niezgadzam się z opinią, że bezbarwne. czy nudne? raczej slow. jest jakieś. a to zawsze ryzyko.

niezgadzam się z opinią, że bezbarwne. czy nudne? raczej slow. jest jakieś. a to zawsze ryzyko.

Bezbarwne, wtórne, no może i ładne, ale nudne do cna.

Bezbarwne, wtórne, no może i ładne, ale nudne do cna.

Kolaże z wyobrażeń i niesztampowe zestawienia fraz pobudzają własną imaginację. W istocie - książkę można odczytać jako rebusy, niezrozumiały ciąg słów, urywki rzeczywistości z ziemi podmiotki lirycznej, jednak czy to nie właśnie magia, wprowadzenie w nieznany teren, wyrwanie z literackiej strefy komfortu? Polecam!

Kolaże z wyobrażeń i niesztampowe zestawienia fraz pobudzają własną imaginację. W istocie - książkę można odczytać jako rebusy, niezrozumiały ciąg słów, urywki rzeczywistości z ziemi podmiotki lirycznej, jednak czy to nie właśnie magia, wprowadzenie w nieznany teren, wyrwanie z literackiej strefy komfortu? Polecam!

Nie oceniam, choć takiej poezji nie rozumiem.

Nie oceniam, choć takiej poezji nie rozumiem.

Kwintesencja bełkotu. Zlepek wyrazów bez pomyślunku ani spójnej myśli. Autorka spisała kilkadziesiąt słów bez żadnego związku (bo jej się spodobały) i podzieliła je na wersy - ale czy od razu musimy nazywać to poezją?

W każdym "wierszu" podmiot liryczny porusza kilka tematów i żadnego nie kończy. Na przykład wiersz "neszama". W pierwszym wersie mowa o dziewczętach wracających pola. Ten temat zostaje pociągnięty jeszcze przez część drugiej linijki, ale już na jej końcu wyskakuje jak diabeł z pudełka inny wątek - mowa o jakimś burzeniu szyb. Pod koniec 4. wersu wracamy do dziewcząt, które tym razem wysyłają listy na Zachód. Przedostatnia linijka już zupełnie jest z kosmosu wzięta - podmiot liryczny zwraca się do czytelnika i mówi, że jesteś lasem i każdym stacjonującym tam Niemcem. Ja się pytam: o co chodzi?!

I jeszcze te tytuły - ni przyszył, ni przyłatał. Jakieś dwuczęściowe, jakieś nie po polsku, bez związku z treścią wiersza.

Najsensowniejsze i jedyne nadające się do czytania z tego wszystkiego jest motto.

Ten tomik to dowód na to, że do pisania poezji trzeba dojrzeć, żeby faktycznie mieć coś do powiedzenia. Chyba że celem autorki było kompletne zdezorientowanie i zirytowanie czytelnika - w takim razie gratuluję sukcesu!

Kwintesencja bełkotu. Zlepek wyrazów bez pomyślunku ani spójnej myśli. Autorka spisała kilkadziesiąt słów bez żadnego związku (bo jej się spodobały) i podzieliła je na wersy - ale czy od razu musimy nazywać to poezją?

W każdym "wierszu" podmiot liryczny porusza kilka tematów i żadnego nie kończy. Na przykład wiersz "neszama". W pierwszym wersie mowa o dziewczętach...

Czy aby zachwycać się światem, musimy znać mechanizmy jego kreacji? Oczywiście, że nie. Kiedy widzimy "wielkie neony: czerwone elektryczne tarcze i wiązkę światła cienką jak papier", nie zastanawiamy się nad uwarunkowaniami takiego widoku: chłonąc go po prostu, pozwalamy mu przeniknąć nas do szpiku. Takiego właśnie odbioru dopomina się poezja Martyny Buliżańskiej, laureatki Nagrody Poetyckiej „Silesius”.
"Moja jest ta ziemia" to tom urzekający i wyjątkowy. Z kilku powodów. Mistrzowski język poetycki, wolny od akademizmu, niezależny od wpływów innych współczesnych lub zamierzchłych autorów. Brudna, gorzka i smutna rzeczywistość, eufemizowana pięknym, melodyjnym wierszem, co przynosi niesamowity, oniryczny efekt. A także, co z pewnością frustruje niejednego czytelnika nastawionego na rozumowy odbiór, mnóstwo aluzji kulturowych w szerokim tego słowa znaczeniu oraz niejasność i płynność sensów wypowiedzi.
Jeśli wolisz wiersz „prosty jak podanie ręki”, wiersz z jasnym, łatwym przekazem, przypuszczalnie nie będziesz usatysfakcjonowany lekturą. Wiele utworów z "moja jest ta ziemia" zbliża się do impresji, domagając się raczej zachwytu nad obrazem i dźwiękiem oraz zanurzenia w nastroju, niż skrupulatnej interpretacji próbującej dodrapać się do ukrytego sensu.
I owszem, chwała temu, co odgadnie zamysły kryjące się za najbardziej hermetycznymi sformułowaniami Autorki, jednak warto się zastanowić, czy na tym ma polegać odbiór poezji. Czy czytamy poezję tylko po to, aby rozgryźć łamigłówkę skonstruowaną przez pisarza? Może niektórym sprawia to rozkosz; sam znacznie wyżej cenię przeżycia towarzyszące lekturze i zostające we mnie na długo po niej. A "moja jest ta ziemia" zapewnia mi takich przeżyć mnóstwo – ilekroć po nią sięgam.
I w tym tkwi też wspaniałość zbioru: wiersze Martyny Buliżańskiej można czytać kilka czy nawet kilkanaście razy bez ukłucia nudy czy zmęczenia. "Moja jest ta ziemia" to tom tak mieniący się barwami, obrazami i znaczeniami, że za każdym czytaniem obcujemy z czymś odmiennym. Odmiennym, a tak samo lub bardziej atrakcyjnym.
Od wydania tomu minęły trzy lata. Pozostaje mieć nadzieję, że nie jest to ostatni, ani przedostatni, tom zdolnej, słusznie nagradzanej Autorki.

Czy aby zachwycać się światem, musimy znać mechanizmy jego kreacji? Oczywiście, że nie. Kiedy widzimy "wielkie neony: czerwone elektryczne tarcze i wiązkę światła cienką jak papier", nie zastanawiamy się nad uwarunkowaniami takiego widoku: chłonąc go po prostu, pozwalamy mu przeniknąć nas do szpiku. Takiego właśnie odbioru dopomina się poezja Martyny Buliżańskiej, laureatki...