UWAGA, NIBY NIE SPOILER, ALE TROCHĘ TAK. Uwaga II – ściana tekstu!

Żeby nie było, że się tylko czepiam i anonimowe hejty w internetach, od pozytywów zacznę: szybko się czyta, wciąga. Dobre na jesień, akcja jest, całkiem niezłe opisy.
Już.

Zarzuty wobec tego kryminału zacznę od tego, że nauczona doświadczeniem z poprzedniego tomu, oczekiwałam, że mordercą będzie ktoś totalnie z dupy, o kim się prawie w ogóle nie mówiło w książce.

No i wiele się nie pomyliłam. Autorka po Szkole Kryminału Lackberg (nie wiem co to, ale jeśli to ta pani uczyła niektórych rzeczy Puzyńską, to ja dziękuje bardzo, nie czytam) za którą dziękuję w Od Autorki (NIE CZYTAĆ, SPOILER TAM JEST! - btw serdeczne dzięki pani Puzyńska przesyłam od innych czytelników, bo sama na szczęście nigdy nie czytam tych wstępów od autorów)), niestety po raz drugi nie dała szansy czytelnikowi na odgadnięcie kim jest zbrodniciel.

Przynajmniej takiemu zwykłemu, szaremu zjadaczowi książek jakich są rzesze – w tym ja, a umówmy się – orłem nie jestem. Ale też nie do końca wierzę w te "wiedziałem kto był mordercą, domyśliłem się" bla bla bla. Dlaczego? Jest takie zdanie, które wypowiada Podgórski o kilku miastach, że niby coś mu umyka (w ogóle w książce powtarzają, że coś im umyka co trochę, czytelnik się przyzwyczaja do tego i efekt grozy „umknięcia” jest wyjątkowo słaby, przy tylu powtórzeniach) niedługo przed rozwiązaniem zagadki, zdanie, które wygląda jakby autorka chciała naprowadzić czytelnika na trop. Mam to szczęście, że czytam ebooki, więc wyszukałam te miasta w całej książce, żeby powiązać je z bohaterami i rozgryźć zagadkę. Gówno dupa, panowie szlachta. Nigdzie tam nie ma nic o mordercy. Może miało być, ale autorka nie dopisała - nie wiem.
W każdym razie, do brzegu - kryminały to jednak jest literatura rozrywkowa, nie musi być poważna i mało kto ją tak traktuje. Daje czytelnikowi szansę na poczucie się sprytnym i w ogóle i ogóle. No niestety nie tu. Nie u pani Puzyńskiej. Zamiast wprowadzić delikatnie trop zabójcy, naaaah. Porzucajmy sobie oskarżeniami, z których nie wyniknie wiele dla clou historii. No chyba, że ja jestem już tępa jak nożyk na stołówce. Może tak być, to zupełnie mozliwe.

Po drugie, tak samo jak i w pierwszej książce, realia życia na wsi są po prostu… odrealnione. Ja nie wiem co to za wiocha, ile tam mieszka ludzi i czy tam sama patologia i kryminaliści mieszkają. No dobrze, ale to taki osobisty uraz po pierwszej książce, w której wyszło, że Pani Katarzyna to na wsi była w dzieciństwie i mieszczuch jest, a opisuje nieznany zgoła świat. Jak mówię – taka licencja literacka, może być.

Trzecia i chyba najważniejsza sprawa.
z okłdaki: "Autorka ma świetnie opanowany WARSZTAT PROZY kryminalnej (...) - Robert Ostaszewski". Panie Ostaszewski, jaja se pan robisz czy co?!

Na buddę, czy autorka nie umie NIE powtarzać "nazw" postaci?! Za dziesiątym razem każdy tuman zapamięta, że Kopp to komisarz, dyrektor, podkomiszarz, młodszy aspirant, pielęgniarka, kajakarz, czycotamjeszczejest.

Ludzie, no trzymajta mnie, jak słowo daję!
Nie przesadzam, znów się pobawiłam w wyszukiwanie:
Fraza „komisarz Kopp”: 191 razy
Fraza „komisarz Klementyna Kopp”: 152 razy (liczone wraz z odmianą osobową)
Fraza „nadkomisarz Wiktor Cybulski”: 151 razy
Fraza „młodszy aspirant Daniel Podgórski”: 84 razy
Fraza „kajakarz Marcin Wiśniewski”: 33 razy
Fraza „dyrektor Eryk Żukowski”: 23 razy

Pani Puzyńska, ja apeluję o rozwagę, straszną świnię ktoś pani podłożył w redakcji. Nie wiem kto, nie wiem dlaczego, ale wyszło to Pani na złe. Bo ja rozumiem w pierwszej wersji, rękopisie takie cyrki wyprawiać, albo powiedzmy przez pierwsze dwa – trzy rozdziały, żeby czytelnik cymbał przy tej ilości bohaterów zapamiętał kto jest kim tudzież sobie zaznaczył. No ale wychodzi na to, że w praktyce, na dowolnie wybranej stronie znajduje się CO NAJMNIEJ jedna z powyższych fraz.
A tu często w sąsiadujących paragrafach siedzą sobie dwie „komisarz Klementyna Kopp”, a niżej jeszcze, (DLA PAMIĘCI!) zerka na nie spod byka „komisarz Kopp”.

Ten zarzut idzie równocześnie do wydawnictwa Prószyński i S-ka, które taką niedoróbkę klepnęła i wysłała w świat. Nie wstyd Wam? Stawiać i siebie i autorkę w tak słabiutkim świetle?

Podsumowując – ja przeczytam kolejny tom (może tomy, zobaczymy) z dwóch powodów:
a) Jestem ciekawa czy autorka poprawiła te „sążne” niedoróbki, bo ja wiem, że to dopiero druga książka i ja z opóźnieniem czytam. A autorka jak widać po ilości tomów, jest płodna literacko, no to chcę być naocznym świadkiem ewentualnego rozwinięcia się poczwarki w imago
b) Jeżeli nie poprawią się te błędy, to ja z chęcią poszukam znowu powtórzeń i zabójców wyskakujących jak z kapelusza :D tak o, pro bono

Ostatecznie – mimo, że to nie jest pierwsza książka autorki, to w moich oczach wypada właśnie słabiej od pierwszej. Dlatego, że nawet raczkujący twórca i w sumie w ogóle każdy, powinien uczyć się na błędach. A tego w świetle moich powyższych zarzutów po prostu nie widać.
Ufff, dobra, koniec tej pisaniny :)

UWAGA, NIBY NIE SPOILER, ALE TROCHĘ TAK. Uwaga II – ściana tekstu!

Żeby nie było, że się tylko czepiam i anonimowe hejty w internetach, od pozytywów zacznę: szybko się czyta, wciąga. Dobre na jesień, akcja jest, całkiem niezłe opisy.
Już.

Zarzuty wobec tego kryminału zacznę od tego, że nauczona doświadczeniem z poprzedniego tomu, oczekiwałam, że mordercą będzie ktoś...