Mitologii greckiej nigdy za wiele, a tej w drugim tomie przygód Wonder Woman jest pod dostatkiem. Diana w dalszym ciągu zajmuje się chronieniem dziecka Zeusa przed czyhającą na jego życie Herą, a w tym celu m.in. trafia do Hadesu i na Olimp. Wartka akcja, ciekawi bohaterowie, fabuła trzyma poziom.

Mitologii greckiej nigdy za wiele, a tej w drugim tomie przygód Wonder Woman jest pod dostatkiem. Diana w dalszym ciągu zajmuje się chronieniem dziecka Zeusa przed czyhającą na jego życie Herą, a w tym celu m.in. trafia do Hadesu i na Olimp. Wartka akcja, ciekawi bohaterowie, fabuła trzyma poziom.

Słaba kontynuacja tomu 1

Słaba kontynuacja tomu 1

Wykorzystanie postaci Wonder Woman do zabawy z greckimi mitami jest czymś niezwykle ciekawym. Każdy projekt graficzny boga jest bardzo ciekawie pomyślany, zwroty akcji, charaktery bogów są cudowne, liczba tajemnic i rozwiązujących się zagadek jest idealnie w idealnej równowadze. Gruba kreska wygląda klimatycznie, a rysunki są dość ładne. Cieszę się że pierwsza seria z Wonder Woman, którą czytam jest tak dobra.

Wykorzystanie postaci Wonder Woman do zabawy z greckimi mitami jest czymś niezwykle ciekawym. Każdy projekt graficzny boga jest bardzo ciekawie pomyślany, zwroty akcji, charaktery bogów są cudowne, liczba tajemnic i rozwiązujących się zagadek jest idealnie w idealnej równowadze. Gruba kreska wygląda klimatycznie, a rysunki są dość ładne. Cieszę się że pierwsza seria z...

Dalszy ciąg wydarzeń z poprzedniego tomu. Diana musi poprosić o pomoc samego Hefajstosa, by uratować porwaną przez Hadesa Zolę…

Tom można podzielić na dwie części. Pierwsza z nich to wyprawa do piekła, a druga to starcie na Olimpie. W początkowej części albumu czytelnik może być też świadkiem wizyty w warsztacie Hefajstosta – poznajemy tu nie tylko nowych bohaterów, ale zostaje ujawniony kolejny mroczny sekret Amazonek – można stracić przez to resztki szacunku do tych wojowniczek. Podobało mi się bardzo jak poprowadzono ten wątek – przypominało mi to trochę finałowy odcinek serialu „Superman – The Animated Series”. Jeżeli zaś chodzi o wizję piekła, to jest ono odbiciem osobowości Hadesa – ciągle się zmienia i stanowi pułapkę bez prawie żadnych szans na ucieczkę. Przeciwnik ten okazuje się nad wyraz inteligentny i przebiegły – jego plany są autentycznie zaskakujące. Uważam jednak, że trochę tandetnie wypadł sposób „pokonania” go – trochę tak jakby scenarzysta nie miał pomysłu na zakończenie tego wątku.

Druga część okazuje się bardzo przemyślaną serią walk. Szczególnie duże wrażenie robi ujawnienie pełnego potencjału Wonder Woman. Czytelnik jest tu trzymany w napięciu dosłownie do ostatnich stron, które nie dość, że częściowo wywracają fabułę do góry nogami, to jeszcze zapowiadają interesujące wydarzenia.

Rysunki są naprawdę dobre. Projekty kolejnych nadnaturalnych istot budzą podziw – tym razem chyba najbardziej wybija się ojciec Hadesa. Bardzo podobało mi się również skontrastowanie białego piekła z czerwoną suknią. Niestety tym razem zdarzyło się parę baboli, jeżeli chodzi o ludzkie sylwetki – wystarczy spojrzeć na Zolę podczas spotkania z Afrodytą, chociaż może to był zamierzony efekt biorąc pod uwagę treść ich dialogu.

Podsumowując, kolejny świetny tom dla osób którym niestraszne są bardzo odważne zmiany u postaci.

Dalszy ciąg wydarzeń z poprzedniego tomu. Diana musi poprosić o pomoc samego Hefajstosa, by uratować porwaną przez Hadesa Zolę…

Tom można podzielić na dwie części. Pierwsza z nich to wyprawa do piekła, a druga to starcie na Olimpie. W początkowej części albumu czytelnik może być też świadkiem wizyty w warsztacie Hefajstosta – poznajemy tu nie tylko nowych bohaterów, ale...

