Czytałam już kilka książek historycznych. Ta nie będzie moją ulubioną. Nie przypadła mi tu do gustu narracja.
Ciekawy początek. Bardzo dobre zakończenie, ale środek wymęczyłam.
Pierwsze rozdziały podczas których Karin spotyka swoją miłość, Eryka, czytało się przyjemnie.
Wydaje się na taką historię z bajki. Prosta dziewczyna poznaje "ksiecia" zakochuje się i żyją długo i szczęśliwie. Życie to jednak nie bajka. A jak historia pokazuje, ta nie zakończyła się szczęśliwie.
Karin zamiast żona zostaje kochanką. Ile jest w stanie poświęcić młoda dziewczyna dla swojej miłości.
Środek książki był dla mnie strasznie męczony. Obłęd w jaki popada Eryk. Ciągle upokarzanie Karin. Chciało się wręcz potrząsnąć dziewczyna i zapytać co ona z nim jeszcze robi.
Ostatnie rozdziały, to upadek Eryka i odebranie mu władzy przez Jana. Tu wreszcie zaczyna się robić ciekawa historia. Karin zostaje Królową co w efekcie staje się zarzewiem buntu. Ostatecznie odzielona od swojego męża, i dzieci, ostatni raz widzi go na łożu śmierci.
Ciekawy jest tu polski wątek.

Czytałam już kilka książek historycznych. Ta nie będzie moją ulubioną. Nie przypadła mi tu do gustu narracja.
Ciekawy początek. Bardzo dobre zakończenie, ale środek wymęczyłam.
Pierwsze rozdziały podczas których Karin spotyka swoją miłość, Eryka, czytało się przyjemnie.
Wydaje się na taką historię z bajki. Prosta dziewczyna poznaje "ksiecia" zakochuje się i żyją długo i...

Po "Karin córkę Monsa" sięgnęłam przypadkiem - uwielbiam buszowanie po bibliotecznych półkach "Oddane" i "podarowane". Czasami trafia się na takie perełki jak właśnie "Karin...".
Tą książkę można by było właściwie opisać jako bajkę. Niekoniecznie współczesną, ale jednak bajkę o Kopciuszku. Gdyby nie... no właśnie, gdyby nie autor. Chyba każdy z nas czytał Egipcjanina Sinuhe - fenomenalną fikcję literacką osadzoną w realiach ówczesnego Egiptu. Po lekturze Karin, rewelacyjnej powieści historyzycującej (jeżeli mogę się tak wyrazić),napisanej zupełnie nienudno, jak na Waltariego.
Z kilku jego książek, które czytałam, właśnie ta cecha (lekko nudne pióro, jak dla dzisiejszego czytelnika) jest dominujaca. Podobny jest w tej kwestii do Andricia. Tylko, że Andrić pisał o jednym regionie - Jugosławii, a konkretniej Bośni - Waltari natomiast jest multiregionalistą, co więcej - Porusza się biegle w wielu (bardzo wielu) dziejowych okresach. No i tu rodzi się pytanie: jak bardzo fabuła jego książek oparta jest na autentycznych wydarzeniach, zwanych historią, a co jest wytworem wyobraźni autora. Niewątpiwie oddaje tło społeczno-obyczajowe, jednakże ile z jego książek jest prawdą historyczną, a ile prawdą Waltariego. Autor nie mógł być przecież "specjalistą od wszystkiego", a jego wybitna płodność pisarska wyklucza, a przynajmniej powoduje wątpliwości, dogłębne badanie tematu.
Niemniej jednak każda książka Walteriego pozostawia wrażenie lektury wybitnego specjalisty, a przynajmniej autora świetnie przygotowanego do tematu.
Takie dylematy dopadały mnie przy lekturze Karin. Troszeczkę jest to bowiem nierealne, aby córka hycla miała możliwość takiej przyszłości jak powieściowa Karin. Chociaż ponoć (źródło: ciocia wikipedia) taki przypadek faktycznie, w historii Szwecji, zaistniał.
Pomijając moje dylematy, książka została odebrana jako całkiem pozytywna. Przepięknie nakreślone tło historyczno-obyczajowe regionu, o którym niewiele wiem, także wymienione przemyślenia były jedynie rozważaniami bez sensu, chociaż sprawdziłam w ogólnie dostępnych źródłach iż król Eryk rzeczywiście istniał... I to nawet w okresie wspomnianym przez autora. Wydaje się zatem iż fabuła jest wiarygodna, podparta jedynie fantazjami (o ile sa to fantazje).
Z wszystkich książek Waltariego, ta właśnie zrobiła na mnie największe wrażenie. Książka łatwa, lekka i przyjemna, dająca obraz, traktowanej po macoszemu w literaturze europejskiej, XVI-wiecznej Szwecji.

