Postanowiłam zabrać się wreszcie za osławione skandynawskie kryminały. Mam jednak dziwne wrażenie, że twórczość Camilli Läckberg nie jest typowym przykładem tego rodzaju.

Zaczyna się bardo intrygująco: Alex zostaje znaleziona martwa w swoim domku wypoczynkowym. Wszystko wygląda na samobójstwo. Jej koleżanka z danych lat, Erika, obecnie pisarka, zaciekawiona historią młodej, wykształconej, bogatej przyjaciółki postanawia dowiedzieć więcej o jej życiu. Po kilkudniowym prywatnym śledztwie Erika odkrywa, że Alex w kilka tygodni przed swoim samobójstwem tryskała szczęściem i radością. Spodziewała się dziecka, a ojcem nie był jej mąż. W końcu policyjna autopsja potwierdza morderstwo.

Tak wciągająco wygląda pierwszych 100 stron. Niestety, następnych 200 jest już małym galimatiasem budowanym na solidnych fundamentach. Nie mogę napisać, że jest nudno, ale jest bardzo chaotycznie.

Przede wszystkim kilkakrotnie przez całą akcję wiele wielkich jak słoń poszlak było konsekwentnie ignorowanych przez policję i rodzinę ofiary. Czy mam wierzyć, że dopiero Erika wpadła na to, żeby wykręcić ostatni wybierany przez Alex numer, żeby dowiedzieć się kim był jej kochanek? (Zresztą jeden z głównych podejrzanych!) Oczywiście taka ignorancja głównych bohaterów pozwoliła później wrócić do tych poszlak jako czegoś świeżego i odkrywczego, ale przez to miałam wrażenie, że cała historia była szyta bardzo grubymi nićmi. Na szczęście nie była aż tak przewidywalna. Kilku rzeczy się domyśliłam, ale były to wątki poboczne, niekoniecznie wpływające na rozwiązanie zagadki. Sama tajemnica okazała się przerażająca i mnie ciężko było na nią wpaść. To plus książki. A kiedy zaczynałam 100 ostatnich stron książki aż wyprostowałam się z wrażenia: przeplatające się poszlaki i drugie dno, które daje posmak bardzo mrocznej tajemnicy. Nareszcie!

Styl książki to też nie jest typowy kryminał. Rodzący się związek Eryki i Patryka dzieje się jakby równolegle do kryminalnego wątku. Nadaje też pewnej dziecinności powieści, co niekoniecznie może być dobre. Ja odebrałam oboje bohaterów jako ciepłych i… ludzkich. Miałam wrażenie, że ta historia faktycznie mogła się przydarzyć zwykłym ludziom w małej mieścinie. Zresztą, czy naprawdę małe mieściny muszą być pełne atrakcyjnych muskularnych policjantów i seks-bomb? Jak w jakimś amerykańskim filmie. Przyznam jednak, że opisy miłosnych perypetii pary są nieco naiwne. Wybaczyłabym wszystko oprócz sceny, w której Erika odkrywa kto był kochankiem Alex i postanawia przedstawić go Patrikowi w swoim własnym domu, żeby była „bardziej komfortowa atmosfera”. I z typową kobiecą fantazją uważa, ze należy podejść do problemu emocjonalnie, a gniew Patrika załatwić przytuliskiem i buziakiem. Za dużo mi to Bridget Jones. Ale niech już będzie.

Podsumowując, mogę wybaczyć małą infantylność i pewną chaotyczność w rozwoju akcji. Składam to na poczet debiutu. Po inne powieści Läckberg jeszcze sięgnę. Dajmy jej szansę.

Postanowiłam zabrać się wreszcie za osławione skandynawskie kryminały. Mam jednak dziwne wrażenie, że twórczość Camilli Läckberg nie jest typowym przykładem tego rodzaju.

Zaczyna się bardo intrygująco: Alex zostaje znaleziona martwa w swoim domku wypoczynkowym. Wszystko wygląda na samobójstwo. Jej koleżanka z danych lat, Erika, obecnie pisarka, zaciekawiona historią...