Opowieści o wikingu Tappim układają się w dwie serie: „Tappi i przyjaciele” oraz serię podróżniczą. Obie znacznie różnią się formułą: pierwsza obejmuje około pięćdziesięciostronicowe zbiory dziesięciu krótkich samodzielnych opowiadań, w których Tappi mierzy się z różnymi radościami oraz smutkami codzienności i charakteryzuje się kolorowymi ilustracjami i bogatszą oprawą graficzną, zaś druga zawiera obszerniejsze tomy, również zawierające dziesięć opowieści, ale tym razem mają one złożyć się na dłuższą formę (powieść przygodową) a ilustracje są, niestety, czarno-białe, prostsze i występują co kilka stron. Łatwo można się zatem domyślić, że pierwsza seria przeznaczona jest dla młodszych czytelników (wiek przedszkolny), zaś druga – dla dzieci w wieku wczesnoszkolnym. Wszystko zatem wydaje się jasne i przemyślane, ale…

Kolejny tom przygód wikinga Tappiego rozczarowuje oraz – co gorsza – nuży. Podczas, gdy książki z serii dla młodszych dzieci nadrabiały wszystkie potknięcia klimatem, nawiązaniami do znanych dzieciom sytuacji, sympatycznymi kolorowymi ilustracjami i krótką formą, która uprzejmie maskowała potknięcia formalne autora, przy dłuższej formie wszystkie niedociągnięcia ukazały się jak zjawy po północy. Autor, co wypada odnotować z podziwem, popełnił niemal wszystkie błędy, dzięki którym można zmasakrować książkę dla dzieci i obrzydzić jej lekturę zarówno małym, jak i dużym czytelnikom. Mamy tutaj zatem infantylny styl (np. niebieściutkie niebo), nachalne zdrobnienia w ilościach hurtowych, zakłamany obraz świata (ci „niegrzeczni” tak naprawdę są uprzejmi, tylko nieszczęśliwi), „oryginalne” i trudne do wymówienia (i przeczytania) imiona postaci (np. Głabrzych, Chrumbur), brak nawiązania do poprzednich wątków na początku kolejnego rozdziału, chaos narracyjny, dłużyzny, niemrawą akcję, nadmiar szczegółów i postaci, które nic nie wnoszą do fabuły i nie różnią się niczym w zakresie języka czy osobowości (psychologia postaci leży i kwiczy), dialogi o autentyzmie rodem z polskich seriali, brak przemyślanej dynamiki fabuły (początek, rozwinięcie, punkt kulminacyjny i zakończenie albo inny, klarowny podział), błędy językowe (woda roztrysnęła się, brzuch (…) wytrzęsłem, zaczął (…) hopsać; czy też ziewnięcie określone jako gest). Irytuje nachalny dydaktyzm (smrodek dydaktyczny) np.: Zapewne sam dobrze wiesz, że słowo „przepraszam” to jedno z najmocniejszych zaklęć na świecie, czyli pojawiające się ni z tego, ni z owego zmiany narracji z trzecioosobowej na bezpośrednie zwroty do czytelnika, co wypada sztucznie, obraża inteligencję dzieci i w dodatku autor dyskryminuje tu małe czytelniczki (sam wiesz). A na osłodę nie uświadczymy nawet koloru w ilustracjach.

Przyznam, że dawno się tak nie wynudziłam w czasie lektury. Postaci także nie wzbudziły we mnie ciepłych uczuć – chyba że za takowe uznamy szewską pasję. Wyznam, że mój czytelniczy wszechświat nic nie zyskał na poznaniu tej książki. Zyskał za to na pewno warsztat pisarski – przestrogę, jak NIE PISAĆ książek dla dzieci.

Jowita Marzec