Gdybym była żoną pilota testowego, każdego dnia zastanawiałabym się kiedy zostanę wdową. Codziennie niecierpliwie kręciłabym się po domu, wypatrując na nieboskłonie smug świadczących o rozbitym samolocie. To był i nadal jest koszmar każdej kobiety, stojącej dumnie za latającym mężem.

To był zwykły przypadek. Nie planowałam zaglądać do księgarni, ale - jak to zwykle - ściągnęły mnie wyprzedażowe plakaty. Gdy tylko zobaczyłam okładkę "Żon astronautów" wiedziałam, że muszę kupić tę książkę. Od dziecka param się astronomią, toteż uznałam historię żon za coś niezwykłego, bardzo oryginalnego na rynku. Jak sama autorka przyznaje, jest mocno zdziwiona, że nikt do tej pory nie zajął się tym tematem. Szczerze mówiąc, dobrze że w końcu to nastąpiło, albowiem mamy takie czasy, że części żon już z nami nie ma.

Lekturę urozmaicają kolorowe fotografie bohaterek książki. Moim zdaniem dzielą opowieść na dwie części: klub astrożon, których mężowie zostali wyznaczeni na pierwszych astronautów (i właśnie ta historia dogłębnie poruszyła me serce) oraz moment, kiedy amerykański program zaczął galopować i wysyłać ludzi na Księżyc. Nie są to zwykłe, ustawiane zdjęcia. Fotoreporterzy nie mieli litości dla kobiet i byli z nimi nawet w najbardziej przejmujących momentach (np. tragedia statku Apollo 13). Choć w tamtych czasach ich zachowanie uważane było za wścibstwo i brak poszanowania prywatności, gdyby nie twarda decyzja żon o nieokazywaniu osobistego dramatu publicznie, te wzruszające momenty historii nie zostałyby nigdy uwiecznione.

Powieść czytało się szybko, bez dłuższych przystanków między rozdziałami. Od razu można wyczuć, że autorka obrała konkretny cel, gdyż chciała pokazać jak najwięcej z życia astrożon. I to się jej udało perfekcyjnie - opowiada o tym w sposób ciekawy, a nie na siłę. Nawet wtrącenia dotyczące mężów czy obyczajów tamtych lat nie wydają się zbędne, a wręcz konieczne i tym samym urozmaicają całość. W ten klimat trzeba po prostu się wczuć.

Kiedy dotarłam do ostatnich stronnic, wzruszyłam się. Myślę, że jeszcze wiele interesujących momentów mogło się znaleźć w książce, gdyby tylko powstała szybciej. Uderza mnie, iż tylko kilka małżeństw przetrwało próbę czasu. Bycie żoną astronauty oznaczało nie tylko stres i nerwy za każdym razem, gdy mąż wsiadał w samolot, albo ruszał rakietą w kosmos. To także nieustanne pokładanie nadziei w wierność ukochanej osoby. Przeraziło mnie jak wielu astronautów nie potrafiło jej dotrzymać. Niektóre z żon, pomimo świadomości zdrady, tkwiło w małżeństwach przez bardzo długi okres. Smutny był powód takiej decyzji - NASA wysyłała w kosmos tylko mężczyzn, będących w stabilnych małżeństwach. Nie było im lekko, gdyż poza wsparciem w innych żonach, nie mogły liczyć na nic nawet od samej agencji. Siła, jaką się charakteryzowały te kobiety jest ogromna i za to należy się im podziw i wielkie brawa.

"Żony astronautów" są jedną z najciekawszych lektur, jakie dane mi było czytać. Nie jest to historia wyssana z palca, a napisana przez samo życie. Takie książki czyta się jednym tchem. Nie sądzę bym trafiła na równie oryginalną pozycję w tym temacie, dlatego oceniam ją bardzo wysoko i gorąco polecam innym. Z niecierpliwością czekam na serial, który właśnie powstaje!

Gdybym była żoną pilota testowego, każdego dnia zastanawiałabym się kiedy zostanę wdową. Codziennie niecierpliwie kręciłabym się po domu, wypatrując na nieboskłonie smug świadczących o rozbitym samolocie. To był i nadal jest koszmar każdej kobiety, stojącej dumnie za latającym mężem.

To był zwykły przypadek. Nie planowałam zaglądać do księgarni, ale - jak to zwykle -...