Miałem spore szczęście poznać tą książkę w wydaniu starszym, nieokrojonym. Nie wiem, które fragmenty wypadły z treści, ale podejrzewam że coś musiało zostać skasowane, skoro pierwszy tom wydania z 1983-85 ma więcej stron niż jedyny (jak dotąd, ale nie sądzę, żeby coś się mogło zmienić) tom drugiego. W każdym razie, jest najlepsza polska historia życia codziennego w starożytności. W pierwszym tomie autorka porusza sprawy, o których zwykle nie mamy pojęcia, a które dla starożytnych były naturalne i oczywiste. Wstęp zawiera główne informacje na temat otoczenia Greków i Rzymian. Poznamy z nich geografię Grecji i Rzymu, stosunek starożytnych do natury, gospodarkę, sposoby podróżowania... Ciekawiej się robi gdy zaczyna się fragment poświęcony życiu codziennemu, bo pod względem zwyczajów i tradycji Grecy i Rzymianie byli wyjątkowi. Część ta zawiera mnóstwo ciekawostek, takich jak to, że Rzymianki nie miały wcale imion (!), a mimo tego ich prawa były bez porównania większe od starożytnych Greczynek, które z zazdrością mogłyby spoglądać na prawa kobiet w najradykalniejszych krajach islamskich (nawet przysięgę małżeńską składał za nie ojciec lub brat, bo nie posiadały ŻADNEJ osobowości prawnej!). To, że zwyczaj porzucania dzieci, przedstawiany jako dowód na okrucieństwo i bezwzględność Spartan, występował wśród nich w najłagodniejszej formie, gdyż regulowany prawnie. W tym czasie, w całej Grecji porzucano prawie 2/3 urodzonych dziewczynek i połowę chłopców, podczas gdy w Sparcie zdrowy noworodek od pierwszych chwil życia posiadał prawną opiekę państwa. Takich ciekawostek w książce Lidii Winniczuk nie brakuje. Co ważne, są one przedstawione w jasny i łatwy do przyswojenia sposób. Jednocześnie, jest to jak najbardziej książka naukowa (chociaż nie badawcza, autorka przedstawia tylko te fakty, które zostały potwierdzone naukowo) i jest źródłem potwierdzonych źródłowo informacji. Zostały one ubarwione sporą ilością antycznych cytatów, głównie z natury bliskich sprawom życia codziennego listów... i złośliwych wierszyków (opatrzonych przypisami! Czyli jednak można!). Mógłbym tak w nieskończoność... Jak dla mnie, ta książka jest idealnym połączeniem pozycji literackiej i naukowej, daleko bijąc pod tym względem (nb bardzo lubiane przeze mnie) książki np. Aleksandra Krawczuka czy Pawła Jasienicy. Wprawdzie jej rozważania są nieco naiwne (autorka nie bierze pod uwagę, że starożytni kronikarze też lubili zmyślać), jest to najlepsza książka na temat życia codziennego w dawnych czasach jaką czytałem i z czystym sumieniem mogę ją polecić.

Miałem spore szczęście poznać tą książkę w wydaniu starszym, nieokrojonym. Nie wiem, które fragmenty wypadły z treści, ale podejrzewam że coś musiało zostać skasowane, skoro pierwszy tom wydania z 1983-85 ma więcej stron niż jedyny (jak dotąd, ale nie sądzę, żeby coś się mogło zmienić) tom drugiego. W każdym razie, jest najlepsza polska historia życia codziennego w...