Stanisław Michalkiewicz znany jest jako konserwatywny publicysta, który pomimo wielu wydanych książek nie osiągnął – jak się wydaje – statusu medialnego celebryty jak kilku jemu podobnych. Może to i lepiej, bo dzięki temu odnosi się wrażenie, że większą wagę przywiązuje on do merytorycznego przekazu zamiast emocjonalnego oddziaływania. Dokładnie tak jest z „Dobrym „złym” liberalizmem”. Jest to książka z gatunku podręcznika podstaw polityki społecznej i ekonomicznej, który napisano rzeczywiście w taki sposób, aby maksymalnie prosto i zrozumiale wyłożyć fundamenty ideologii (choć może to zbyt mocne słowo) liberalnego konserwatyzmu. Na co dzień, w politycznej gorączce i w trakcie pobieżnego analizowania wydarzeń społecznych, często gdzieś gubi się znaczenie elementarnych pojęć, które powinien znać i jakimi operować powinien konserwatysta. Michalkiewicz zaspokaja tę potrzebę.
Książka podzielona jest na tzw. szkice, czyli kilku-kilkunastostronnicowe felietony, gdzie od początkowych pojęć przechodzimy do bardziej złożonych kwestii i zapoznajemy się zarówno z wykładnią, nazwijmy to, formalną jak i opiniami autora. Jako wolnościowiec, wolnorynkowiec i osoba o nastawieniu pozytywistycznym, Michalkiewicz dużą wagę przywiązuje do praw naturalnych, niezależności każdego z obywateli oraz istotnej roli silnej gospodarki w budowie silnego (a co się z tym wiąże – bezpiecznego) państwa. Z jednej strony jest to typowy elementarz, ale z drugiej pozwala usystematyzować wiedzę na tematy, które często absorbują uwagę wszelkiej maści społeczników i ludzi zaangażowanych politycznie.

Dużą zaletą jest prosty język publikacji. „Dobry „zły” liberalizm” czyta się szybko, przyjemnie i posiada kilka fragmentów, do których warto wracać, a najlepiej dobrze zapamiętać i wziąć sobie do serca. Autor nie sięga po teorie ekonomiczne, wiele tematów upraszcza, nie wymaga znajomości skomplikowanych modeli politycznych, a mimo to przekazuje sporą porcję konkretnej wiedzy. Niektóre sprawy okazują się wręcz trywialnie proste do zrozumienia kiedy dobrze pojmie się podstawy, choć w kilku miejscach Michalkiewicz zdaje się wyciągać niepełne wnioski (fakt, sam przyznaje że są to jedynie jego autorskie hipotezy).
Główna wada to strona techniczna. Jak już zauważono książka albo nie przeszła przez korektę albo była ona mocno niekompetentna, gdyż roi się od literówek i różnego rodzaju błędów literackich. Nieco psuje to lekturę, ale jeżeli przymknie się oko na te niedopracowania skupiając na samym przekazie, to z pewnością nie będzie to czas stracony.

Stanisław Michalkiewicz znany jest jako konserwatywny publicysta, który pomimo wielu wydanych książek nie osiągnął – jak się wydaje – statusu medialnego celebryty jak kilku jemu podobnych. Może to i lepiej, bo dzięki temu odnosi się wrażenie, że większą wagę przywiązuje on do merytorycznego przekazu zamiast emocjonalnego oddziaływania. Dokładnie tak jest z „Dobrym „złym”...