Chciałoby się powiedzieć, że Kimball wprawnymi pociągnięciami palców po klawiaturze maszyny do pisania dekonstruuje mit tego chwalebnego czasu w historii Stanów Zjednoczonych, a po części również i świata, kiedy to ostatecznie puściła tama kulturalno-kulturowych przemian. Rzecz jest raczej nie do zrobienia, gdyż w kolektywnej świadomości dobrze ukorzenił się już ten rewolucyjny charakter tamtej epoki. Na tyle mocno, by pobłażliwym machnięciem ręki zbywać Kimballa i jego opowieści jako wynurzenia zdeklarowanej i upartej konserwy z wypiekami na twarzy nastawionej a priori na wbijanie kołków w niezrozumiane, wrażliwe serca tych świętych ludzi, których pechem było to, że mieli je po lewej stronie i żyli w ciekawszych czasach, oraz ciosanie pałką po głowie tych, którzy śmią myśleć podobnie. Pomimo nielichego uprzedzenia, rezerwy, niechęci, nazwij to, jak chcesz - przez co daleko mu do chłodniejszego, bardziej wyważonego oglądu - RK oferuje inne spojrzenie na tamten czas, dalekie od hagiograficznego piania z zachwytu, powtarzania komunałów, gloryfikowania czegoś, co po lekturze jego opowieści ktoś mógłby nazwać etosem radykalnego lewactwa. RK robi to chyba właśnie po to, by samemu sobie tę kwestię oddać pod rozwagę: czy w istocie ta cała rewolucja kulturalna lat 60. była tak chwalebna, jak zwykło się ją ukazywać?

Karny członek za tłumaczenie (miejscami) tudzież błędy edytorskie.

[6,5/10]

Chciałoby się powiedzieć, że Kimball wprawnymi pociągnięciami palców po klawiaturze maszyny do pisania dekonstruuje mit tego chwalebnego czasu w historii Stanów Zjednoczonych, a po części również i świata, kiedy to ostatecznie puściła tama kulturalno-kulturowych przemian. Rzecz jest raczej nie do zrobienia, gdyż w kolektywnej świadomości dobrze ukorzenił się już ten...