Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kwintesencja bełkotu. Zlepek wyrazów bez pomyślunku ani spójnej myśli. Autorka spisała kilkadziesiąt słów bez żadnego związku (bo jej się spodobały) i podzieliła je na wersy - ale czy od razu musimy nazywać to poezją? W każdym "wierszu" podmiot liryczny porusza kilka tematów i żadnego nie kończy. Na przykład wiersz "neszama". W pierwszym wersie mowa o dziewczętach wracających pola. Ten temat zostaje pociągnięty jeszcze przez część drugiej linijki, ale już na jej końcu wyskakuje jak diabeł z pudełka inny wątek - mowa o jakimś burzeniu szyb. Pod koniec 4. wersu wracamy do dziewcząt, które tym razem wysyłają listy na Zachód. Przedostatnia linijka już zupełnie jest z kosmosu wzięta - podmiot liryczny zwraca się do czytelnika i mówi, że jesteś lasem i każdym stacjonującym tam Niemcem. Ja się pytam: o co chodzi?! I jeszcze te tytuły - ni przyszył, ni przyłatał. Jakieś dwuczęściowe, jakieś nie po polsku, bez związku z treścią wiersza. Najsensowniejsze i jedyne nadające się do czytania z tego wszystkiego jest motto. Ten tomik to dowód na to, że do pisania poezji trzeba dojrzeć, żeby faktycznie mieć coś do powiedzenia. Chyba że celem autorki było kompletne zdezorientowanie i zirytowanie czytelnika - w takim razie gratuluję sukcesu!