‘Sen Kleopatry” to kolejna literacka i historyczna podróż w czasie. Tym razem jednak zamieniłam fascynujące pałace Anglii, Hiszpanii czy Francji na dwór, którego jeszcze nie znałam – dwór aleksandryjski. Niestety mam mieszane odczucia co do tej książki. Ogólne wrażenie jest pozytywne, powieść przedstawia wiele interesujących faktów historycznych, a ciągła akcja nie pozwala się nudzić. Co zatem wzbudziło moją niechęć? O tym za chwilę.

Główna bohaterka, Kleopatra, jest postacią powszechnie znaną i przedstawianą na wiele różnych sposobów. Można powiedzieć, że stała się pewnego rodzaju ikoną. Jako kobieta inteligentna, ambitna, odważna, sprawująca najwyższą władzę w państwie, która jednocześnie skradła serce samego Juliusza Cezara, była wzorem godnym naśladowania. Do dziś szczegóły jej życia owiane są tajemnicą, co stanowi idealny grunt do narastania wokół niej legend i domysłów. Christian Jacq przedstawia Kleopatrę jako bohaterkę niepokonaną w walce o władzę, a jednocześnie kochającą i wierzącą w ingerencje bogów. Autor powieści jest francuskim egiptologiem, sławę zyskał m.in. jako autor powieści historycznych i książek popularnonaukowych. Fakty historyczne przedstawione w powieści są więc wiarygodne, mimo że zostały obudowane warstwą fabularną - wojna aleksandryjska, walka o władzę, życie codzienne starożytnych Egipcjan, ich kultura i wierzenia, problemy i zmartwienia, a także dworskie intrygi oraz zdrady.

W powieści nie zabrakło także elementów fantastycznych, jakimi można nazwać ingerencje bogów w losy bohaterów. Kleopatra nieraz wzywa pomocy bóstw i otrzymuje ją. Dzięki magicznemu kamieniowi ratuje imperatora przed śmiercią, a za pomocą specjalnego napoju pomaga rannym żołnierzom. Równie tajemnicza jest postać Hermesa – egipskiego kapłana, który pojawia się z pomocą w kluczowych momentach życia władczyni.

Co więc mogę zarzucić tej książce? Przede wszystkim język. Krótkie proste zdania, dziwny styl i niesamowicie sztuczne dialogi (m.in. mnóstwo wykrzykników, co pewnie miało wyrazić emocje, jakie targały bohaterami). Już od pierwszych stron miałam wrażenie, że czytam czyjeś szkolne wypracowanie… Po 20 stronach zwątpiłam na tyle, że nie wierzyłam, że przeczytam tę książkę do końca. A jednak przeczytałam. Nie wiem tylko, czy styl powieści w miarę upływu zdań nieco się polepszył, czy po prostu ja się do niego przyzwyczaiłam na tyle, że wytrwałam. Przyznam, że gdyby nie interesujący temat i ciekawy sposób jego przedstawienia, rzuciłabym tę książkę w ciemny kąt. Jest to niestety ogromny minus dla tej powieści. Mogłabym też dać małego minusika za „humor”, który podobno tu występuje. Owszem, słodki osiołek o wdzięcznym imieniu „Wiatr Północy” może skruszyć niejedno serce, jednak moje pozostało niewzruszone. Osiołek towarzyszył swojemu panu, natomiast ów pan był wiernym sługą Kleopatry. Zwierzak był niezwykle inteligentny i porozumiewał się ze starcem za pomocą swoich uszu – mężczyzna zadawał pytanie, poruszenie prawym uchem oznaczało „tak”, natomiast lewe ucho to sprzeciw. Ta dość dziwna para pojawiła się w kilku epizodach.

Nie wiem do końca jak ocenić tę powieść – z jednej strony wciągająca i interesująca, a z drugiej strony ten strasznie irytujący język. Ogólnie powieść mogę polecić, czyta się ją szybko, a fabuła i akcja naprawdę porywają. To, co szczególnie spodobało mi się w tej książce to sposób kreowania Juliusza Cezara – rewelacja!

http://pokojpelenksiazek.blogspot.com/2014/04/sen-kleopatry.html

‘Sen Kleopatry” to kolejna literacka i historyczna podróż w czasie. Tym razem jednak zamieniłam fascynujące pałace Anglii, Hiszpanii czy Francji na dwór, którego jeszcze nie znałam – dwór aleksandryjski. Niestety mam mieszane odczucia co do tej książki. Ogólne wrażenie jest pozytywne, powieść przedstawia wiele interesujących faktów historycznych, a ciągła akcja nie pozwala...