Bardzo lubię książki Sławomira Kopra. To właśnie on odkrył przede mną magię, ale i zgniliznę II Rzeczypospolitej. Obok Kamila Janickiego jest tym historykiem, po którego twórczość popularnonaukową sięgam najczęściej i najchętniej. Wspominam o tym na wypadek, gdybyście lekturę jego książek rozpoczęli od "Gwiazd kina PRL". Dlaczego?

Nie jest to najlepsza książka Kopra, ani też taka, do której porządnie by się przyłożył. Nie do końca przekonuje mnie dobór postaci, których zdecydował się w niej przedstawić. Co więcej, mocno wyziera z tej książki fakt, że autor starał się być bardzo "poprawny", bo - z przeciwieństwie do wielu bohaterów innych jego opracowań - większość opisywanych przez niego ludzi filmu żyła podczas premiery "Gwiazd...". To jego "Pani Beata", "Pan Daniel" trochę bije po oczach pewną służalczością.

Co więcej, Koper traktuje trochę życiorysy aktorów i reżyserów po łebkach. Mocno dostaje się tutaj chronologii i czasem czytelnik naprawdę może poczuć się mocno zagubiony. W jednym podrozdziale Koper opisuje związek danego aktora, by już w następnym opisywać kolejny z małą wzmianką gdzieś pod koniec, że jakby co, to to nie był romans bo...poprzedni się rozpadł.

Nie jest to specjalnie ciekawa książka. Uboga w fotografię, uboga w anegdoty. Bardzo czarno-biała, gdzie to właśnie ta biel każdej z opisywanych postaci najmocniej wybija się do przodu.

Trochę szkoda, bo liczyłam na zdecydowanie bardziej pasjonującą lekturę.

Bardzo lubię książki Sławomira Kopra. To właśnie on odkrył przede mną magię, ale i zgniliznę II Rzeczypospolitej. Obok Kamila Janickiego jest tym historykiem, po którego twórczość popularnonaukową sięgam najczęściej i najchętniej. Wspominam o tym na wypadek, gdybyście lekturę jego książek rozpoczęli od "Gwiazd kina PRL". Dlaczego?

Nie jest to najlepsza książka Kopra, ani...