Przez bardzo długi czas zbierałam się, by w końcu przeczytać coś z książek obyczajowych, które znajdują się w mojej dość obszernej kolekcji. Z początku nie potrafiłam się przestawić na coś tak zwykłego, żadnej magii, normalny świat, itd. Samą powieść zaczynałam czytać chyba 2 razy, lecz potem przysiadłam i powiedziałam sobie "O nie! Teraz cię nie odłożę.". I przeczytałam. I jestem w szoku. I dlaczego nie ma więcej książek tej autorki?! Morze spokoju to zdecydowanie moja obecna faworytka w książkach obyczajowych *oczywiście na równi z Ostatnia Spowiedź*.

Kiedy wciągnęłam się w życie Nastyi i Josha byłam naprawdę wniebowzięta! Bohaterowie pod względem swojej psychiki, charakteru, stosunku do życia są skonstruowani idealnie. Można powiedzieć o nich wiele, ale na pewno nie to, że byli nudni. Powieść wciąga do tego stopnia, że nie można jej odłożyć po tym standardowym jednym rozdziale. Akcja rozwija się powoli, z czasem nabiera tempa, aby następnie zafundować nam zderzenie z ogromną ścianą problemów bohaterów. Jestem zauroczona tym, iż autorka pokazała, że książka może złamać nam serce do tego stopnia, że żadne zakończenie tego nie zmieni. W tym przypadku przyznaję, zgadzam się z tekstem na okładce książki. Ta historia łamie serce.

To w jaki sposób ukazane jest tutaj tracenie bliskich, samotność, nadzieja, nowe życie powala na kolana. Nie jestem w stanie sobie wyobrazić jak Katja Millay doszła to czegoś tak genialnego! Niby zwykła powieść obyczajowa, a jednak nie. Jednak jest tu coś więcej, czego nie potrafię opisać. Coś, czego nie da się choćby opowiedzieć. Tego trzeba doświadczyć czytając.

Przez bardzo długi czas zbierałam się, by w końcu przeczytać coś z książek obyczajowych, które znajdują się w mojej dość obszernej kolekcji. Z początku nie potrafiłam się przestawić na coś tak zwykłego, żadnej magii, normalny świat, itd. Samą powieść zaczynałam czytać chyba 2 razy, lecz potem przysiadłam i powiedziałam sobie "O nie! Teraz cię nie odłożę.". I...