Przede wszystkim miłość Noego i Poppy była piękna. Było jej dużo, co mi akurat nie przeszkadzało. W niektórych sytuacjach czujemy się, jakbyśmy to my grali rolę Poppy. Czasem musiałam przerywać czytanie, bo się sama dziwnie czułam :D.
Nie podobało mi się, ile mówiła ta doktorka na końcu. Nie chciało mi się tego czytać i powiem szczerze omijałam niektóre wątki.
A końcówka była cudowna. Taka smutna i wzruszająca.
Bohaterowie jak dla mnie byli dobrzy, ale nie powiedziałabym, że rewelacyjni. Te teksty, które wygłaszał Noe dla Poppy były przesłodzone i melodramatyczne. Na miejscu autorki trochę bardziej starałabym się włączyć w to rodziców oraz zespół w którym grał Noe. Główna bohaterka była czasem irytująca. Raz się zastanawia, jakby to było utonąć w jego objęciach, a za chwile myśli no tak, jest sławny, za chwile mnie rzuci.
Nie wiem czemu osobą, która powodowała, że chciałam rzucić książką o ścianę, był dr. Ashley. Jego postać i zachowanie były strasznie denerwujące. Nic nie robił, a gdy już 100 razy się czyta o wdechach i wydechach...:')
Ciąg dalszy: http://love-ksiazki.blogspot.com/2015/06/przeznaczeni-recenzja-tytu-przeznaczeni.html

Przede wszystkim miłość Noego i Poppy była piękna. Było jej dużo, co mi akurat nie przeszkadzało. W niektórych sytuacjach czujemy się, jakbyśmy to my grali rolę Poppy. Czasem musiałam przerywać czytanie, bo się sama dziwnie czułam :D.
Nie podobało mi się, ile mówiła ta doktorka na końcu. Nie chciało mi się tego czytać i powiem szczerze omijałam niektóre wątki.
A końcówka...