Po "Karin córkę Monsa" sięgnęłam przypadkiem - uwielbiam buszowanie po bibliotecznych półkach "Oddane" i "podarowane". Czasami trafia się na takie perełki jak właśnie "Karin...".
Tą książkę można by było właściwie opisać jako bajkę. Niekoniecznie współczesną, ale jednak bajkę o Kopciuszku. Gdyby nie... no właśnie, gdyby nie autor. Chyba każdy z nas czytał Egipcjanina Sinuhe...

Osoby kojarzące chociaż w średnim stopniu historię Jagiellonów pewnie wiedzą, że Katarzyna Jagiellonka, córka Zygmunta Starego, została wydana za Jana, księcia Szwecji, i przez kilka lat wraz z mężem i dziećmi była więziona przez Eryka, brata swojego męża. Eryk zasłynął nie tylko ze swojego szaleństwa i uwięzienia w klatce własnej rodziny, ale również małżeństwa z pochodzącą ,,z ludu” Karin Monsdatter. Historię tej młodej kobiety opowiada powieść Miki Waltarego.

Eryka poznajemy po śmierci jego ojca i koronacji na króla. Jakiś czas później mężczyzna poznaje Karin, córkę ubogiego knechta, i zafascynowany nią zabiera ją na królewski dwór. Początkowo zainteresowanie króla dziewczyną jest platoniczne, jednak od początku po zamku krążą plotki o ich romansie. Karin ulega urokowi Eryka i po jakimś czasie zostaje jego kochanką. Jednocześnie nasilają się problemy psychiczne króla i jego konflikt z bratem Janem.

,,Karin, córka Monsa” różni się od typowej fabularyzowanej biografii, przede wszystkim sposobem narracji. Mamy tu mało dialogów, dużo opisów, które streszczają akcję, ale nie są prostackie, a kunsztowne. Całość przypomina skandynawską sagę. Nie jest to też historia w której z zapartym tle śledzimy losy bohaterów, od których bije właśnie taki północny chłód. Król Eryk, próżny, zepsuty i szalony, zdecydowanie nie budzi sympatii, podobnie jak jego zniewieściały i słaby brat Jan. Sama Karin nie przypomina silnej, zdeterminowanej kobiety uwodzącej króla, jaką wyobrażamy sobie przy okazji tego typu historii. Nie jest ani uparta, ani dumna, ani żądna władzy, jest za to uczuciowa, wrażliwa i zaślepiona przez miłość. Nie jest fascynującą postacią, ale budzi współczucie, ponieważ zdobycie miłości i władzy ostatecznie nie skończyło się dla niej szczęśliwie. Nie mogłam nie zwrócić uwagi na postać Katarzyny Jagiellonki, która jest zdecydowanie silniejsza i bardziej waleczna niż Karin, ale jest tu kimś na kształt czarnego charakteru – cały czas podkreślany jest jej chłód i mściwość, a także fakt, że była sporo starsza od męża. Osobiście widziałabym tu lekkie uprzedzenia, zwłaszcza, że ciężko było oczekiwać po Katarzynie, że zapała nagłą sympatią do szwagra, który pozbawił ją wolności, ani do jego żony. Jednak mogę się mylić.

Chociaż ,,Karin” nie jest długą powieścią, to panorama rządów króla Eryka Wazy została nakreślona naprawdę imponująco. Jednak przyznam, że jako osoba nie znająca historii Szwecji, chwilami miałam problemy z ogarnianiem ciągu przyczynowo – skutkowego. Mimo to powieść czyta się naprawdę dobrze, głównie za sprawą płynnego, dopracowanego stylu autora.

Chociaż ,,Karin, córka Monsa” bardzo różni się od powieści historycznych, które zazwyczaj czytam i owija ją taki skandynawski chłód, to zdecydowanie warto poznać tę opowieść.

,, Nie ma nic płomienniejszego i trwalszego jak nadzieja kochającej kobiety.”

