My, ludzie, uwielbiamy oceniać. Bardzo łatwo jest, szczególnie z pozycji zadowolonego, najedzonego i posiadającego dach nad głową człowieka, wydawać sądy na temat życia innych ludzi. "Ja bym tak nigdy nie zrobiła", "lepiej umrzeć z głodu, niż się puszczać", "człowiek powinien mieć swój honor". Otóż dopóki życie nas w ten sposób nie doświadczy, nie dowiemy się, co my byśmy zrobili w takiej sytuacji. Opowieść o czterech kobietach, mieszkających w Antwerpii i zarabiających ciałem na życie, bez zbędnych upiększeń pokazuje życie takim, jakie jest. Nie jest przesadnie melodramatyczna i nie atakuje czytelnika wizją biednych, oszukanych dziewczyn. Żadna z nich nie została porwana, wywieziona z kraju i przemocą zmuszona do prostytucji - to był ich świadomy i przemyślany wybór, ponieważ uznały, że to jest dla nich najlepsze wyjście. Oczywiście dla żadnej z nich nie jest to wymarzone życie, toteż możemy się dowiedzieć także, o czym marzą i jakie mają plany na później. Niestety, nie każda z nich będzie mogła te plany zrealizować. To właśnie nieoczekiwana brutalność niektórych scen książki jest tym, co najbardziej w niej uderza, nie jest to jednak brutalność wymuszona. Niestety, całkowicie wierzę w to, że ta historia mogła się wydarzyć. I choć to Sisi jest bohaterką tragiczną, to najbardziej poruszyła mnie opowieść Joyce, mimo tego - a może właśnie dlatego - że opowiada o tym, co dzieje się codziennie w krajach ogarniętych wojną. Czyż można się zatem dziwić, że mając w kontraście biedę, nieodpowiedzialność mężczyzn, okrucieństwo rodziców, martwe ciała najbliższych i gwałt zadany przez wojnę, wiele kobiet woli stać się żywym towarem, w półprzejrzystych strojach uwodzącym klientów?

My, ludzie, uwielbiamy oceniać. Bardzo łatwo jest, szczególnie z pozycji zadowolonego, najedzonego i posiadającego dach nad głową człowieka, wydawać sądy na temat życia innych ludzi. "Ja bym tak nigdy nie zrobiła", "lepiej umrzeć z głodu, niż się puszczać", "człowiek powinien mieć swój honor". Otóż dopóki życie nas w ten sposób nie doświadczy, nie dowiemy się, co my byśmy...