Cybil Campbell mieszka w Nowym Jorku i jest autorką komiksów. Jej mieszkanie wiecznie stoi otworem, jest pełne ludzi, często dość głośnych. Młoda kobieta uwielbia swoje życie i jest bardzo zadowolona z tego, co udało jej się w nim osiągnąć.
Pewnego dnia do mieszkania obok niej wprowadza się tajemniczy mężczyzna, który gra na Saksofonie. Mężczyzna okazuje się niemiły, wręcz gburowaty, jednak to nie jej nie zraża. Kobieta dochodzi do wniosku, że jej nowy sąsiad jest biednym muzykiem i ma zamiar mu pomóc. Okazja nadarza się dość szybko, kiedy sąsiadka po raz kolejny próbuje ją zeswatać. Tylko wtedy jeszcze nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo się myli, a także, że jej dziadek maczał w tym wszystkim swoje palce. Kim tak naprawdę jest nowy sąsiad Cybil? Co go połączy z kobietą? Czy kolejny plan seniora rodu MacGregorów się powiedzie?

Za mną siódmy tom z serii i po raz kolejny uważam, że wato ją przeczytać. Czas spędzony z książką był udany. Nie napiszę, że jest to arcydzieło na jakimś mega wielkim poziomie, ale na pewno warto po nią sięgnąć w leniwe popołudnie. To historia warta przeczytania, dość ciekawa i wciągająca.

Główną bohaterką jest Cybil, córka Genevieve Grandeau i Granta Campbella. Kobieta ma dwadzieścia cztery lata, jest autorką komiksów. To osoba otwarta, sympatyczna, lubiana przez wielu. Według mnie jest bohaterką ciekawą i zdecydowanie ją polubiłam.

„Cybil” to książka, którą polecam na leniwe popołudnie. Według mnie warto po nią sięgnąć tak jak i po całą serię o rodzie MacGregorów.

Recenzja książki pojawiła się również na moim blogu - https://anka8661.blogspot.com/2022/12/macgregorowiecybilwydawnictwoharpercoli.html

Cybil Campbell mieszka w Nowym Jorku i jest autorką komiksów. Jej mieszkanie wiecznie stoi otworem, jest pełne ludzi, często dość głośnych. Młoda kobieta uwielbia swoje życie i jest bardzo zadowolona z tego, co udało jej się w nim osiągnąć.
Pewnego dnia do mieszkania obok niej wprowadza się tajemniczy mężczyzna, który gra na Saksofonie. Mężczyzna okazuje się niemiły, wręcz...

Bardzo lubię serię i twórczość Nory Roberts także za to, że jej historie są przeważnie lekkie, na jedno dłuższe popołudnie, a jednocześnie zaspokajają aktualne potrzeby czytelnika. Bardzo lubię zapoznawać się z serią ,,MacGregorowie", której seniorem rodu jest Daniel MacGregor. Jest to mężczyzna, który lubi postawić na swoim i na koncie ma już kilka skojarzonych pozytywnie par. Cybil, córka Campbella jest nieodzowną następczynią swojego ojca, któremu Nora Roberts poświęciła oddzielny tom pustelnika. Wtedy także Daniel zadziałał skutecznie. Cybil wiedzie szczęśliwe życie autorki poczytnych komiksów, aż do mieszkania naprzeciwko wprowadza się mruk.

Prestom McQuinn uwielbia samotność, więc na początku wywiera na Cybil niezbyt uprzejme wrażenie. Bierze go nawet za tego, który dorywczo grywa w knajpach i postanawia mu pomóc... Do czasu, aż okazuje się, że pierwsze wrażenie było bardzo mylne. Po raz kolejny okazuje się, że macki MacGregora sięgają bardzo daleko. Saga ,,MacGregorowie" to stosunkowo szybkie lektury, z którymi warto się zapoznać w wolnym czasie. Polecam serdecznie miłośnikom Nory Roberts, sprzyjających intryg i kojarzenia par.

Autorka po raz kolejny pokazuje, że prawdziwa miłość może wiele przezwyciężyć. Ciekawie wykreowani bohaterowie, wartka akcja sprawiają, że z niecierpliwością wyczekuję kolejnego tomu tej ciekawej rodziny. Serdecznie polecam.