Cały komiks 10/10 tylko postać Hadesa nie do końca mi się podoba. W każdym razie moje wyobrażenie boga Świata Umarłych jest zupełnie inne od tego,którego nam zgotowali Azzarello,Chang i Akins.

Cały komiks 10/10 tylko postać Hadesa nie do końca mi się podoba. W każdym razie moje wyobrażenie boga Świata Umarłych jest zupełnie inne od tego,którego nam zgotowali Azzarello,Chang i Akins.

Drugi tom - dla mnie o krok lepszy od poprzedniego. Do konsekwentnie rozwijanej opowieści wprowadzani są kolejni 'sympatyczni' bogowie greccy - naprawdę pomysłowo narysowani ;) Ciekawe pomysły na rozwinięcie akcji odrobinę niestety są przewidywalne, ale jest i perełka... wspomnienie o pierworodnym dziecku Zeusa, którym chyba nie jest ten syn, który tym faktem się chwali... Jak już wspomniano, rysunek w komiksie jest znacznie przyjemniejszy niż w tomie nr 1 - choć jakoś wciąż nie mogę się przekonać do Zoli - najważniejsze jednak, że nia ma już 'skoków' wzerunkowych poszczególnych postaci. Zakończenie tomu 2 faktycznie motywuje do sięgnięcia po tom 3.

Drugi tom - dla mnie o krok lepszy od poprzedniego. Do konsekwentnie rozwijanej opowieści wprowadzani są kolejni 'sympatyczni' bogowie greccy - naprawdę pomysłowo narysowani ;) Ciekawe pomysły na rozwinięcie akcji odrobinę niestety są przewidywalne, ale jest i perełka... wspomnienie o pierworodnym dziecku Zeusa, którym chyba nie jest ten syn, który tym faktem się chwali......

Zabawy w ganianego z bogami ciąg dalszy. Diana zstępuje do piekła, aby ratować Zolę. Tam, dziwnym trafem, niemal zostaje żoną Hadesa... Kurczę... Pan Azzarello funduje nam telenowelę w iście wenezuelskim stylu... A mi się toto nadal podoba... Strach się bać... Co prawda później jest już lepiej, ale...
Za szatę graficzną nadal odpowiadają panowie Chiang (rozdziały 1-2 i 5-6) oraz Akins (części 3-4). Poznajemy również kolejnych bogów. Do wesołej gromadki dołączają genialnie narysowany Hefajstos, Afrodyta w swoim "stroju roboczym" (biedny Akins musiał się nieźle nagimnastykować, aby nie pokazać wszystkich walorów owego "stroju" i to w komiksie dla dorosłych... Viva porąbana Ameryka ze swoim fałszywym purytanizmem),Eros, Artemida, Demeter i Persefona.
Na koniec jeszcze stwierdzę, iż ja osobiście cieszę się, że akcja nie zaczęła jakoś szczególnie galopować, gdyż zarżnęłoby to klimat tego komiksu.
Nadal gorąco polecam.

Zabawy w ganianego z bogami ciąg dalszy. Diana zstępuje do piekła, aby ratować Zolę. Tam, dziwnym trafem, niemal zostaje żoną Hadesa... Kurczę... Pan Azzarello funduje nam telenowelę w iście wenezuelskim stylu... A mi się toto nadal podoba... Strach się bać... Co prawda później jest już lepiej, ale...
Za szatę graficzną nadal odpowiadają panowie Chiang (rozdziały 1-2 i 5-6)...

Do lektury Krwi zabrałem się tego samego dnia, którego przyszła paczka. Zabrałem się i nie przerwałem czytania, dopóki nie skończyłem albumu. Historia, którą zaserwował nam Azzarello zupełnie mnie pochłonęła, ale i z lekka zszokowała. Tak, słowo „szok” chyba najlepiej oddawało moje emocje związane z lekturą tego albumu. Teoretycznie prosty i oczywisty zabieg, jakim było osadzenie księżniczki amazonek w historii skupionej na bogach olimpijskich i ich brudnych intrygach było strzałem w dziesiątkę. To był komiks o bogini, a nie o superbohaterce.

Cała recenzja na naszym blogu:
http://czasnakomiks.pl/index.php/wonder-woman-trzewia-tom-2/

Oceniał Mariusz

Do lektury Krwi zabrałem się tego samego dnia, którego przyszła paczka. Zabrałem się i nie przerwałem czytania, dopóki nie skończyłem albumu. Historia, którą zaserwował nam Azzarello zupełnie mnie pochłonęła, ale i z lekka zszokowała. Tak, słowo „szok” chyba najlepiej oddawało moje emocje związane z lekturą tego albumu. Teoretycznie prosty i oczywisty zabieg, jakim było...

