Bardzo dobra książka mojego ulubionego gatunku. Pierwsza i na pewno nie ostatnia W. Cejrowskiego, który niewątpliwie ma w sobie to coś, czego przede wszystkim szukam u czytanych przeze mnie podróżników: wielką pasję, uzależnienie od poznawania dzikich miejsc prowadzące do tego, że staje się to istotą życia oraz umiejętność zauważania rzeczy niewidzialnych dla innych. Nie znoszę książek podróżników, dla których poznawanie świata nie jest sensem życia tylko drobną rozrywką, a z miną największego znawcy płodzą nudne i nic nie wnoszące książki o miejscu po roku albo kilku miesiącach podróży. W.Cejrowski z pewnością nie jest kimś takim. Podróżuje od lat, praktycznie całe dojrzałe życie to podróż, początkowo praktycznie bez funduszy, przeżył taką masę historii i poznał wiele zagadnień tak dogłębnie, że jego wspomnienia są niewyczerpaną studnią głębinową ciekawych opisów, przygód, anegdot i spostrzeżeń.

A dlaczego nie dałam książce 9 gwizdek? (Moje oceny zaczynają się od 9. 10 * ma tylko jedna książka i żadna inna nie ma szans na taka sama ocenę).

Jedną i pół GWIAZDKi odjęłam ZA CHAOS:

1 i pół gwiazdki odjęłam przez chaos, który był męczący, zwłaszcza na początku. Potem przyzwyczaiłam się, że książka nie jest spójna i przyjmowałam ja jaka jest. To są nieposkładane myśli człowieka chaotycznego. O ile programy dokumentalne, jakie oglądałam z Cejrowskim były spójne (np. o kraju x), to tu myśl goni myśl, a kraj inny kraj. Na początku łapałam się na myśli "gdzie ja teraz jestem", i gubiłam się. Potem chyba nauczyłam się czytać i nie sprawiało mi to zupełnie problemu. Początek przez to staje się mało czytelny i męczący tak, że musiałam odpoczywać od tego chaosu sięgając po inne książki w międzyczasie.

Połówka gwiazdki za ...

Drugi minus książki to strasznie irytujące traktowanie przez W. Cejrowskiego ludzi. W książce "Gringo" co pewien czas powtarza się takie zdanie, że w podróży trzeba być bezczelnym. I mam wrażenie, że to troszkę weszło w nawyk... Zwłaszcza nie podoba mi się stosunek do ludzi. W programach dokumentalnych W.Cejrowski wyśmiewa kamerzystów, którzy stoją obok, nabija się z "dzikich", wyśmiewając ich nieznanym dla nich językiem, kiedy oni ufnie się śmieją do obiektywu. Chciałabym zostać kamerzystą W. Cejrowskiego tylko po to, żeby w takim momencie chlusnąć go w paszczę tak, żeby się przewrócił. Nie znoszę czegoś takiego i uważam, że takie nastawienie zasługuje zawsze na radykalne przeciwdziałanie. Współpracownikom W.Cejrowskiego szczerze współczuję.
Jest jakoś tak na początku taka scena jak W.Cejrowski nachalnie próbuje wydobyć od Indian jakąś informację, a oni nie chcą mówić i kilka razy z rzędu rozmowa kończy się na tym, że W.Cejrowski pasuje, widząc jak rozmówca z coraz większą wściekłością grzebie w ogniu pogrzebaczem. Czytając z wypiekami kibicowałam Indianinowi: "No teraz; Teraz go walnij tym pogrzebaczem". Zawsze uważałam, że dla słabych trzeba być delikatnym, a dla zawziętych udręczycieli trzeba być mocnym i uczyć ich szacunku ich własnymi metodami, jakie zrozumieją.
Ten stosunek do ludzi i ta siła charakteru czy lekka bezczelność powodują odjęcie pół gwiazdki.

Bardzo dobra książka mojego ulubionego gatunku. Pierwsza i na pewno nie ostatnia W. Cejrowskiego, który niewątpliwie ma w sobie to coś, czego przede wszystkim szukam u czytanych przeze mnie podróżników: wielką pasję, uzależnienie od poznawania dzikich miejsc prowadzące do tego, że staje się to istotą życia oraz umiejętność zauważania rzeczy niewidzialnych dla innych. Nie...