Bardzo lubię serię i twórczość Nory Roberts także za to, że jej historie są przeważnie lekkie, na jedno dłuższe popołudnie, a jednocześnie zaspokajają aktualne potrzeby czytelnika. Bardzo lubię zapoznawać się z serią ,,MacGregorowie", której seniorem rodu jest Daniel MacGregor. Jest to mężczyzna, który lubi postawić na swoim i na koncie ma już kilka skojarzonych pozytywnie...

Nora Roberts od lat ma konkretny schemat tworzenia swoich powieści, aczkolwiek za każdym razem umie przekształcić go w ten sposób, aby sprawiał wrażenie nowości. Chyba właśnie dlatego odczuwam słabość do tych książeczek, będących naprawdę dobrymi poprawiaczami nastroju. Nie oszukujmy się, zawsze mają szczęśliwe zakończenie, wbrew przeciwnościom losu, których, mimo wszystko, nie brakuje. To one nadają ton ostatecznemu kształtowi fabuły, chociaż pozostaje pewność, że bohaterowie wyjdą cało z opresji.

Owszem, najpopularniejsze ze stworzonych przez Roberts serii powstały mniej więcej czterdzieści lat temu, z tego względu rozumiem, iż czasami nie trafiają do współczesnych czytelników. Zazwyczaj rekomenduję je jako prezent dla babć albo cioć, lubiących powieści łatwe i niewymagające większego skupienia, co absolutnie nie jest zniewagą, a raczej komplementem.

Pisarstwo Nory nieźle się trzyma, na przekór rozwijającemu się rynkowi literackiemu, stąd ciągłe wznowienia, przekłady, wydania. Podobnie w przypadku „Cybil”, historii zwyczajnie przyjemnej w odbiorze, jak tytułowa bohaterka, kobieta aż kipiąca pozytywną energią, umiejąca zarazić nią każdego. Nic dziwnego, iż los, a właściwie Daniel MacGregor, sparuje ją z niezbyt miłym Prestonem, a to łagodne określenie, ponieważ McQuinn nie przejmuje się nikim i niczym. Od razu odrzuca wszelkie przejawy sympatii ze strony nowej sąsiadki, częstującej domowymi ciasteczkami, co jednak nie zniechęca Cybil. Cóż, tajemniczość bywa pociągająca, więc zaaferowana specyficzną sytuacją dziewczyna dalej walczy o uwagę nieznajomego. A młoda Campbell ma nieco wybujałą wyobraźnię, co owocuje zabawnym nieporozumieniem, gdy bierze Prestona za biednego muzyka. Potwarz dla znanego dramatopisarza, którym mężczyzna po prostu jest.

I tak po nitce do kłębka, para zaczyna odkrywać w sobie to, co najlepsze, wśród całej feerii różnych emocji, począwszy od początkowej irytacji, na zakochaniu skończywszy. „Cybil” przypadła mi do gustu przede wszystkim ze względu na nią samą, chciałabym częściej spotykać takie kobiety w rzeczywistym świecie: ciepłe, potrafiące zadbać nie tylko o siebie, ale też o innych, troszeczkę zwariowane, choć wyłącznie w dobrym znaczeniu. Zapewne czekają mnie kolejne wieczory spędzone z Norą Roberts, wszakże to niezwykle pracowita autorka, ciągle pisząca, ciągle publikująca!

Nora Roberts od lat ma konkretny schemat tworzenia swoich powieści, aczkolwiek za każdym razem umie przekształcić go w ten sposób, aby sprawiał wrażenie nowości. Chyba właśnie dlatego odczuwam słabość do tych książeczek, będących naprawdę dobrymi poprawiaczami nastroju. Nie oszukujmy się, zawsze mają szczęśliwe zakończenie, wbrew przeciwnościom losu, których, mimo wszystko,...

Nowe pokolenie MacGregorów dało Norze Roberts szerokie pole do popisu. Jestem przekonana, że seria książek o tej rodzinie szybko się nie skończy. Tylko czy autorka potrafi mnie jeszcze czymś zaskoczyć, czy ten cykl stał się już tasiemcem, który ciągnie się niczym nasz rodzimy serialowy „Klan”?
Nora Roberts to jeden z wielu pseudonimów artystycznych pod którym tworzy Eleanor Marie Robertson – znana amerykańska pisarka, która początkowo pracowała jako aplikant sądowy. Zaczęła pisać w 1979 roku, gdy wraz z dwoma synami została uwięziona w domu z powodu zamieci śnieżnej.

