Książka ta, napisana w latach 60′, była ostatnią w dorobku Lepeckiego. Samego autora nie znałam wcześniej, ale jego osoba wydaje się równie ciekawa jak większość podróżników tych czasów. Urodzony pod koniec XIX wieku, od młodzieńczych lat walczył najpierw w I wojnie światowej w Legionach Polskich a następnie pełnił funkcje wojskowe na mocy których zaczął swoje podróże do Ameryki Południowej. Generalnie książek swoich napisał Lepecki KILKADZIESIĄT. Przeczytałam tytułową i jestem pewna , że chciałabym również przeczytać inne jego pozycje. Jego styl bardziej do mnie przemawia niż Fiedlera np. Problemem jest jednak to, że w 1951 władze w Polsce nakazały wszystkie jego książki z bibliotek usunąć, straszne to były czasy. W latach 60′ po odwilży politycznej na szczęście wznowiono niektóre jego dzieła.

Jak wskazuje sam podtytuł – jest to opowieść o podróży po centralnej Brazylii. Lepecki opisywał te ziemie jako olbrzymie pustawe połacie, gdzie „czas zatrzymał się w miejscu niczym owad w bursztynie”. Miał tu na myśli nie tyle bujną naturę przypominającą prehistoryczne czasy, ale również ludzi, którzy żyli tak samo jak przed wiekami (potomkowie konkwistadorów) a nawet tysiącleciami (Indianie). Cała ta książka ma pomysłową budowę. Otóż celem autora jest wyprawa daleko daleko, setki kilometrów wgłąb kraju, nie po diamenty, nie po złoto, a po akwamarynę – czyli półszlachetny minerał, którego znaczne zasoby są właśnie między innymi w Brazylii. Podczas swojej podróży poznaje różnych ludzi, współtworzy i współuczestniczy w ich historiach aby po czasie na zawsze już się z nimi rozstać i a pamięć o nich uwiecznić właśnie na kartach książki. Zdradzę, że do celu trafia i udaje mu się wypłukać całkiem pokaźną ilość (kilkadziesiąt kilo) minerału.

O czym jest ta książka? O poszukiwaczach złota (garimpeirzy) i diamentów i ich hulaszczym życiu, o kobietach („damach”) jak ich nazywają hultaje i hulaki, czyli prostytutkach które pojawiały się wszędzie tam gdzie były jakieś pieniądze i mężczyźni. O biednych kaboklach (wieśniakach), którzy przez spekulację ziemią tracili miejsca w których mieszkali od wieków i o obserwatorze tego wszystkiego – Lepeckim właśnie. Autor jest pokojowo nastawiony, raczej nie wtrąca się do awantur, które co rusz na każdym etapie drogi się pojawiają, stara się podchodzić życzliwie, za każdą pomoc płaci, zna portugalski więc nie jest dla niego problemem porozumiewanie się z tubylcami.

Co mnie zaskoczyło w tej książce? Ciekawe jest to, że Brazylia jest krajem tak różnorodnym co do ras – mamy tam czystej krwi rasę czarną (dawnych niewolników), mamy Indian i mamy oczywiście białych, którzy są potomkami Portugalczyków od ich podbojów w XVI wieku i jakoś się cudem uchowali bez wymieszania. Oczywiście oprócz tego są też wszelkiej maści „mixy”. Było parę ciekawych historii opowiedzianych w książce, np. o monopolu... Arabów prowadzących gospody w Brazylii, o sposobach nawracania tubylców przez misjonarzy itd. Takich ciekawostek jest całkiem sporo.

Polecam, w szczególności fanom książek podróżniczych - ciekawa odmiana w stosunku do Fiedlerów, Halików, Cejrowskich i Pawlikowskich.

Książka ta, napisana w latach 60′, była ostatnią w dorobku Lepeckiego. Samego autora nie znałam wcześniej, ale jego osoba wydaje się równie ciekawa jak większość podróżników tych czasów. Urodzony pod koniec XIX wieku, od młodzieńczych lat walczył najpierw w I wojnie światowej w Legionach Polskich a następnie pełnił funkcje wojskowe na mocy których zaczął swoje podróże do...