Osoby kojarzące chociaż w średnim stopniu historię Jagiellonów pewnie wiedzą, że Katarzyna Jagiellonka, córka Zygmunta Starego, została wydana za Jana, księcia Szwecji, i przez kilka lat wraz z mężem i dziećmi była więziona przez Eryka, brata swojego męża. Eryk zasłynął nie tylko ze swojego szaleństwa i uwięzienia w klatce własnej rodziny, ale również małżeństwa z...

Wiele sobie po tej książce obiecywałam.
Po pierwsze osoba autora. Mika Waltari to chyba najbardziej znany fiński pisarz, a o jego książkach słyszałam niejednokrotnie.
Po drugie to książka historyczna, a takie lubię i cenię.
Coś mi tu jednak nie zagrało.
Na plus mogę zaliczyć sporo ciekawych faktów historycznych. O XVI- wiecznej Szwecji nie zdarza mi się czytać często. Interesujące wątki polskie choćby w postaci Katarzyny Jagiellonki - żony Jana z rodu Wazów.
Główną postacią jest Karin, córka knechta, dziewczyna z ludu. Jej uroda, świeżość, czystość, wrażliwość i odwaga sprawia, że zakochuje się w niej król Szwecji Eryk XIV Waza.
Ma on wszelkie dane, by zostać świetnym władcą. Ojciec zostawia mu do władania kraj bogaty i spokojny. Jednak jego gwałtowny charakter, egoizm, okrucieństwo, przekonanie o własnej wyższości, nieomylności, hulaszczy tryb życia sprawia, nieudana kampania wojennaże traci on zaufanie swojego ludu.
Zauważa, że jego złe emocje, może ukoić tylko obecność Karin - dziewczyny, której bezgraniczna miłość czyni go lepszym.
Na historycznym tle burzliwych rządów Eryka, buntów szlachty i ciągłej podstępnej walki braci o tron Szwecji autor ukazuje ich wielką miłość i coraz większe szaleństwo w jakie popada Eryk.
Historia nie ma szczęśliwego zakończenia. Biedna dziewczyna najpierw wyszydzana jako królewska dziwka, potem wyniesione do godności królowej została ostatecznie znienawidzona zarówno przez lud z powodu zawiści, jaki i przez możnych przez złamanie konwenansów.
Wydaje się właśnie, że posągowa i bez skazy postać Karin jest nieco oderwana od rzeczywistości. Jej postać przypomina bardziej świętą niż zwyczajną kobietę z ludu.
Język powieści bardzo mi się podobał, momentami refleksyjny i taki trochę wycofany. To tylko zachęca mnie do sięgnięcia po inne powieści pisarza, gdyż nadal mam na uwadze dobre opinie o innych jego książkach.

Wiele sobie po tej książce obiecywałam.
Po pierwsze osoba autora. Mika Waltari to chyba najbardziej znany fiński pisarz, a o jego książkach słyszałam niejednokrotnie.
Po drugie to książka historyczna, a takie lubię i cenię.
Coś mi tu jednak nie zagrało.
Na plus mogę zaliczyć sporo ciekawych faktów historycznych. O XVI- wiecznej Szwecji nie zdarza mi się czytać często....

Historia uczucia i szaleństwa Kopciuszka i księcia, a właściwie króla z historią w tle. Burzliwa i skomplikowana historią. Opowieść prawdziwa i przejmująca o uwikłaniu dwojga zwykłych ludzi z ich słabościami i uczuciami w rzeczywistość. To nie bajka, gdzie bohater w imię miłości przezwycięży wszystkie przeciwności. To realne życie, gdzie wybory i decyzje nasze i otoczenia, wchodzą w interakcje, zmieniając świat także nasz.

Historia uczucia i szaleństwa Kopciuszka i księcia, a właściwie króla z historią w tle. Burzliwa i skomplikowana historią. Opowieść prawdziwa i przejmująca o uwikłaniu dwojga zwykłych ludzi z ich słabościami i uczuciami w rzeczywistość. To nie bajka, gdzie bohater w imię miłości przezwycięży wszystkie przeciwności. To realne życie, gdzie wybory i decyzje nasze i otoczenia,...

Jedna z moich zdobyczy z urlopu spędzonego nad morzem. Zachęciła do kupna niewiarygodnie niską ceną oraz opisem. To było moje pierwsze spotkanie ze znanym fińskim autorem, twórcą takich dzieł jak: 'Egipcjanin Sinuhe' czy 'Trylogia rzymska'.