Zadebiutowała w 1981 roku powieścią „Irlandzka wróżka”. Nora Roberts uznawana jest za królową romansów. Jest też pierwszą autorką, którą przyjęto do Romance Writers of America Hall of Fame. Co ciekawe pisarka wydaje również kryminały pod pseudonimem J.D. Robb. Jest laureatką wielu nagród, a jej książki przetłumaczono na dwadzieścia pięć języków.

Cybil Campbell to dwudziestoczteroletnia autorka komiksu wydawanego w jednej z gazet. Jest córką Genevieve Grandeau i Granta Campbella, bohaterów czwartego tomu serii o rodzinie MacGregorów. Kiedy trzy lata wcześniej opuściła rodzinny dom w Maine, postanowiła usamodzielnić się w Nowym Jorku. Jej spokojne i poukładane życie wywraca się do góry nogami, gdy do mieszkania obok wprowadza się nieziemsko przystojny, ale jednocześnie niezwykle tajemniczy saksofonista. Cybil bardzo szybko przekonuje się, że jej nowy sąsiad jest ubogim muzykiem i za wszelką cenę pragnie mu pomóc. Nie wie jeszcze, w jak wielkim jest błędzie.

Preston McQuinn jest trzydziestoletnim dramatopisarzem, zdobywcą wielu prestiżowych nagród, autorem sztuki „Zagubione dusze”, która niebawem ma doczekać się ekranizacji. Mężczyzna gra amatorsko na saksofonie w jednym z nowojorskich klubów, bardzo często jednak ćwiczy w swoim mieszkaniu, w którym zamieszkał na czas remontu jego domu na skalistym wybrzeżu Connecticut. Pewnego dnia pracę nad nowszą sztuką teatralną przerywa mu wizyta sąsiadki z talerzem pełnym domowych ciasteczek. Choć słodkościom nie może się oprzeć, to skutecznie opiera się młodej dziewczynie, gdyż wciąż jeszcze cierpi z powodu rozstania z Pamelą, wyrachowaną kobietą, która była z nim jedynie dla pieniędzy i sławy. Znajomość z Cybil nabiera jednak rozpędu i Preston zaczyna rozumieć, że ta drobna brunetka nie jest mu obojętna.

Z każdą kolejną częścią cyklu o rodzinie MacGregorów zaczynam odkrywać kolejne elementy, które coraz bardziej mnie irytują. W tych książkach wszyscy się znają. A przynajmniej głowa rodu – Daniel MacGregor – zna wszystkich i nieustępliwie stara się zeswatać ze sobą wybrane przez siebie jednostki, co zawsze, ale to zawsze mu się udaje. Każda kolejna powieść jest przez to coraz bardziej oderwana od rzeczywistości.

Trudno jest mi określić ramy czasowe tej powieści. Historia Gennie i Granta osadzona była w latach 80. XX wieku. Można więc przypuszczać, że wydarzenia z „Cybil” mają miejsce 25 lat później, więc najwcześniej w 2005 roku. To by się zgadzało, wszak w książce pojawią się komputery i telefony komórkowe. Pierwsze wydanie „Cybil” trafiło na amerykański rynek w 1999 roku, a zatem mamy do czynienia z fabułą, która jest umiejscowiona w przyszłości.

Dalsza część recenzji na: http://tamczytam.blogspot.com/2022/11/cybil-macgregorowie-tom-7.html

Nowe pokolenie MacGregorów dało Norze Roberts szerokie pole do popisu. Jestem przekonana, że seria książek o tej rodzinie szybko się nie skończy. Tylko czy autorka potrafi mnie jeszcze czymś zaskoczyć, czy ten cykl stał się już tasiemcem, który ciągnie się niczym nasz rodzimy serialowy „Klan”?
Nora Roberts to jeden z wielu pseudonimów artystycznych pod którym tworzy Eleanor...