Bardzo dobre superhero. Tylko tyle i aż tyle. Polecam.

Bardzo dobre superhero. Tylko tyle i aż tyle. Polecam.

Zapraszam na https://niekulturalnakulturalnie.wordpress.com

Wonder Woman, uwikłana w boski konflikt, musi stawić czoło silniejszym od siebie i ochronić najmłodszego potomka Zeusa. W skrócie – wiele po pierwszym tomie się nie zmieniło. Z tym komiksem mam o tyle problem, że mogłabym słowo w słowo przekopiować akapity z recenzji „Krwi”, która nie wiele różni się od „Trzewi” i wszystko by pasowało.

Zola i jej nienarodzone dziecko dalej są w niebezpieczeństwie. Tylko Wonder Woman może wyciągnąć ich z czeluści Hadesu. Z pomocą ruszają jej boski kowal – Hefajstos – i jego syn Eros. Diana musi stawić czoła wielu przeciwnością i zrozumieć, kto tak naprawdę jest jej sprzymierzeńce. Bogom Olimpu bowiem nie można ufać.

To nie tak, że drugi tom „Wonder Woman” mi się nie podobał. Panuje jednak ogólne przekonanie, że kontynuacja musi być lepsza. Podświadomie właśnie na to liczyłam.

Historia Diany jest solidną, dopracowaną całością i widać, że twórcy trzymają się głównego zarysu całej historii superbohaterki. Ta mainstreamowa opowieść jednak bardzo powoli posuwa się do przodu i notorycznie powiela podobne schematy. A może to wina pierwszego tomu, który przerósł moje oczekiwania i okazał się jedną z lepszych produkcji Nowego DC. Azzarello wykonał kawał dobrej roboty, ograniczając jednak szaleństwo do minimum.

Azzarello obdziera całą tę historię z patosu. Bogom daleko do przykładów cnót, Amazonki to często dzikuski, a nić intryg wije się tutaj jak w „Grze o Tron” czy „House of Cards”. Twórca nie boi się działać ryzykownie. Porównując tę serię z jej poprzednikami, autor mógłby oczekiwać od fanów linczu. Mógłby, gdyby nie wykonał tak dobrej roboty.

To właśnie dlatego komiks ma łatkę „dla dorosłych”. Produkcje dla młodszych czytelników charakteryzują się wyraźnym podziałem na tych krystalicznie dobry i diabelsko złych. Tutaj tego nie ma. Każdy ma jakieś wady, przywary i w ogólnym rozrachunku mało kto chciałby się w główną bohaterką utożsamiać. Czasem zachowuje się głupio, nie potrafi ocenić ryzyka, daje się łatwo zwodzić oraz jest zbyt pewna siebie. Ryzykuje swoje życie, nie patrząc na konsekwencje. Dumna superbohaterka, która wcale nie nie niepokonana.

Może pamiętacie, że przy okazji pierwszego tomu, zwróciłam uwagę na niestałość w rysunkach, która nieco utrudniała odbiór. Tutaj widać, że panowie się w końcu dogadali. A może ja się przyzwyczaiłam? Ciężko ocenić. W każdym razie dla mnie Cliff Chaing, odpowiedzialny między innymi za okładkę, do przeciętnych rysowników nie należy. Momentami na prawdę mnie zachwycił i mam ochotę kilka kadrów sobie rozrysować. Sceny są lepiej skomponowane, a klimat jest trochę jak z oryginalnych tekstów braci Grimm – mroczny i baśniowy. Dodaje to ciekawej otoczki temu mitologicznemu światu.

Tom drugi „Wonder Woman” może i trochę mnie zawiódł, ale w ogólnym rozrachunku czuję się usatysfakcjonowana.Po postaci tak legendarnej w całym komiksowym uniwersum spodziewałam się czegoś, co mnie zaskoczy, wciągnie bez reszty i wypluje, pozbawiając sił. Tego nie dostałam. Dostałam za to zakończenie, które szybko popcha mnie w objęcia trzeciego tomu.

Zapraszam na https://niekulturalnakulturalnie.wordpress.com

Wonder Woman, uwikłana w boski konflikt, musi stawić czoło silniejszym od siebie i ochronić najmłodszego potomka Zeusa. W skrócie – wiele po pierwszym tomie się nie zmieniło. Z tym komiksem mam o tyle problem, że mogłabym słowo w słowo przekopiować akapity z recenzji „Krwi”, która nie wiele różni się od „Trzewi” i...