Książka ukazuje losy Eryka XIV, króla Szwecji (syna Gustawa I Wazy oraz Katarzyny Saskiej) i Karin - córki knechta, prostej dziewczyny z ludu, której udało się zauroczyć samego władcę. Opowiada o niezwykle silnym uczuciu, jakie połączyło tych dwojga, w tle wojen szwedzko-duńskich (siedmioletnia wojna północna).

W książce znajdziemy to, co w innych powieściach historycznych (rywalizacja, walka o władzę, intrygi) jednak mimo to, różni się ona od pozostałych. Fabuła jest skupiona wokół głównych bohaterów, co w konsekwencji przypomina nieco romansidło...

Król Eryk to inteligentny, wybuchowy, okrutny władca, cierpiący na zaburzenia psychiczne (nie przedstawia się zbyt atrakcyjnie, jednak w trakcie lektury, staje się on bardzo bliski czytelnikowi),który jedynie pod wpływem prostej dziewczyny odnajduje w sobie spokój i subtelność. Karin wydaje się z kolei osóbką naiwną, którą rozkochała w sobie korona. Jak dla mnie, córka Monsa to kobieta niezwykle waleczna, oddana, troszcząca się bardziej o swego władcę niż samą siebie. Uczucie ich łączące wydaje się czasem niezdrowe, uzależniające - Eryk potrzebuje Karin dającej mu upragniony spokój ducha a Karin zdaje sobie sprawę, z tego, że Eryk bez niej sobie nie poradzi, wzbudza w niej współczucie, dlatego postanawia zostać u boku władcy wbrew woli ojca i bliskich. Czy to jej wyszło na korzyść czy nie, sami się przekonajcie:)

Książka jest napisana łatwym językiem. Jak wspomniałam, fabuła jest skupiona wokół Eryka i Karin. Opisy wojen czy sytuacji Szwecji są ujęte bardzo ogólnikowo, same najważniejsze kwestie. Nie jest to styl Philippy Gregory czy Maurica Druona. Ta krótka (ok 300 stron) powieść nie wnosi ważnych informacji - w sensie- ważnych pod względem nagłych przełomów historycznych dla Europy. Szczerze- spodziewałam się czegoś więcej, ale mogę śmiało polecić, ze względu na wyjątkowo smutne odczucia jakie wzbudza, ogólny zarys historii Szwecji oraz po prostu wątek biograficzny, gdyż każda para królewska, w moim odczuciu, na to zasługuje:).

Jedna z moich zdobyczy z urlopu spędzonego nad morzem. Zachęciła do kupna niewiarygodnie niską ceną oraz opisem. To było moje pierwsze spotkanie ze znanym fińskim autorem, twórcą takich dzieł jak: 'Egipcjanin Sinuhe' czy 'Trylogia rzymska'.

Książka ukazuje losy Eryka XIV, króla Szwecji (syna Gustawa I Wazy oraz Katarzyny Saskiej) i Karin - córki knechta, prostej dziewczyny...

Powieść historyczna, wydarzenia jak ważna polityczne decyzje, choroba Eryka XIV , morderstwo Nielsa Sture, postać Gorana Perssona i wiele wiele innych to fakty. Opis relacji i głębia postaci Karin to jej relacji z królem dobre połączenie faktów historycznych z fikcją literacką. Polecam jeśli musi się uczyć o tym okresie lub ma do napisania pracę. Może nie jako źródło, ale oddanie atmofery na dworze XVI wiecznej Szwecji i uporządkowanie sobie w głowie wydarzeń.

Powieść historyczna, wydarzenia jak ważna polityczne decyzje, choroba Eryka XIV , morderstwo Nielsa Sture, postać Gorana Perssona i wiele wiele innych to fakty. Opis relacji i głębia postaci Karin to jej relacji z królem dobre połączenie faktów historycznych z fikcją literacką. Polecam jeśli musi się uczyć o tym okresie lub ma do napisania pracę. Może nie jako źródło, ale...

