O Justynie Kowalczyk wiedziałam do tej pory, że:
1) uprawia narciarstwo biegowe i jest bardzo utytułowana,
2) zdobyła dwa złote medale na Igrzyskach w Soczi,

Czy z książki Bogdana Chruścickiego dowiedziałam się czegoś nowego? Właściwie... nie. Albo inaczej - dowiedziałam się bardzo niewiele.

Pisanie biografii to zadanie niełatwe i każdy, kto czytuje je przynajmniej od czasu do czasu, zdaje sobie z tego sprawę. Pisanie biografii osoby żyjącej, a zwłaszcza sportowca, który wciąż jeszcze ma przed sobą parę lat sportowej kariery, jest zadaniem obarczonym ryzykiem. Wiecie, to trochę tak, jak było w przypadku Lance'a Armstronga. Jednego dnia czytacie sobie "Mój powrót do życia. Nie tylko o kolarstwie" i z rozrzewnieniem wspominacie wszystkie Tour de France, które Lance wygrywał, a drugiego dowiadujecie się, że cała jego kariera i wszystkie wygrane to kpina i fałsz. Nie śmiem tu absolutnie sugerować, że Justyna Kowalczyk macza paluszki w niedozwolonych substancjach. Chodzi mi raczej o to, że pisanie czyjejś biografii w momencie, gdy ten znajduje się w szczytowej formie i nie powiedział jeszcze ostatniego słowa, może się pewnego dnia odbić autorowi czkawką, a Armstrong to tylko przykład. Jego również z zapartym tchem podziwiano i był ostatnią osobą, którą można było posądzić o niecne uczynki. Ale dobrze już, dobrze, to tylko moje czepialstwo, w końcu po książkę sięgnęłam z własnej woli, nikt mi tu rąk nie wykręcał.

Problem jednak w tym, że uczynienie z biografii czegoś na kształt encyklopedii konkretnej dyscypliny jest rozczarowujące. Decydując się na poznanie książki Bogdana Chruścickiego liczyłam na to, że dowiem się czegoś na temat zawodniczki, o której w Polsce i na świecie głośno jest od dłuższego czasu. Myślałam, że czekają mnie jakieś smaczne kąski i ploteczki zza kulis, a dostałam... nudę. I tak naprawdę główny zarzut, jaki tu wysuwam, to piekielna nuda. Męczyłam tę książkę przez kilka dni, z każdym kolejnym sięgając po nią coraz mniej chętnie. Zamiast biografii pięknej biegaczki dostałam bowiem raczej encyklopedię narciarstwa biegowego i stos pierdół o tym, kto z kim i dlaczego, a w tym wszystkim - mam wrażenie - Justyny zaledwie ułamek. Zgadzam się więc z tym, co napisał na swoim blogu (Więcej Luzu) Krzysiek Humeniuk: "(...) przeciętny czytelnik dostaje po twarzy tysiącami faktów, wyników, nazwisk i obcobrzmiących nazw miejscowości tak dotkliwie, że po przeczytaniu całości nie jest w stanie powtórzyć nawet kilku z nich. Oczywiście mam na myśli takiego czytelnika i kibica jak ja. Niedzielnego. Wiem, że się biega, oglądam, kibicuję, ale nie śledzę z zapartym tchem każdych zawodów. Oczekiwałem czegoś lżejszego, niekoniecznie rozpisanej na dziesiątki zdań tabeli wyników."

Jestem rozczarowana. Po prostu.

O Justynie Kowalczyk wiedziałam do tej pory, że:
1) uprawia narciarstwo biegowe i jest bardzo utytułowana,
2) zdobyła dwa złote medale na Igrzyskach w Soczi,

Czy z książki Bogdana Chruścickiego dowiedziałam się czegoś nowego? Właściwie... nie. Albo inaczej - dowiedziałam się bardzo niewiele.

Pisanie biografii to zadanie niełatwe i każdy, kto czytuje je przynajmniej od...