W kolejnej powieści dotyczącej rodziny MacGregorów i Campbellów poznajemy Cybil Campbell i Prestona McQuinna. Dwudziestoczteroletnia Cybil Campbell jest córką artystów: Granta i Genviéve i właściwie podążyła ścieżką ojca. Jest także artystką, ale w odróżnieniu od ojca, emanuje radością i słońcem, zawsze dostrzegając w ludziach to, co najlepsze. Jest kobietą samodzielną, otwartą, życzliwą i od trzech lat mieszka w Nowym Jorku. Jednak od zaledwie tygodnia mieszkanie naprzeciw niej zajął przystojny, ale ponury sąsiad, jakim był właśnie trzydziestoletni Preston. Kobieta za namową przyjaciółki (też z tego bloku) postanawia poznać nowego lokatora. Mężczyzna nie jest jednak zainteresowany pogawędkami i z determinacją broni swojej prywatności. Cybil tak łatwo się nie poddaje i postanawia obalić ów wzniesiony mur cynizmu.
Cybil ma niezwykle żywy temperament, jest energiczna, towarzyska i nie może do końca zrozumieć zachowania Prestona. Tworzy sobie zresztą własne wyobrażenie mężczyzny jako biednego muzyka bez grosza. Chce mu pomóc, ale gdy dowiaduje się przypadkowo prawdy, czuje się bardzo zraniona i zażenowana. W rzeczywistości Preston jest znanym dramatopisarzem na Broadwayu, który korzysta z mieszkania w Nowym Jorku, wynajętego mu przez Daniela MacGregora, do czasu zakończenia remontu jego domu w Connecticut. Z czasem Cybil udaje się wydobyć z mężczyzny, to co najlepsze. Preston z kolei zdaje sobie sprawę z tego, że jednak zdolny jest znów do głębszych uczuć, choć oczywiście na początku liczy na związek bez zobowiązań. Cybil to jednak kobieta, która ceni sobie wiele ważnych i zapomnianych wartości.
o kolejna historia miłosna, gdzie spotykamy członków rodziny McGregorów. Nie może się znudzić działanie Daniela, który mimo wieku nadal wtrąca się w życie najbliższych. Cybil nie jest przecież jego prawdziwą wnuczką, a mimo to troszczy się o jej dobro. Dziewczyna kojarzy mi się z promykiem słońca, z żywotnością i błyskotliwością. To efekt wychowania w rodzinie pełnej miłości i swoistej sielanki. Jej mieszkanie było otwarte dla przyjaciół i sąsiadów, którzy mogli wpaść w każdej chwili. Chaos i spotykani ludzie były zresztą dla niej inspiracją w pracy. Preston to zupełne jej przeciwieństwo, ale jego próby trzymania sąsiadki na dystans okazały się daremne. Przyjemna powieść.

https://slowemmalowane.blogspot.com/2022/11/nora-roberts-cybil.html

W kolejnej powieści dotyczącej rodziny MacGregorów i Campbellów poznajemy Cybil Campbell i Prestona McQuinna. Dwudziestoczteroletnia Cybil Campbell jest córką artystów: Granta i Genviéve i właściwie podążyła ścieżką ojca. Jest także artystką, ale w odróżnieniu od ojca, emanuje radością i słońcem, zawsze dostrzegając w ludziach to, co najlepsze. Jest kobietą samodzielną,...

Dotarłam do - jak dotąd- ostatniej części sagi i mam nadzieję, że autorka nie pokusi się o kontynuację bo powielanie tego schematu już bardzo nudzi. Styl pisarstwa "trąci myszką" (sprzed 20 lat) i jest już naiwny. Szkoda czasu.

Dotarłam do - jak dotąd- ostatniej części sagi i mam nadzieję, że autorka nie pokusi się o kontynuację bo powielanie tego schematu już bardzo nudzi. Styl pisarstwa "trąci myszką" (sprzed 20 lat) i jest już naiwny. Szkoda czasu.

W Nowym Jorku żyją dwa rodzaje ludzi. Pierwszy uwielbia tłumy i gwar, drugi marzy, by w tak wielkim mieście znaleźć spokój i ukojenie. Najlepiej by było, gdyby przedstawiciele tych gatunków nie spędzali w swoim towarzystwie zbyt wiele czasu. Jednak czasem nie jest to możliwe…

Link do pełnej recenzji: https://wielokropekblog.wordpress.com/2018/12/02/cybil-recenzja/

Link do bloga: https://wielokropekblog.wordpress.com/
Link do instagrama: https://www.instagram.com/wielo_kropek/
Link do facebooka: https://www.facebook.com/wkropek/

W Nowym Jorku żyją dwa rodzaje ludzi. Pierwszy uwielbia tłumy i gwar, drugi marzy, by w tak wielkim mieście znaleźć spokój i ukojenie. Najlepiej by było, gdyby przedstawiciele tych gatunków nie spędzali w swoim towarzystwie zbyt wiele czasu. Jednak czasem nie jest to możliwe…

Link do pełnej recenzji: https://wielokropekblog.wordpress.com/2018/12/02/cybil-recenzja/

Link do...

