„Poezje wybrane” Julii Hartwig to moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki. Było ono tym ciekawsze, że miałam w rękach wydanie dwujęzyczne. Wiersze zebrane w tym tomie są bardzo różnorodne. Poetka często odwołuje się w nich do natury i robi to w niezwykły sposób. Jej obserwacje są wzmacniane porównaniami do żywiołów czy krajobrazów. Gałęzie drzew wyciągają się do objęć niczym ramiona, rzesze ptaków znajdują tam schronie, a ryby schowane w głębinach wartko płynącej, nieśmiertelnej rzeki – życia, doświadczają prawdziwej wolności. Niby wszystko to już było, ale jest w tym jakaś nieuchwytna siła, pazur twórczyni, która sprawia, że nie mogę o nich zapomnieć.

Mam wrażenie, że wiersze Julii Hartwig najpierw trafiają mi do głowy, nie do serca. Emocje, które utwory te wywołują zdają się być drugorzędne wobec ich ładunku intelektualnego. Z wielką ciekawością porównywałam oryginały i ich tłumaczenie na język angielski. Muszę przyznać, że wielokrotnie byłam pod wrażeniem tego, jak tłumacze poradzili sobie z rzeczami, które miałam za nieprzetłumaczalne. I naprawdę doceniam ich pracę, bo mierzyli się z wymagającymi tekstami i stanęli na wysokości zadania. Ale jednak obiema rękami podpisuję się pod przytoczonym przez panią Hartwig w posłowiu cytatem z Wyspiańskiego: „Die Sonne nie tak świeci jak słońce…”

„Poezje wybrane” Julii Hartwig to moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki. Było ono tym ciekawsze, że miałam w rękach wydanie dwujęzyczne. Wiersze zebrane w tym tomie są bardzo różnorodne. Poetka często odwołuje się w nich do natury i robi to w niezwykły sposób. Jej obserwacje są wzmacniane porównaniami do żywiołów czy krajobrazów. Gałęzie drzew wyciągają się do...