Kolejna powieść historyczna, którą czyta się z zapartym tchem. Tym razem główną postacią jest dziewczyna z ludu, której uroda i delikatność sprawia, że zakochuje się w niej król Szwecji, Eryk XIV Waza, znany wszystkim jako nieobliczalny hulaka, skłonny do wyjątkowych okrucieństw.
Człowiek, którym miotają złe emocje, spostrzega, że jego stan ducha może ukoić tylko obecność dziewczyny, delikatnej mimo swego niskiego stanu, jej miłość i bezgraniczne oddanie.
Autor bardzo wnikliwie ukazuje ich wielką miłość i coraz większe szaleństwo Eryka, na tle jego burzliwych rządów , buntu szlachty i walki o tron między nim a jego braćmi.
Nie jest to jednak bajka o Kopciuszku, lecz tragiczne losy dziewczyny znienawidzonej przez lud i możnych, przez zawiść i konwenanse, wyniesionej do stanu królewskiego.
W powieści mamy również wątek polski, gdyż drugoplanową postacią jest Katarzyna Jagiellonka, żona Jana, brata Eryka, walczącego z nim o tron Szwecji.
Dzieje Katarzyny Jagiellonki, przyszłej królowej Szwecji, znajdziemy w powieści pt. "Zamorska Jagiellonka" Hanny Muszyńskiej - Hoffmanowej, do której gorąco zachęcam.
Mika Waltari jak zawsze stara się wiernie oddać tło historyczne w powieści , jednocześnie jego bohaterowie są prawdziwi ze swoimi wadami i zaletami, i przejmującym rysem psychologicznym.
Oczywiście, jak zawsze ,polecam tę i inne powiesci Autora.

Kolejna powieść historyczna, którą czyta się z zapartym tchem. Tym razem główną postacią jest dziewczyna z ludu, której uroda i delikatność sprawia, że zakochuje się w niej król Szwecji, Eryk XIV Waza, znany wszystkim jako nieobliczalny hulaka, skłonny do wyjątkowych okrucieństw.
Człowiek, którym miotają złe emocje, spostrzega, że jego stan ducha może ukoić tylko...

Wiele lat temu wysłuchałem kilku odcinków powieści nadawanej przez radio. Spodobały mi się i później sięgnąłem po książkę. I książka też mi się spodobała. Ogromnie. Karin, zwykła wiejska dziewczyna a jednocześnie przebojowa, odważna kobieta w zaskakujący sposób dostaje się na dwór króla Szwecji. Intrygi, zdrady, podstępy, knowania to codzienność skandynawskiego dworu. Jak odnajdzie się w nim Karin ? Naprawdę bardzo ciekawa książka.

Wiele lat temu wysłuchałem kilku odcinków powieści nadawanej przez radio. Spodobały mi się i później sięgnąłem po książkę. I książka też mi się spodobała. Ogromnie. Karin, zwykła wiejska dziewczyna a jednocześnie przebojowa, odważna kobieta w zaskakujący sposób dostaje się na dwór króla Szwecji. Intrygi, zdrady, podstępy, knowania to codzienność skandynawskiego dworu. Jak...

Powoli Szwecja wkracza w erę wielkości (wkroczy za następcy Eryka i następców następcy),ale na razie nic na to nie wskazuje. Eryk syn Gustawa jest "złotym młodzieńcem", który rad incognito wyrusza "na miasto" na tzw. kawalerskie wyprawy. Podczas jednej z nich ratuje z opresji, dumną z dużego - w jej mniemaniu - znaczenia ojca, strażnika Monsa, Karin. Rozpoczyna się romans, który zaowocuje zdumiewającym małżeństwem. Wprawdzie Wazowie mają snopek w herbie, lecz to nie chłopi. Król, nawet w drugim pokoleniu, jest królem. No, ale to przecież Eryk Szalony!
Fiński pisarz, który moim zdaniem powinien dostać Nobla (rzecz jasna, już nie dostanie),tą książką rozpoczął na poważnie swoją przygodę z historią.
Może to gorsza książka, niż "Egipcjanin Sinuhe", niż "Turms Nieśmiertelny", niż parę innych; ale od niej się zaczęło. Szkoda, że autor nie uwzględniał w swoich dziełach historii Polski, bowiem syn Eryka i Karin, Gustaw, w końcu w Polsce wylądował. Jego i jego matki losy to ciągle materiał na świetne książki.
Waltari dał naprawdę dobry początek.

Powoli Szwecja wkracza w erę wielkości (wkroczy za następcy Eryka i następców następcy),ale na razie nic na to nie wskazuje. Eryk syn Gustawa jest "złotym młodzieńcem", który rad incognito wyrusza "na miasto" na tzw. kawalerskie wyprawy. Podczas jednej z nich ratuje z opresji, dumną z dużego - w jej mniemaniu - znaczenia ojca, strażnika Monsa, Karin. Rozpoczyna się...