Karin, córka Monsa

To smutna książka.

Niestety dość nierówna. Najpierw akcja przypomina sinusoidę - w mniej więcej równych odstępach przeplatają się sceny nudne i takie, które czyta się nieźle. Od około dwusetnej strony (w wydaniu serii KIK) robi się naprawdę ciekawie. Bunt przeciwko Erykowi, jego pogarszający się stan, paranoja i obsesja na punkcie Karin są opisane bardzo wiarygodnie. Na mnie duże wrażenie zrobił nastrój w scenie ślubu i opis choroby króla. Książka trzyma poziom do końca, bardzo smutnego zresztą.

Jako opowieść historyczna (może bardziej historiozoficzna), jest świetna. Waltari zgrabnie opisał szybko odmieniający się los królów i niestałość ludu, knowania i spiski, wojenne prawidła. A ta historia jest swojego rodzaju metaforą losu władców w ogóle. Tego jak wygląda naprawdę sprawowanie władzy, na jakich ludziach się polega, na co (i na kogo) trzeba uważać, jak wielka to odpowiedzialność i jak ciężko jest zachować w tym wszystkim równowagę, by nie spaść z bardzo wysokiego tronu. Jak król Eryk.

Król Eryk jest postacią nakreśloną bardzo dobrze. Mimo całego zła, które w nim tkwi, ciężko odmówić mu pewnego uroku. :) Mnie ujmował szczególnie wtedy, gdy mówił o Karin i wydawał się być tak dziecinnie bezbronny, przerażony i ogarnięty obsesją.
Nie mogłam za to polubić Karin. Była irytująca i rozlazła, zbyt miłosierna i bez skazy. Może to być kwestia mojego cynizmu, albo niechęci do tak biernych i poświęcających się aż do absurdu postaci, ale córka Monsa nie była przekonująca. Może dlatego, że nigdy nie miała chwili zwątpienia, nigdy nie przestała, choć na chwilę, mieć nadziei? Nie biorę pod uwagę sceny, gdy chciała uciec po powrocie króla z wyprawy i oskarżeniu jej o wiarołomstwo - bo wtedy też nie była zła, nie chciała udowodnić swojej racji, przysłowiowo "tupnąć nogą"... tylko - cóż za niespodzianka - przyjęła to jako karę, jej winę, poddała się życzeniu króla. Ech, co ten Eryk w niej widział.

Warto się zapoznać, można potraktować jako lekcję historiozofii, bo romans to nie najlepszy.