Chyba nadal jestem dzieckiem, bo kiedy jakiś maluch, będąc po lekturze Małego Księcia, podczas rozmów pokazuje mi rysunek „kapelusza", to ja wiem, że to nie „kapelusz” tylko słoń zjedzony przez węża. I tak też i dzisiaj chce widzieć i czytać otaczającą mnie rzeczywistość, gdzie oprócz zwykłych codziennych problemów jest też sporo radości i beztroski. To jest nasz problem, osób dorosłych, że kiedy jesteśmy dziećmi bardzo szybko chcemy urosnąć i być wolni i niezależni, a kiedy już to się stanie, to nieustannie wracamy myślami to tego pięknego czasu dzieciństwa, w którym wszystko za nas załatwiali rodzice i rozwiązywali wszystkie problemy, troszcząc się o nas i chroniąc nas przed całym złem tego świata. Wymaga się od nas, że mamy być dojrzali, i tę dojrzałość nabywamy przez całe nasze życie. Mamy też być odpowiedzialni, zarówno za siebie, jak i za swoich najbliższych. Musimy być roztropni i rozsądni. Postępować zgodnie z prawem i zasadami moralnymi jakie obowiązują w społeczeństwie. Czy to tak dużo, że tego wszystkiego się od nas wymaga? Coraz mniej w nas dziecka, aż w którymś momencie całkiem zanika. Mały Książę nam przypomina, że nie możemy pozwolić mu umrzeć w nas. Że nadal powinniśmy się umieć cieszyć z rzeczy, które nas otaczają, że jeśli kogoś oswoi, to nie możemy porzucić i zostawić, ale musimy się nim zaopiekować. Że nie możemy przestać mieć nadzieję, bo ona nas uskrzydla do pozytywnego działania. Lecz podstawowe przesłanie, to w dobie fejsbuka i wszelakich internetowych komunikatorów, znajdziemy tam ponad czasowe wezwanie, że człowiek potrzebuje drugiego człowieka, że potrzebuje go naprawdę i realnie, nie jako tysięcznego znajomego, do którego odzywa się kurtuazyjnie raz w roku z życzeniami urodzinowymi, o których normalnie też by nie pamiętał, gdyby nie przypomniał mu o tym sam program. Dziś dewaluacji uległo pojęcie przyjaźni i bycia przyjacielem dla kogoś. W naszym stechnologizowanym i szybkim świecie trudno o prawdziwych przyjaciół, często też życie samo weryfikuje nasze pseudoprzyjażnie. Brakuje nam głębi w relacjach, ale by one było ludzie muszą się ze sobą spotykać, rozmawiać, pielęgnować, dbać o swą różę i ja podlewać, bo jeśli nie, to uschnie. I wcale nie chodzi o to, że często odpychamy kogoś od siebie, że mamy kolce, wielokrotność przykrych i złych doświadczeń powoduje, że zakładamy na siebie ochronny pancerz i blokujemy dostęp do siebie. A szkoda, bo tak niewiele potrzeba, by być blisko siebie. Poznanie nowych światów i nowych planet to fascynująca przygoda, lecz spotkanie drugiego, bliskiego nam człowieka, przeżycie miłości to najważniejszy cel, który mamy przed sobą i największa przygoda, jaka może nas spotkać. Nie uciekajmy od niej, z Małym Księciem w chwilach smutku i załamania damy rade, on chętnie nm pomoże.

Chyba nadal jestem dzieckiem, bo kiedy jakiś maluch, będąc po lekturze Małego Księcia, podczas rozmów pokazuje mi rysunek „kapelusza", to ja wiem, że to nie „kapelusz” tylko słoń zjedzony przez węża. I tak też i dzisiaj chce widzieć i czytać otaczającą mnie rzeczywistość, gdzie oprócz zwykłych codziennych problemów jest też sporo radości i beztroski. To jest nasz problem,...