Istnieją książki, które już krótkim opisem na tylnej okładce potrafią dobrze i trwale do siebie zrazić. Sam podobnie miałem z Cmętarzem Zwieżąt i właśnie z Cujo. Bo czy książka o wielkim bernardynie siejącym popłoch w małym miasteczku może okazać się wartościową i wciągającą pozycją? Okazuje się, że może i Cujo jest przykładem, że nawet zabawna z pozoru historia o wielkim psie może być pierwszorzędnym horrorem, poza tym u sterów stoi Stephen King, a to już świadczy, że książka utrzyma przynajmniej znośny poziom. Cujo nie jest typowym horrorem. W małym miastecku w Castle Rock, oczywiście w stanie Maine, pewien wielki bernardyn ruszył w pogoń za szarakiem, wpadł do, no prawie wpadł do dziury i dał się pogryźć nietoperzowi. Brzmi kiczowato, też tak myślałem. Okazało się, że King potrafi nawet z psa stworzyć barwnego bohatera, któremu z czasem zaczynamy współczuć. Oczywiście historia nie skupia się na wściekliźnie psa, a dwóch rodzinach mających jednego syna. Głową pierwszej z nich jest Joe Camber, mechanik i właściciel psa, despota i tyran. Drugiej Vic, do niedawna twórca popularnych reklamówek płatków śniadaniowych. W żadnej z rodzin nie dzieje się dobrze. Syn Vica twierdzi, że w jego szafie mieszka potwór, a jego żona Donna zdradza go z poetą-tenisistą. Cujo w dużej mierze jest dramatem rodzinnym, poznajemy historię chłopca o którego walkę toczy okrutny ojciec i kochająca matka. Człowieka próbującego walczyć o swoją przyszłość, który musi zmierzyć się ze zdradą żony. W tle jest nasz wściekły bernardyn, który zaczyna swoje dzieło zniszczenia. Dużo tu przypadku, który zrządził, że żona i syn właściciela psa wyjechali do rodziny, a najbliżsi Vica znaleźli się w pułapce. Czas, które Donna z synem spędza w aucie, są najlepszymi momentami opowieści. Finał jest smutny, może lekko poruszający, czuć smutek wylewający się z kart powieści. Cujo nie jest może arcydziełem horroru, nie jest bardzo przerażającą lekturą, ale to właśnie wścieklizna psa pokazuje nam szaleństwo i lęki bohaterów, którzy będą musieli przejść ciężką próbę i stoczyć walkę o człowieczeństwo. Jeśli King napisał Cujo pod wpływem narkotyków i alkoholu, to nie dziwią pewne teksty i rozwiązania fabularne. Nie ulega jednak wątpliwości, że Cujo to powieść bardzo dobra, typowa dla twórczości Stephena Kinga. Śmiało mogę ją polecić. Na koniec dodam tylko, że moi sąsiedzi od lat mają bernardyna, a nawet już drugiego. Mam nadzieję, że rano nie będę bał się na niego spojrzeć.

Istnieją książki, które już krótkim opisem na tylnej okładce potrafią dobrze i trwale do siebie zrazić. Sam podobnie miałem z Cmętarzem Zwieżąt i właśnie z Cujo. Bo czy książka o wielkim bernardynie siejącym popłoch w małym miasteczku może okazać się wartościową i wciągającą pozycją? Okazuje się, że może i Cujo jest przykładem, że nawet zabawna z pozoru historia o wielkim...