Szymon Pietruszka chce wybudować grobowiec. Ale nie byle jaki, a taki, coby się w nim cała rodzina zmieściła, ojciec i matka, i bracia, którzy na razie nie chcą w nim leżeć, bo są miastowi i na wieś nawet po śmierci nie chcą wrócić. Ale może kiedyś zachcą. I żony ich też się zmieszczą. I tak koło tego grobowca myśli jego błądzą, a z nimi i myśli czytelnika, bo Szymon jest opowiadaczem historii swojej i swojej rodziny. A opowieść jego zygzakiem chodzi i raz w te raz we wte się plącze jak pijanemu nogi, co może i ten sens ma, że Szymon wódkę lubił. Raz międli się to opowiadanie i grzebie w jakichś drobiazgach duperelnych, raz rozsnuwa mgłą rozkisłą, a raz pędzi jurnie i durnie na oślep. I tak się włóczy po tematach, a tu partyzantka, a tam miłość, tu praca w gminie, a tam szpital. A wszystko tak od płota do płota drogą, co kiedyś tam była piaszczysta i wyboista, a teraz jest asfaltowa, zmierza ku miłości ziemi i języka.

Szymon Pietruszka chce wybudować grobowiec. Ale nie byle jaki, a taki, coby się w nim cała rodzina zmieściła, ojciec i matka, i bracia, którzy na razie nie chcą w nim leżeć, bo są miastowi i na wieś nawet po śmierci nie chcą wrócić. Ale może kiedyś zachcą. I żony ich też się zmieszczą. I tak koło tego grobowca myśli jego błądzą, a z nimi i myśli czytelnika, bo Szymon jest...