Ostrzeżenie dla tych, którzy spodziewają się typowego mrocznego skandynawskiego kryminału: to nie jest kryminał, chociaż posępna, chłodna, depresyjna atmosfera, charakterystyczna dla literatury tego regionu jest odczuwalna od samego początku. Ale to, że „Białe kruki” mimo etykietki nie są kryminałem, pewnie wszyscy już wiedzą. Bardziej powieścią obyczajową, osadzoną w środowisku lekarskim, które dalekie jest od idealnego, a klasyczny mobbing pracowników to tylko jeden z wielu przejawów zepsucia i niezdrowej, nieprzyjaznej atmosfery panującej w szpitalu, w którym rozgrywają się wydarzenia. Książka Christera Mjåseta jest krytyką systemu, który utrudnia młodym lekarzom-asystentom awans, zdobycie stałej posady, uzyskanie lepszych kwalifikacji przez brak wsparcia ze strony bardziej doświadczonych chirurgów. Chora rywalizacja, podkręcana jeszcze przez starszy personel, stawia młodych neurochirurgów przed niebatagelnymi wyzwaniami moralnymi.

Drugie ostrzeżenie: książka niesamowicie wciąga i naprawdę trudno się od niej oderwać do innych zajęć. Gorąco polecam zarówno miłośnikom literatury skandynawskiej, jak i tym, którzy lubią powieści rozgrywające się w szpitalu, ale przede wszystkim czytelnikom ceniącym dobrą powieść obyczajową z wątkami ocierającymi się o sensację.

Ostrzeżenie dla tych, którzy spodziewają się typowego mrocznego skandynawskiego kryminału: to nie jest kryminał, chociaż posępna, chłodna, depresyjna atmosfera, charakterystyczna dla literatury tego regionu jest odczuwalna od samego początku. Ale to, że „Białe kruki” mimo etykietki nie są kryminałem, pewnie wszyscy już wiedzą. Bardziej powieścią obyczajową, osadzoną w...