Wspomnienie o Charlotte Bronte

Wiecie o czym myślę w pierwszy momencie, gdy ktoś wspomina o Charlotte Bronte? Nie, wcale nie o tym, że jej powieści przeszły do historii, bo przecież władała niezwykłym talentem. Nie to, że pozostawiła po sobie masę pytań z ograniczoną liczbą odpowiedzi. Nie to, że teraz możemy snuć jedynie domysły.
Pozwolę sobie zacytować, o czym myślę:

"Od maleńkości panna Charlotta, panna Emilia i panna Anna odkładały po modlitwie robótki i prawie do jedenastej chodziły jedna za drugą naokoło stołu w jadalni. Panna Emilia chodziła tak, póki starczało sił, po jej śmierci krążyły dalej panna Charlotta i panna Anna, a teraz serce mi się kraje, kiedy słyszę, jak panna Charlotta chodzi, chodzi, chodzi...".
Relacja służącej, Marthy Brown.

A co potem?
Potem myślę o tym, jak w pewnym momencie zaczęłam traktować Charlotte jako autorytet. Jak przestała być tylko autorką moich ulubionych książek, a stała się rzeczywistą osobą, której ciche kroki słychać było kiedyś na plebanii w Haworth.

Dzisiaj opowiem o pierwszej biografii, sporządzonej tuż po jej śmierci przez jedną z jej przyjaciółek - Elizabeth Gaskell.

Co w "Życiu Charlotte Bronte" jest najpiękniejsze? Chyba to, że autorka znała ją naprawdę, mogła ją obserwować, rozmawiać, była jej bardzo bliska... U Gaskell całość tworzą głównie listy, przez które wyraźnie przebija się dusza Charlotte, na pierwszy rzut oka krucha, ale w rzeczywistości była niezmącenie silna...

Opowieść prowadzona jest równym tempem, melancholijnie, jednostajnie, bez żadnych przyspieszeń, przez co czyta się miejscami wręcz mozolnie, w końcu to ponad sześćset gęsto zadrukowanych stron. Ale ta biografia mimo, że wymagająca cierpliwości i zatrzymania się w paru miejscach, przyzwyczaja do siebie czytelnika, który razem z Gaskell próbuje odkryć prawdziwą Charlotte i który chce się dowiedzieć znacznie więcej, gdy przekręca ostatnią stronę. Wtedy zaczyna odczuwać smutek i wcale nie jest zmęczony poszukiwaniami.

"Życie..." nie porusza tych najciekawszych kwestii i zapewne dlatego przez osoby znające inne prace, w których autorzy próbują doszukiwać na nie odpowiedzi, jest odbierane dość chłodno. Trzeba tę biografię po prostu potraktować z przymrużeniem oka, jako powtórzenie tego, co już teraz wiemy, doskonały zapis uosobienia Charlotte, osamotnionego życia jakie wiodła, więzi łączącej ją z rodzeństwem i z ojcem, wytrwałej pracy, jej czytelnicze zamiłowania, dbałość w czytaniu każdej recenzji jej lub też powieści sióstr, przyjaźnie i ostatnie chwile, kiedy wydawałoby się, że odnalazła już szczęście.

Niezwykły zapis życia, od narodzin aż do śmierci. Ze swojej strony zachęcam do lektury. Zdaje się być czymś więcej, aniżeli tylko biografią, to swoisty hołd złożony pisarce.

Wspomnienie o Charlotte Bronte

Wiecie o czym myślę w pierwszy momencie, gdy ktoś wspomina o Charlotte Bronte? Nie, wcale nie o tym, że jej powieści przeszły do historii, bo przecież władała niezwykłym talentem. Nie to, że pozostawiła po sobie masę pytań z ograniczoną liczbą odpowiedzi. Nie to, że teraz możemy snuć jedynie domysły.
Pozwolę sobie zacytować, o czym...