To druga książka tej autorki, której lekturę mam za sobą. Ponownie mam dylemat przy ocenie, bo relację z wyprawy na Everest niby czyta się dobrze, ale jakoś ta książka mi "nie leży", czegoś mi brakuje, miejscami mam przesyt, szczególnie wynurzeń pani Witkowskiej na temat jej rodziny czy codziennej opowieści o spóźniającym się samolocie w końcowej części wyprawy.
Podoba mi się za to szerokie spojrzenie na temat odwiedzanego miejsca - informacje krajoznawcze, kulturoznawcze, nieco wiedzy historycznej. Widzę, że to cecha stylu Witkowskiej.
Chwalę też podejście autorki do gór, wspinaczki i lokalnych mieszkańców Himalajów.
Jak już odnoszę się do innej książki tej podróżniczki (wspomnę z tytułu: "Góry z duszą"), to muszę przyznać, że treści częściowo się powielają. Niby temat Everestu w "Górach z duszą" jest potraktowany mało obszernie w porównaniu z opisywaną książką, ale jednak kilka razy miałam deja vu, wręcz odnosiłam wrażenie, że doszło tu do autoplagiatu.
Na pewno jeśli nie czytało się nic o tematyce wypraw wysokogórskich lektura może być ciekawa. Ja po przeczytaniu wielu tytułów o takich ekspedycjach dowiedziałam się niewiele, ale jednak kilka razy natknęłam się na intrygujące ciekawostki.
Niebawem planuję sięgnąć po książkę Martyny Wojciechowskiej "Przesunąć horyzont" - to może być interesujące zestawienie, bo tytuły chyba ze sobą konkurują na rynku czytelniczym.

To druga książka tej autorki, której lekturę mam za sobą. Ponownie mam dylemat przy ocenie, bo relację z wyprawy na Everest niby czyta się dobrze, ale jakoś ta książka mi "nie leży", czegoś mi brakuje, miejscami mam przesyt, szczególnie wynurzeń pani Witkowskiej na temat jej rodziny czy codziennej opowieści o spóźniającym się samolocie w końcowej części wyprawy.
Podoba mi...