwek (och, taki biedny Czeladnik, który musi ciągle z tą jedną Kaśką, no trzymajcie mnie!). Brutalnie, wulgarnie i (o zgrozo) dlaczego ja tu widzę elementy męskiego szowinizmu?
Rozumiem groteskę i absurd, ale nie do przesady. Natężenie tych elementów aż drażni czytelnika, kilkanaście razy zamykałam książkę i obiecywałam sobie, że więcej jej nie otworzę.
Dziwki w majonezie, nagromadzenie neologizmów (i innych wyrażeń ,,z dupy" bo jak inaczej mogłabym je nazwać?), zapożyczeń z innych języków, pełno bezsensownego rozprawiania nie wiadomo o czym (chwała temu kto na początku utworu napisał TEMAT bo nie miałabym pojęcia o czym była ta książka). Nie ulega wątpliwościom, że Witkiewicz pisał TO pod wpływem jakichś środków, bo to aż niemożliwe, aby trzeźwy człowiek pisał tak niezrozumiale. Bawił się w proroka, wyszło jak wyszło (moim zdaniem nie wyszło, bo to miernota jakich mało).

Powiedzcie mi proszę, kto to umieścił w kanonie lektur? Śmiechu warte i tyle. Myślałam, że Kordian, który strzelił do siebie z broni, a potem wędrował po świecie i latał na chmurze będzie najdziwniejszą książką jaką czytałam, a tu proszę!
Tu ktoś zostaje zamieniony w pół-psa, tu ktoś dostaje siekierą w głowę i nadal prawi, tu księżna niemalże nimfomanka, wiecznie się...