Książkę Nory Roberts „Cybil” można przyrównać do pudełka czekoladek. Główna bohaterka została obdarowana przez autorkę sporą dawką uroku osobistego, ciepła, uśmiechu, rezolutności i hartu ducha. Jej śmiałe posunięcia przyciągają uwagę przystojnego Prestona. Na każdej stronie cukier-lukier i czekolada. Momentami za dużo jak dla mnie. Stąd moje porównanie. Cieszę się, że książka to nie czekoladki, bo przytyłabym ze trzy kilo.

Tym razem Nora Roberts postawiła na bohaterkę typu „do rany przyłóż” a także „uratuję i pomogę”. Czasami jest to strzał w dziesiątkę, czasami powoduje, że czytelnika mdli. W przypadku tej książki autorka nieznacznie przekracza granicę. Cybil Cambell tworzy komiksy do gazety codziennej. Uwielbia swoją pracę i jest dobra w tym co robi. Potrafi obserwować rzeczywistość, wyciągać wnioski i w zabawny sposób przedstawiać prozaiczne sytuacje. Pewnego dnia do jej kamienicy wprowadza się tajemniczy Preston. Za namową przyjaciółki Jodi nawiązuje znajomość z raczej gburowatym młodzieńcem.

Akcja biegnie nieśpiesznie koncentrując się na głównych bohaterach. Autorka opisuje ich emocje i przemyślenia. Sceny intymne są pełne zmysłowości. Autorka plastycznymi opisami oddziałuje na wszystkie zmysły czytelniczek. Zapachy, smaki, dźwięki tworzą harmonijną oprawę dla namiętnych uniesień.

„Cybil” jest lekką przewidywalną historią, która zajmie najwyżej dwa popołudnia, pozwoli odetchnąć od codzienności, chociaż sama o niej opowiada. Polecam tym, którzy lubią ciepłe, słodkie i jeszcze raz ciepłe i słodkie historie.


Literacki kącik Sary
sarasamusionek.blogspot.com

Książkę Nory Roberts „Cybil” można przyrównać do pudełka czekoladek. Główna bohaterka została obdarowana przez autorkę sporą dawką uroku osobistego, ciepła, uśmiechu, rezolutności i hartu ducha. Jej śmiałe posunięcia przyciągają uwagę przystojnego Prestona. Na każdej stronie cukier-lukier i czekolada. Momentami za dużo jak dla mnie. Stąd moje porównanie. Cieszę się, że...

Ostatnia opowieść o rodzinie MacGregorów. Fabuła podobna do poprzednich, ale wciągająca :) Aż trudno uwierzyć, że ten stary MacGregor tak potrafi dobierać drugie połówki swoim bliskim :)

Ostatnia opowieść o rodzinie MacGregorów. Fabuła podobna do poprzednich, ale wciągająca :) Aż trudno uwierzyć, że ten stary MacGregor tak potrafi dobierać drugie połówki swoim bliskim :)

Na wstępie zaznaczam, że czytałam nowe wydanie powieści pt. "Cybil".

Cybil Campbell jest córką Genevieve Grandeau i Granta Campbella z "Barw uczuć"("Grant"). Ta 24-letnia delikatna dziewczyna o pięknych zielonych oczach, mieszka w Nowym Yorku. Podobnie jak ojciec, jest rysowniczką komiksów. Pewnego dnia do budynku, w którym mieszka Cybil, wprowadza się nowy lokator. Przystojny i bardzo zamknięty w sobie Preston McQuinn. Okazuje się, że wynajął on mieszkanie od wyłaściela budynku, przyszywanego dziadka dziewczyny, samego Daniela MacGregora. Nie mogłam się nie uśmiechnąć, gdy o tym przeczytałam. Tak, tak, stary, dobry, Daniel uknuł kolejną miłosną intrygę. Tym razem kilka razy płakałam ze śmiechu przy lekturze. Czy i tym razem senior rodu okaże się skutecznym swatem?

Na wstępie zaznaczam, że czytałam nowe wydanie powieści pt. "Cybil".

Cybil Campbell jest córką Genevieve Grandeau i Granta Campbella z "Barw uczuć"("Grant"). Ta 24-letnia delikatna dziewczyna o pięknych zielonych oczach, mieszka w Nowym Yorku. Podobnie jak ojciec, jest rysowniczką komiksów. Pewnego dnia do budynku, w którym mieszka Cybil, wprowadza się nowy lokator....